Γράφει ο Στάθης Χαριτωνίδης

Χωρίς να ξεχνάμε την μεγάλη επιτυχία της Εθνικής Ομάδας των Γυναικών μόλις πριν, αναμφισβήτητα την εβδομάδα 23-29 Απριλίου ζήσαμε την πιο εντυπωσιακή εβδομάδα του Ελληνικού Τένις. Δύο νέα παιδιά ο Στέφανος και η Μαρία βρέθηκαν ταυτόχρονα στο ψηλότερο σημείο της μέχρι σήμερα καριέρας τους. Για πρώτη φορά είδαμε έναν Έλληνα αθλητή να αγωνίζεται σε τελικό ενός μεγάλου τουρνουά απέναντι σε ένα μύθο. Άρθρα για τένις να ανεβαίνουν σε εφημερίδες ή site που δεν ασχολούνται με τα αθλητικά! Αθλητής του τένις να δίνει συνέντευξη στην αθλητική Κυριακή και σε δελτίο ειδήσεων μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού!

Αλλά για τους ανθρώπους του τένις το εντυπωσιακό ήταν ότι πρώτη φορά ανοίξαμε την τηλεόραση για έναν μεγάλο τελικό και να είδαμε να πρωταγωνιστούν γνωστοί μας. Παίκτες και προπονητές. Ο Στέφανος στο γήπεδο, ο Απόστολος η Julia και ο Πέτρος απ’ έξω!!

Θα ήθελα να σταθώ στον Στέφανο για δύο λόγους. Ο ένας είναι ο καθαρά ο αγωνιστικός. Έκανε μια σειρά από πολύ μεγάλες νίκες και αγωνίστηκε στον τελικό ενός μεγάλου τουρνουά εναντίον ενός μύθου. Ο άλλος είναι συναισθηματικός.

Από την αρχή θα ήθελα να πω ότι το πιο σημαντικό για μένα δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα σαν αποτέλεσμα, που είναι ούτως ή άλλως άκρως εντυπωσιακό, αλλά είναι η απόδοση σε μια σειρά από διαφορετικούς και πολύπλοκους τομείς που απαιτείται να συνυπάρξουν για να επιτευχθεί ένα αντίστοιχο αποτέλεσμα. Με εντυπωσίασε θα έλεγα από το πόσο έτοιμος ψυχολογικά και διανοητικά κυρίως ήταν.

Σε ένα τουρνουά μερικές φορές δημιουργούνται ευκαιρίες στα ταμπλό. Ένα βολικό αποτέλεσμα, ή μια βολική έκπληξη, η ατυχία ένας τραυματισμού κάποιου αντιπάλου και μια καλή μέρα μπορούν να σε πάνε πολύ πιο μακριά από αυτό που αρχικά υπολόγιζες.
Αλλά με το Στέφανο δεν συνέβη καθόλου αυτό. Κέρδισε πολλούς καλύτερους του στην κατάταξη και διαχειρίστηκε πολλά δύσκολα και διαφορετικά προβλήματα για να βρεθεί πολύ άξια και πολύ δίκαια στον τελικό. Τα διαχειρίστηκε όλα σωστά από την αρχή μέχρι το τέλος.

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

MOUTET 64 61

Το πρώτο ματς είναι πάντα πολύ ψυχολογικό. Πολλοί μεγάλοι παίκτες αντιμετωπίζουν προβλήματα συχνά στα πρώτα παιχνίδια. Πάντα υπάρχει μια νευρικότητα στο ξεκίνημα ενός τουρνουά. Εδώ γίνεται ακόμη μεγαλύτερη λόγω του αντιπάλου που είναι ένας γνωστός μικρότερος από τον οποίο έχει χάσει στο τελευταίο παιχνίδια τους. Είναι ένα παιχνίδι με ψυχολογική πίεση και το χρειάζεται πάρα πολύ για ξεκινήσει στο τουρνουά. Δεν είναι καθόλου εύκολο όλο αυτό. Ο Στέφανος διαχειρίζεται την νευρικότητα του πρώτου γύρου και την ιδιαιτερότητα του αντιπάλου σχεδόν ιδανικά και ξεκινάει στο τουρνουά βάζοντας πίσω του την πρώτη δυσκολία. Επίσης δείχνει ότι είναι καλύτερος καθαρίζοντας το 2ο σετ με 61.

SHWARTZMAN 62 61

Δεν θα έκρυβα ότι μου φάνηκε πολύ δύσκολη η κλήρωση του 2ου γύρου με τον σκληροτράχηλο Shwartzman στο χώμα. Αν και στο τελευταίο τους ματς ήταν κοντά στο σκορ πίστευα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να ανταποκριθεί στην αυξημένη πειθαρχία που χρειάζεται ο αγώνας και στο χώμα δύσκολα θα κέρδιζε επιβάλλοντας το παιχνίδι του. Ο Στέφανος όμως όχι μόνο κέρδισε, αλλά κέρδισε 62 61! Το σκορ είναι εντυπωσιακό! Κάτι παράξενο συμβαίνει σκέφτεσαι. Έπαιξε τόσο καλά ή δεν έπαιξε καλά ο Shwartzman; Δεν είσαι εκεί, δεν είδες, δεν ξέρεις. Θα δούμε στον επόμενο αγώνα.

RAMOS VINIOLAS 64 75

Μετά από μια τόσο εντυπωσιακή νίκη έχεις την δυσκολία να διαχειριστείς την πίεση της υποχρέωσης που σου δημιουργεί. Πρέπει κατά κάποια έννοια άμεσα να αποδείξεις ότι δεν ήταν τυχαίο αυτό το 62 61. Αυτό είναι μια σοβαρή ψυχολογική πίεση. Ο Στέφανος αν και δεν παίζει το ίδιο καλά ξεπερνά την νέα πρόκληση. Τώρα πλέον ισορροπεί. Τώρα αναμφισβήτητα η πίεση μειώνεται. Αρχίζεις λογικά να νοιώθεις πιο ήρεμος και πολύ πιο σίγουρος. Το υπόλοιπο τουρνουά είναι τώρα διαφορετικό.

THIEM 63 62

Ο Thiem είναι ο καλύτερος μέχρι τώρα αντίπαλος. Τον έχει ξαναπαίξει όμως και είχε δείξει ότι ούτε με αυτόν είναι πολύ μακριά. Το παιχνίδι του του ταιριάζει και έχει την ψυχολογία του ανεβασμένη. Από την άλλη μεριά ο Thiem έχει δείξει ότι δυσκολεύεται στα ψυχολογικά ματς και τώρα μετά την απρόσμενα εμφατική νίκη επί του Αργεντινού και την επιβεβαίωση στον προηγούμενο γύρο, λογικά θα δεχθεί αρκετή πίεση. Μπορεί και να γίνει θα έλεγε κάποιος. Οι συνθήκες ευνοούν την υπέρβαση και την έκπληξη. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν και πάλι στον τρόπο. Άλλο νίκη με ένα πολύ δύσκολο σκορ, άλλο ένα δύσκολο 62 63 και άλλο 62 63 γρήγορα και καθαρά. Ο Στέφανος σε όλα αυτά τα ματς, όχι μόνο κέρδιζε, αλλά έπαιζε καλό και καθαρό τένις αποδεικνύοντας ξανά και ξανά ότι έχει το επίπεδο για αυτές τις νίκες. Τις πιστεύει.

CARRENO BUSTA 75 63

Έχει φτάσει εμφατικά λοιπόν στον ημιτελικό. Εδώ είχε να αντιμετωπίσει κατά την γνώμη μου τρία σοβαρά προβλήματα.

Το πρώτο είναι η κούραση, ψυχολογική και διανοητική κυρίως.

Το δεύτερο είναι το αίσθημα του «κορεσμού». Πολλές φορές οι παίκτες ικανοποιούνται με τις συνεχόμενες μεγάλες νίκες και χάνουν κάπως το κίνητρό τους.

Το τρίτο είναι αυτό που θα έλεγα «υψοβοφία». Είναι αυτό που καμιά φορά λες «ωχ! Τι γίνεται τώρα; Αν νικήσω θα παίξω στον τελικό! Δεν το είχα υπολογίσει έτσι! Τι θα κάνω; Πώς θα τα καταφέρω;». Ο Τελικός είναι ένα όριο.

Έχει λοιπόν να διαχειριστεί πολλά και διαφορετικά. Ο αντίπαλος ίσως τώρα πια δεν είναι τόσο το πρόβλημα. Έχεις νικήσει καλύτερους και το έχεις πιστέψει. Αλλά το να τα διαχειριστείς όλα αυτά άλλα μαζί είναι πρόβλημα και χρειάζεται σωστή διαχείριση τόσο από τον αθλητή όσο και απ’ όλη την ομάδα που τον περιβάλλει. Οι ισορροπίες γίνονται οριακές. Μια λέξη περισσότερη, μια λέξη λιγότερη και τα πράγματα μπορεί να περιπλακούν άσχημα.

Ο Στέφανος φάνηκε ιδιαίτερα ικανός. Διαχειρίστηκε σωστά όλες τις δυσκολίες τόσο μέσα στο γήπεδο όσο και έξω από αυτό. Έδειξε ότι ήταν έτοιμος από κάθε άποψη και κυρίως ψυχολογικά για να φτάσει επάξια σε έναν τελικό απέναντι στον Nadal στο χώμα. Δηλαδή να βρεθεί απέναντι στην απόλυτη πίεση. Σωματική, διανοητική, ψυχολογική.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ: ΤΣΙΤΣΙΠΑΣ - NADAL 26 16

Σε κάθε τουρνουά πιστεύω η ημέρα του τελικού είναι μια διαφορετική ημέρα. Σχεδόν όλα αλλάζουν. Τα πράγματα ξαφνικά αποκτούν μια διαφορετική σοβαρότητα. Μια άλλη βαρύτητα. Είναι σαν να παίζεις μια εβδομάδα όλα τα άλλα, για αυτό το παιχνίδι. Είναι η γιορτή που όλοι περιμένουν. Βάζουν τα καλά τους. Θα ήταν παράλογο να απαιτήσουμε μια ακόμα μεγαλύτερη υπέρβαση κάτω από τέτοια πίεση. Επίσης είναι τελικός και είναι ευκολότερο να κερδίσεις έναν αθλητή σαν τον Nadal σε έναν αρχικό γύρο παρά σε έναν τελικό.

Αγωνιστικά λοιπόν, όλα καλά. Απέδειξε ότι έχει τις δυνατότητες τόσο τεχνικά, όσο ψυχολογικά και διανοητικά. Πιστεύω ότι με βάση την ηλικία του έχει και τον χρόνο, να ξεπεράσει κάθε αναποδιά που μπορεί να προκύψει ώστε να σταθεροποιηθεί σε αυτό το επίπεδο που είναι ικανό να τον καταστήσει όχι μόνο ανταγωνιστικό, αλλά ακόμα και πρωταγωνιστή.

Ο δεύτερος λόγος που θα ήθελα να αναφερθώ στο Στέφανο όπως είπα είναι συναισθηματικός. Έχω ξαναγράψει πως αισθάνομαι όλη αυτή την προσπάθεια που έχει γίνει από τον Στέφανο και την οικογένεια του, σαν μια προσπάθεια που αντιπροσωπεύει ένα μικρό μέρος «φαντασμένων ονειροπόλων» του Ελληνικού Τένις. Θα σας θυμίσω ότι ο Στέφανος έπαιζε σε πανελλαδικά μέχρι τα 16 του. Δεν είναι η περίπτωση του παιδιού που έφυγε για να προπονηθεί στο εξωτερικό από πολύ μικρή ηλικία. Είναι λοιπόν πολύ ωραίο να βλέπεις ότι τελικά μπορεί να γίνει όλο αυτό. Δεν είναι το εύκολο, δεν είναι το λογικό, θέλει μεγάλη προσπάθεια, μεγάλες θυσίες, αλλά γίνεται. Μπορεί το παραμύθι να γίνει ιστορία.

Στέφανος και Μαρία απέδειξαν ότι μπορεί να υπάρξει ένα μικρό 1987 για το Ελληνικό Τένις. Ίσως κάποια στιγμή και ένα μεγάλο.

Αλλά όπως έχει δείξει η ιστορία άλλο 1987 και μπάσκετ και άλλο 2004 και ποδόσφαιρο.

Στάθης Χαριτωνίδης