Γράφει ο Στάθης Χαριτωνίδης

Όλοι, ακόμα και αυτοί που θεωρούνται γνώστες του αθλήματος, έχουν κάποιον παίκτη τον οποίο θεωρούν «αγαπημένο». Ταυτόχρονα όμως, ξέρουν ότι αυτός δεν είναι «τέλειος». Ποιος όμως είναι ο τέλειος παίκτης; Θα ήταν ένας συνδυασμός πολλών παικτών. Θα ήταν αυτός που θα είχε το forehand του Federer, ή ακόμα καλύτερα ίσως του Sampras ή του Gonzales, το backhand του Federer ή του Wawrinka (αν ήταν με ένα χέρι), του Djokovic ή του Agassi (αν ήταν με τα δύο χέρια) το service του Sampras ή του Ivanisevic, το volley του Laver, τον ρυθμό του Becker, τον χειρισμό του Federer, το πάθος την ψυχική δύναμη την σκέψη την συγκέντρωση και την κινητικότητα του Nadal, την ευρηματικότητα, την προσαρμοστικότητα, την ελαστικότητα και την αποφασιστικότητα του Djokovic, το φυσικά προσόντα του Monfis, κ.ο.κ. Ο «τέλειος» παίκτης δηλαδή, ίσως να μην υπάρξει ποτέ. Όλοι οι παίκτες όμως και ειδικότερα οι ελίτ, θα προσπαθούν να βελτιώνουν συνεχώς τόσο τα στοιχεία της Τεχνικής τους, όσο και άλλες παραμέτρους της απόδοσής τους, με σκοπό να γίνονται όλο και καλύτεροι, αναγνωρίζοντας ίσως ταυτόχρονα ότι κανένας δεν θα γίνει τελικά, τέλειος. Η τελειότητα θα είναι το σημείο αναφοράς και το μέσο αξιολόγησης, με πολύ μεγάλη σημασία για αυτούς. Είναι κάτι που έχουν ανάγκη, αν θέλουν να βελτιώνονται. Δεν πρέπει να αρνούμαστε το τέλειο, ως ανούσιο, επειδή «δεν γίνεται να υπάρξει». Αντίθετα, προσπαθούμε να το ορίσουμε, ώστε να έχουμε ένα στόχο, να ξέρουμε τι θέλουμε να πετύχουμε. Η χρησιμότητα του ιδανικού, δεν είναι μόνο η κατάκτησή του. Είναι πολύ περισσότερο, η δυνατότητα που μας δίνει να γινόμαστε συνεχώς καλύτεροι. 

Πως θα μπορούσαμε λοιπόν να βοηθήσουμε έναν παίκτη να γίνει «τέλειος»; Με έναν μόνο τρόπο. Μαθαίνοντάς του όσο καλύτερα γίνεται, το forehand, το backhand, το service, το volley, το slice κ.ο.κ. Αν τον γυμνάσουμε ιδανικά, αν θα μπορούσαμε να τον μάθουμε να προσπαθεί να συγκεντρώνεται περισσότερο, να αποφασίζει σωστότερα κ.ο.κ. Αν δηλαδή τον διδάξουμε και τον προπονήσουμε βέλτιστα. Όπως λέει και η πολύ γνωστή ρήση του Vince Lombardi: «Η προπόνηση δεν σε κάνει τέλειο. Η τέλεια προπόνηση σε κάνει τέλειο».

Με βάση την μέχρι σήμερα Γνώση λοιπόν, επιθυμούμε να δημιουργήσουμε για κάθε χτύπημα την συνάρτηση της Τεχνικής και όχι της Επιδεξιότητας. Να εξηγήσουμε και να χρησιμοποιήσουμε, γνωστούς και κοινά αποδεκτούς Νόμους και Αρχές για να περιγράψουμε και να ορίσουμε τα αναγκαία στοιχεία. Να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό πλαίσιο, που θα βασίζεται στην βεβαιότητα των δεδομένων. Βασιζόμενοι στην λογική μαθηματική σκέψη και την μέχρι σήμερα Γνώση, να φτάσουμε τελικά σε ένα συμπέρασμα, έναν καθολικό σχηματισμό. Σε ένα σχήμα και μια δυναμική εκτέλεση δηλαδή Μία Τεχνική για κάθε χτύπημα. Επιπρόσθετα, επιθυμούμε να αλλάξουμε και να διαφοροποιήσουμε την επικρατούσα σήμερα αντίληψη για τον τρόπο καθορισμού και την σημασία της Τεχνικής, επικεντρώνοντας την σκέψη στην εκζήτηση του «Πως μέσα από το Επειδή».

Όσα περισσότερα στοιχεία καταφέρουμε να αποδείξουμε ότι είναι αναγκαία και όσο περισσότερο καταφέρουμε να οριοθετήσουμε τα στοιχεία αυτά κατά την εκτέλεση, τόσο θα πλησιάζουμε στην Μοναδικότητα. Ελπίζουμε, να βρεθούν και άλλοι που ξέρουν περισσότερα και θα μπορούσαν να προσθέσουν νέα ή ακόμα και διαφορετικά στοιχεία, που νομοτελειακά θα οδηγούν όλο και περισσότερο στην Μοναδικότητα της εκτέλεσης.

Σαφώς όπου υπάρχει έλλειμμα γνώσης υπάρχει χώρος για προσωπικές απόψεις και αντιλήψεις. Δεν μπορούμε όμως να μην αποδεχόμαστε την γνώση, όπου αυτή αποδεικνύεται. Δεν μπορούμε να απορρίπτουμε ως αντίθετα στην αίσθηση και την βιωματική μας εμπειρία, στοιχεία που είναι επιστημονικά αποδεδειγμένα. Αντίθετα, θα πρέπει να καταβάλουμε προσπάθεια να τα αισθανθούμε και να τα καταλάβουμε. Η μη αποδοχή βασικών Νόμων και Αρχών που διέπουν την λειτουργία του Φυσικού Κόσμου και του Ανθρωπίνου Σώματος, αποτελεί τελικά μια άρνηση αποδοχής της λογικής και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μας οδηγήσει, όχι στο ιδανικό, αλλά ούτε σε ένα γενικά καλύτερο αποτέλεσμα. Όλο αυτό, δεν αποτελεί μια θεωρητική ανάλυση και οριοθέτηση, αλλά αντίθετα την εφαρμογή της θεωρίας, που είναι ουσιαστικά και πρακτικά ωφέλιμη αλλά και κοινά αποδεκτό πλέον ότι λείπει.