Ο Θοδωρής Αγγελίνος, πρώην Νο.1 Έλληνας τενίστας και Νο.251 στον κόσμο, θα είναι ο captain της Ελλάδας στο United Cup την επόμενη εβδομάδα. Μιλώντας στον Χρήστο Αντωνόπουλο και το podcast Tennis Related, ο "Ted" είπε πως τη Δευτέρα αναχωρεί για Αυστραλία, ενώ αποκάλυψε και το πως προέκυψε να αναλάβει τον ρόλο αυτό.

"Οι περισσότεροι κάπτεν είναι πρώην παίκτες και είναι κάτι που ήθελα. Είχα βρεθεί με τη Μαρία πριν μερικές εβδομάδες και το είπα σαν σκέψη ότι θα ήταν ωραία να πάω μια μέρα. Μου είπε εννοείται και ότι θα το ήθελε πάρα πολύ. Στην αρχή ήμουν διστακτικός να πάρω τον Στέφανο και με πήρε εκείνος για κάτι άσχετο. Τότε του το είπα, τον ρώτησα πως σου φαίνεται και αν δεν χαλάσουν οι ισορροπίες στην ομάδα σου κι ότι θα ήταν τεράστια τιμή για μένα. Και πήρε αμέσως την ATP και το κανόνισε."

Ο Αγγελίνος είναι ένας από τους πολύ λίγους τενίστες σε άνδρες και γυναίκες, που κατάφεραν προερχόμενοι από την Ελλάδα να "γευτούν" τα Grand Slam τουρνουά: "Την τελευταία χρονιά που έπαιξα γεύτηκα το τοπ επίπεδο, έστω και στα προκριματικά. Αυτές είναι εμπειρίες που κρατάς για όλη σου τη ζωή και δυστυχώς δεν είναι πολλοί οι Έλληνες που έχουν καταφέρει αυτό να παίξουν σε Grand Slam."

Είναι επίσης ο τελευταίος άνδρας παίκτης Νο.1 Ελλάδας πριν από τον Τσιτσιπά, που αργότερα θα γινόταν ο πρώτος Έλληνας στην ιστορία της ΑΤΡ που θα έμπαινε στο Top 100: "Είναι αδιανόητο να είσαι Ελλάδα και να έχεις δυο παίκτες Top 10. Εγώ ήμουν για 4-5 χρόνια Νο.1 στην Ελλάδα και είχα φτάσει 250 (στον κόσμο). Δεν έχει μπει ποτέ άντρας τενίστας πριν τον Στέφανο στο Top 100. Αν έλεγα σε κάποιον τι ποσοστό δίνει ο επόμενος Έλληνας Νο.1 να φτάσει Νο.5 στον κόσμο στα 19 του, νομίζω θα μου έλεγε 1 δισεκατομμύριο προς 1, ή περισσότερες πιθανότητες να πας στο φεγγάρι με τα πόδια! Είναι ασύλληπτες οι επιτυχίες του Στέφανου και της Μαρίας και ο κόσμος του τένις το καταλαβαίνει."

Όσο για το γιατί συμβαίνει αυτό και δεν παράγουμε ως χώρα πολλούς παίκτες, εξήγησε: "Δεν έχει αλλάξει κάτι για το αγωνιστικό τένις, ούτε θεσμικά ούτε έχουν μπει χορηγοί. Ίσα ίσα πιστεύω όταν ήμουν εγώ τζούνιορ είχα καλύτερη στήριξη και περισσότερα πράγματα από τα παιδιά που είναι σήμερα. Οπότε είναι απολύτως φυσιολογικό να μην παράγουμε περισσότερους παίκτες."

Για το πως ξεκίνησε το τένις, αλλά και τους τραυματισμούς που σημάδεψαν την καριέρα του: "Έπαιζαν οι γονείς μου τένις ερασιτεχνικά και κόλλησα και γω με μια ρακέτα στα 6-7. Ήθελα να παίζω τένις όλη μέρα και να μην πηγαίνω σχολείο. Ο πατέρας μου είχε μια δουλειά στη Λιβύη και πήγαμε οικογενειακώς, οπότε 7-11 ετών δεν έπαιζα συστηματικά, 1-2 φορές με τους γονείς μου και με έναν προπονητή εκεί. Οπότε ξεκίνησα σχετικά αργά για το μοντέρνο τένις, στα 12, και ήμουν και σχετικά άτυχος γιατί είχα κάποιους τραυματισμούς σε κομβικές στιγμές. Στα 15 είχα κερδίσει τον Tsonga σε ένα τουρνουά τζούνιορ, είχα ένα πρόβλημα στον καρπό πολύ εξτρίμ και έκανα 1,5 χρόνο να ξαναπαίξω αγώνες. Όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο έκανα ένα χειρουργείο στο γοφό. Μετά ξεκίνησα από το μηδέν, έφτασα 300-κάτι, έπαθα ρίξη στον αστράγαλο, άλλοι 3-4 μήνες έξω. Ήταν 2-3 κομβικά σημεία στην καριέρα μου που θα μου έδιναν παραπάνω χρόνο και διαφορετικό πλαίσιο, ίσως να ήταν διαφορετικά πράγματα στο τενιστικό κομμάτι."

Για το γεγονός πως σταμάτησε το τένις μια χρονιά μετά την καλύτερη σεζόν της καριέρας του: "Είχα ένα θέμα στον αχίλλειο και εγώ ήμουν πάντα και ρεαλιστής, είχα πέσει και στο ranking και είχα αδειάσει ψυχολογικά, ένιωθα ότι είχα κάνει υπέρβαση για να φτάσω εκεί που έφτασα. Η χρονιά δεν πήγε τόσο καλά και ήμουν απόλυτος ότι αν δεν βρω κάποιον χορηγό για να μπορώ να έχω προπονητή θα σταματούσα. Η αλήθεια είναι ότι μετά από κάποιο διάστημα το μετάνιωσα και προσπάθησα να κάνω ένα comeback, αλλά αρρώστησε ο πατέρας μου πολύ σοβαρά."

Τέλος, ανέφερε συνοπτικά και το τι πρέπει να γίνει, ώστε να πάει μπροστά το ελληνικό τένις: "Χρειάζεται σίγουρα ένα προπονητικό κέντρο, χορηγοί να στηρίξουν τις εθνικές ομάδες τζούνιορ/ανδρών/γυναικών, χρειάζονται τουρνουά ATP, UTR, ITF για να μη χρειάζεται να ταξιδεύεις 25 εβδομάδες το χρόνο, χρειάζονται καλύτερες υποδομές στα τουρνουά τζούνιορ για να μη νιώθεις ότι είσαι σε τριτοκοσμική χώρα, να αρχίζουν τα παιδιά να νιώθουν ότι το τζούνιορ εδώ είναι αντίστοιχο με ένα τζούνιορ στο εξωτερικό. Πρέπει να υπάρχει μια ομοσπονδία υγιής που θα μπορεί να αντλήσει λεφτά από την αγορά, γιατί έτσι στηρίζονται όλες οι χώρες, οι εθνικές ομάδες και οι τοπ τζούνιορ καλύτερα. Και σίγουρα χρειάζεται μια ομοσπονδία πολύ πιο λειτουργική, να επιμορφώνει τους προπονητές πιο συστηματικά, να κάνει σχολές πιο συχνά, να επενδύσει στη γνώση σε όλο το οικοδόμημα του τένις.

Είναι τραγικό, δεν έχει γίνει Challenger στην Ελλάδα εδώ και μια δεκαετία. Εγώ είχα όνειρο να κάνω Challenger στην Ελλάδα για να μπορέσει να παίξει ο Στέφανος, αλλά ξέφυγε τόσο πολύ που δεν είχε νόημα το Challenger. Το 250άρι ειδικά στους άνδρες είναι πολύ δύσκολο, έχω κάνει προσπάθειες σε ατομικό επίπεδο και έχω έρθει σε επαφή με ανθρώπους από το εξωτερικό, αλλά δεν έχουν κουμπώσει οι ημερομηνίες με τους χορηγούς και αυτή τη στιγμή δεν έχουμε και εγκαταστάσεις. Αν υπήρχαν τα λεφτά και το τουρνουά διαθέσιμο να έρθει στην Ελλάδα, το 2024 δεν έχουμε έναν έτοιμο χώρο για 250άρι."