Τένις: Η Θεωρία της Μιας Τεχνικής

Όταν η Μαθηματική Σκέψη οδηγεί σε έναν βέλτιστο καθολικό σχηματισμό.

Το βιβλίο αυτό Φιλοδοξεί να αλλάξει την θεμέλια σκέψη και την συνολική αντίληψη, να οριοθετήσει έναν καθολικό σχηματισμό για την Μορφή, και να επαναφέρει την Αξία της Τεχνικής ενός από τα πιο τεχνικά αθλήματα σήμερα στον πλανήτη.

Αισθανόμενοι σίγουροι και υπεύθυνοι για την Σκέψη μας, χωρίς ιδιοτελή κίνητρα, καλούμε κάθε έναν ακόμα και να το καταρρίψει παρουσιάζοντας διαφορετικά ή πληρέστερα στοιχεία, γιατί πραγματικά πιστεύει ότι μια «Ειλικρινής», «εν Σκέψει» και «εν Γνώσει» προσπάθεια οριοθέτησης της Τεχνικής, δεν μπορεί παρά να καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα.

Είναι αδύνατον να μην οδηγεί τελικά σε Μια Τεχνική σε Ένα Βέλτιστο Καθολικό Σχηματισμό γιατί η βελτιστοποίηση είναι μια εγγενής ανάγκη του ανθρωπίνου σώματος.

Μπορούμε εδώ να δούμε πολύ επιγραμματικά διάφορες έρευνες θεωρίες και υποθέσεις σχετικά με την κίνηση και τον κινητικό έλεγχο. Εδώ είναι πολύ σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι όλες αυτές οι έρευνες θεωρίες ή υποθέσεις έχουν δύο κοινές λέξεις, λέξεις που τις συνδέουν και καθορίζουν τον σκοπό και οι λέξεις αυτές είναι Ελάχιστοποίηση (minimization) και Βέλτιστο (optimal). Ελαχιστοποίηση του κόστους και των μεταβολών και βελτιστοποίηση της εκτέλεσης. Αν το σκεφτείτε καλύτερα και τα δύο αναφέρονται στη Βελτιστοποίηση.

Όλοι αυτοί οι ερευνητές δηλαδή όλα αυτά τα χρόνια δεν ψάχνουν κάτι αφηρημένο αλλά ενώνονται στην προσπάθεια εξεύρεσης ενός βέλτιστου. Δηλαδή αυτή την μία βέλτιστη λειτουργία, σχέση ή το βέλτιστο γεωμετρικό σχήμα. Αυτό μας ενδυναμώνει, μας κάνει να σκεφτούμε ότι και εμείς ίσως δεν είμαστε σε λάθος κατεύθυνση, αν και είμαστε σε μια φαινομενικά αντίθετη κατεύθυνση από τους πολλούς και ειδικότερα στο τένις, δεν είμαστε μόνοι μας.

Το κυρίαρχο πρόβλημα

Αν και οι απόψεις σχετικά με την εξεύρεση αλλά και την χρησιμότητα μοντέλων πλήρους βελτιστοποίησης διίστανται εδώ και χρόνια θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι οι διαφορετικές απόψεις εστιάζουν κυρίαρχα στις ατομικές ιδιαιτερότητες του εκτελεστή. Εμείς πιστεύουμε, ότι ακόμα και αν η δημιουργία ενός καθολικού μαθηματικού μοντέλου για την «απόλυτα ιδανική» τεχνική είναι αδύνατη ακόμα και σε εξατομικευμένο επίπεδο, είναι ταυτόχρονα κατά κάποια έννοια και αδιάφορη, αν καταφέρουμε να οριοθετήσουμε τα κυρίαρχα σημεία της εκτέλεσης, αν κατασκευάσουμε δηλαδή ένα καθολικό σχηματισμό μέσα στον οποίο ο κάθε παίκτης να μπορεί να αναπτύξει βέλτιστα της ατομικές του ιδιαιτερότητες. Γιατί ούτως ή άλλως αυτό το ιδανικά εξατομικευμένο μοντέλο, δεν θα είναι χρήσιμο για κανέναν άλλο.

Η Τεχνική σήμερα

Τα τελευταία χρόνια λόγω των νέων μέσων που υποβοηθούν την εκμάθηση, η κοινότητα του τένις αποδέχθηκε όλο και περισσότερο την ιδέα της άμεσης και συνολικής προσαρμογής. Τα μικρότερα γήπεδα, οι πιο μικρές και εύχρηστες ρακέτες και οι μπάλες προσαρμοσμένης αναπήδησης, επέτρεψαν σε προικισμένα παιδιά να αναπτύξουν από πολύ μικρή ηλικία και πολύ αρχικά στάδια τεχνικής εκμάθησης, την ικανότητα να πραγματοποιούν ανταλλαγές χτυπημάτων (rallies) και κατ’ επέκταση να συμμετέχουν ακόμα και σε ανταγωνιστικές δραστηριότητες. Αυτό κατέληξε στο γεγονός, η εκμάθηση της Τεχνικής να είναι όλο και λιγότερο ελκυστική και κατά κάποια έννοια να μοιάζει ακόμα και «άχρηστη».

Έτσι, η ιδέα της «ολικής-άμεσης και ταχύτερης» εκμάθησης , που πλέον είναι ευκολότερα εφικτή, κερδίζει σταθερά έδαφος, καθώς μοιάζει να είναι ταυτόχρονα ελκυστικότερη για τους μικρούς αθλητές αλλά και πιο κερδοφόρα. Είναι προφανές ότι η ταχύτερη εκμάθηση επιλέγεται τόσο για λόγους  ανταγωνισμού όσο και για λόγους οικονομικής προώθησης στην αγορά του τένις.

Εν παραλλήλω στο υψηλό αγωνιστικό επίπεδο - κυρίως λόγω της βελτίωσης του εξοπλισμού και των αθλητικών ικανοτήτων των αθλητών - το τένις έχει οδηγηθεί σε τεχνικές και τακτικές που ευνοούν την ισχύ. Αυτό μοιάζει να είναι φυσιολογικό καθώς o βελτιωμένος εξοπλισμός και τα όλο και αυξανόμενα φυσικά προσόντα, παρέχουν την δυνατότητα στους παίκτες να επιτυγχάνουν κερδοφόρα χτυπήματα χωρίς να απαιτείται μια εξαιρετικά τεχνική εκτέλεση ή ιδιαίτερες τακτικές.

Σε συνάρτηση λοιπόν με όλα αυτά η επικρατούσα άποψη σήμερα είναι ότι η Τεχνική δεν είναι αναγκαίο παρά να καταλαμβάνει ένα σχετικά μικρό μέρος της όλης διαδικασίας εξέλιξης των παικτών. Συνήθως μόνο οι πολύ βασικές αρχές της Τεχνικής παρουσιάζονται, διδάσκονται και προπονούνται. Μετά από αυτό οι παίκτες οδηγούνται (με παιδαγωγικούς όρους θα λέγαμε μέσα από ένα παιδοκεντρικό σύστημα εκμάθησης) να αναπτύξουν τις ατομικές τους ικανότητες και να επιτύχουν τις αναγκαίες προσαρμογές που θα τους επιτρέψουν να εξελιχθούν περαιτέρω. Η προπόνηση προοδευτικά γίνεται σκληρότερη, δυσκολότερη και ανταγωνιστικότερη και οι παίκτες του τένις μαθαίνουν περισσότερο να προσαρμόζονται μέσω των ικανοτήτων τους στις αυξημένες ανάγκες του περιβάλλοντος της προπόνησης, παρά να μαθαίνουν τεχνικά και τεχνικο-τακτικά μοντέλα που θα τους βοηθήσουν να ανταποκριθούν στις κλιμακούμενες δυσκολίες.

Επιπρόσθετα οι αυξανόμενες αγωνιστικές ανάγκες οδηγούν μέσα από μια διαδικασία που θα χαρακτηρίζαμε ως την «διαδικασία επιβίωσης του μονομάχου» στην επικράτηση του πιο «Ικανού». Τελικά ο δυνατότερος, ο γρηγορότερος, ο εξυπνότερος ή ο πιο γενναίος θα επικρατήσει.

Παρ’ όλο που όλο και περισσότερες επιστημονικές μελέτες και έρευνες που σχετίζονται με την Εμβιο-μηχανική και άρα με την Τεχνική ανάλυση εκτελούνται και δημοσιεύονται, η σημασία της Τεχνικής όλο και περιορίζεται και η προπόνηση προσλαμβάνει από τα πολύ αρχικά στάδια όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά της αυτόματης προσαρμογής, παρά της σχεδιασμένης, και ενσυνείδητης εκμάθησης ή προπόνησης. Παρουσιάζεται λοιπόν ένα οξύμωρο. Οι αθλητές επιπέδου ελίτ να ασχολούνται με την Τεχνική περισσότερο από αθλητές αρχικών σταδίων εξέλιξης (περίπτωση Nadal) Τελικά χωρίς να γίνεται αντιληπτό, παρουσιάζονται γύρω από την Τεχνική, ακόμα και από επίσημες πηγές, απόψεις που δεν εδράζονται ή ακόμα και αντιβαίνουν σε πολύ βασικές Αρχές και Νόμους που διέπουν τη λειτουργία του Φυσικού Κόσμου και του Σώματός μας.

Τεχνική και Επιστήμη

Οι συγγραφείς αισθάνονται ότι μέχρι σήμερα, οι προσεγγίσεις για τα τεχνικά θέματα στο τένις, είναι είτε αυστηρά επιστημονικές είτε σχετικά εμπειρικές. Υπάρχει ένα σαφές κενό στην διασύνδεση των δύο αυτών κόσμων. Μοιάζει ότι από την μία μεριά οι επιστήμονες δεν έχουν την βιωματική εμπειρία και δυσκολεύονται να απαντήσουν στα προβλήματα της βιωματικής αντίληψης και της πρακτικής εφαρμογής και από την άλλη πλευρά, οι προπονητές δεν έχουν τις γνώσεις να αντιληφθούν την σημασία των επιστημονικών δεδομένων, ώστε να αξιολογήσουν σωστά τις εφαρμογές που αυτά μπορούν να έχουν στην πρακτική. Το κενό αυτό το παραδέχονται σήμερα και αρκετοί επιστήμονες του κλάδου της Εμβιομηχανικής

Έτσι πολύ συχνά διαβάζουμε ένα πολύ καλό και πλήρες επιστημονικό άρθρο για κάποιο τεχνικό θέμα ή παρουσιάζονται σοβαρά επιστημονικά δεδομένα που δεν μπορούν να εξηγήσουν την βιωματική εμπειρία και από την άλλη μεριά παρουσιάζονται - από επιτυχημένους, ως προς το αποτέλεσμα, προπονητές - τεχνικές και προπονητικές απόψεις που δεν εδράζονται σε κανένα επιστημονικό στοιχείο. Τελικά, κυριαρχεί ο συνδυασμός μιας ελλιπούς διασύνδεσης μεταξύ επιστημονικών δεδομένων και πρακτικής εφαρμογής και ενός πλήθους «μύθων» γύρω από την Τεχνική. Έτσι δημιουργείται ένα κυρίαρχο περιβάλλον απόρριψης ακόμα και πολύ βασικών αρχών της Φυσικής και της Έμβιο-Μηχανικής ως «ανούσιων λεπτομερειών».

Συντηρείται λοιπόν ένα - νοσηρό θα λέγαμε - περιβάλλον, όπου τελικά η Πληροφορία τείνει να υποκαταστήσει την Γνώση.

Σαφώς όπου υπάρχει έλλειμμα Γνώσης, υπάρχει χώρος για προσωπικές απόψεις και αντιλήψεις. Δεν μπορούμε όμως να μην αποδεχόμαστε την Γνώση όπου αυτή αποδεικνύεται. Δεν μπορούμε να απορρίπτουμε ως αντίθετα στην αίσθηση και την βιωματική μας εμπειρία στοιχεία που είναι αποδεδειγμένα επιστημονικά. Ακόμα χειρότερα η μη αποδοχή βασικών και αποδεδειγμένων Νόμων και Αρχών που διέπουν την λειτουργία του Φυσικού Κόσμου και του Ανθρωπίνου Σώματος, αποτελεί τελικά μια άρνηση αποδοχής της λογικής και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να μας οδηγήσει -όχι στο βέλτιστο αλλά ούτε- σε ένα στοιχειωδώς σωστότερο ή καλύτερο αν θέλετε αποτέλεσμα.

Το βιβλίο αυτό στοχεύει να δώσει στην Τεχνική Μια Μορφή. Να δημιουργήσει τουλάχιστον έναν καθολικό σχηματισμό. Μεταξύ άλλων να την επαναφέρει στο επίκεντρο της προπόνησης, να της ξαναδώσει την χαμένη της αξία, να κάνει το άθλημα πιο τεχνικό και τελικά καλύτερο.

Πριν όμως προχωρήσουμε στην ανάγνωση του βιβλίου είναι σημαντικό να ξεδιαλύνουμε κάποιες έννοιες που είναι απαραίτητες για να αντιληφθούμε σωστά την Σκέψη του βιβλίου αυτού.

Η ξεκάθαρή αντίληψη αυτών των εννοιών, θα μας βοηθήσει επίσης να καταλάβουμε αλλά κυρίως να αποσαφηνίσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε μέχρι σήμερα. Ένα πλαίσιο που δυστυχώς πολύ συχνά δημιουργεί σύγχυση γύρω από την Τεχνική του τένις.
Θα αναλύσουμε λοιπόν πρώτα απ’ όλα «Γιατί μπορούμε να παίζουμε Τένις;», αλλά και τις πολύ κρίσιμες διαφορές μεταξύ Γνώσεως και Πληροφορίας, Ικανότητας και Δεξιότητας, Τεχνικής και Επιδεξιότητας, Σωστού και Λάθους, Απόδοσης και Αποτελέσματος.

Γιατί μπορούμε να παίζουμε Τένις;

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να αναλογιστούμε «Γιατί Μπορούμε να παίζουμε Τένις». Μπορούμε λοιπόν να παίζουμε τένις για δύο κύριους λόγους.

Πρώτον γιατί βρισκόμαστε μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον που διέπεται από Αρχές, και Νόμους. Αυτές οι Αρχές και Νόμοι είναι αυτοί που μας επιτρέπουν να παίζουμε ή αν θέλετε μας επιβάλλουν το πώς να παίζουμε.

Δεύτερον μπορούμε να παίζουμε γιατί μας το επιτρέπει η λειτουργία του σώματός μας. Μόνο χρησιμοποιώντας το σώμα μας μπορούμε να χτυπήσουμε την μπάλα. Το σώμα μας είναι κατά κάποια έννοια το μέσον με το οποίο παίζουμε τένις. Αλλά και αυτό έχει ένα καθορισμένο πλαίσιο λειτουργίας που διέπεται από Φυσιολογικούς Νόμους και Αρχές, και εκτελεί λειτουργίες που επίσης δεν μπορούμε να αλλάξουμε και θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε για να έχουμε μια καλύτερη απόδοση.

Είναι βέβαιο πως κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τους Νόμους της Φύσης και τις Αρχές Λειτουργίας του σώματός μας, δηλαδή τον τρόπο που λειτουργεί η Φύση συνολικά, μέσα στην οποία ζούμε (αν και μερικές ακόμη και επίσημες απόψεις σχετικά με την Τεχνική το προσπαθούν σθεναρά).

Τεχνική και Επιδεξιότητα (Skill)

Μια σύγχυση που συχνά παρατηρείται είναι αυτή μεταξύΤεχνικής και Επιδεξιότητας. Την σύγχυση αυτή έρχεται να επιτείνει και η αγγλική ορολογία των όρων. Στα αγγλικά η Τεχνική είναι Technique. Συχνά όμως χρησιμοποιείται ο όρος Skill (Επιδεξιότητα). Αλλά μέσα σε αυτό που ονομάζουμε Επιδεξιότητα (Skill) περιλαμβάνεται και η Ικανότητά μας να προσαρμόζουμε την Τεχνική μας στις απαιτήσεις των ιδιαίτερων συνθηκών κάτω από τις οποίες εκτελείται ένα τεχνικό μοντέλο. Έτσι δημιουργείται και πάλι η αντίληψη ότι η Τεχνική του πιο Ικανού είναι καλύτερη και τείνουμε τελικά να αντιγράφουμε την Τεχνική του Ικανού χωρίς να είμαστε βέβαιοι ότι είναι ή ακόμα περισσότερο γιατί είναι καλύτερη, απλά και μόνο γιατί η Γνώση μας είναι ελλιπής ώστε να αξιολογήσουμε την Πληροφορία δηλαδή το αποτέλεσμα.

Έτσι επιθυμούμε, βασιζόμενοι στην λογική μαθηματική σκέψη και την μέχρι σήμερα Γνώση να δημιουργήσουμε για κάθε χτύπημα την Συνάρτηση της Τεχνικής και όχι της Επιδεξιότητας.

Τεχνική και κοσμητική μορφή (Στυλ)

Σχεδόν πάντα, αν και πιστεύουμε ότι αντιγράφουμε την «Τεχνική», τελικά μιμούμαστε περισσότερο τα κοσμητικά στοιχεία (Στυλ) και ιδιαίτερα κάποιες χαρακτηριστικές κινήσεις στην προετοιμασία και το τελείωμα των κινήσεων. Στα σημεία αυτά η κίνηση εκτελείται με μικρότερη ταχύτητα και για αυτό είναι εύκολο να καταγραφούν και κατ’ επέκταση να γίνουν αντικείμενο μίμησης. Τα σημεία αυτά παρουσιάζουν θα λέγαμε τα «κοσμητικά χαρακτηριστικά» του κάθε παίκτη, το στυλ του.

Τα μέρη της κίνησης που μιμούμαστε, δεν έχουν συνήθως ουσιαστική Τεχνική σημασία. Τα σημεία της Τεχνικής που καθορίζουν την αποτελεσματικότητα των χτυπημάτων - όπως θα δούμε και στην συνέχεια του βιβλίου - είναι αυτά που εκτελούνται συνήθως με μεγάλη ταχύτητα μέσα στην ροή της κίνησης, καθώς και κάποια άλλα θεμελιώδη τεχνικά στοιχεία, όπως και όχι μόνο, ο ρυθμός, ο παλμός, η ισορροπία και ο συγχρονισμός, η λειτουργία της κινηματικής αλυσίδας ή η εκμετάλλευση της ελαστικής ενέργειας. Τα στοιχεία αυτά περισσότερο , μοιάζουν παρά διαφέρουν από αθλητή σε αθλητή. Κάποια από αυτά αν και είναι πολύ καθοριστικά - όπως πχ η θέση του προσώπου της ρακέτας κατά την επαφή - δεν μπορούν να καταγραφούν κατά την φυσική παρατήρηση. Άλλα πάλι, όπως ο ρυθμός, ο παλμός, ο συγχρονισμός ή η ισορροπία, δεν μπορούν να γίνουν αμέσως αντιληπτά. Θα πρέπει κατά κάποια έννοια, να αναλυθούν και να κατανοηθούν πριν αποτελέσουν αντικείμενο μίμησης. Η ανάλυση αυτή, απαιτεί οπωσδήποτε κάποιες “εξειδικευμένες γνώσεις”, που συνήθως δεν τις έχουν οι νέοι αθλητές οι οποίοι τείνουν να αντιγράφουν τους φτασμένους πρωταθλητές.

Η τεχνική και η κοσμητική μορφή (στιλ) είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.

Προσπαθούμε να αντιγράψουμε την «Τεχνική» - αλλά τελικά αντιγράφουμε όπως είπαμε περισσότερο το «στυλ» - του παίκτη που κερδίζει νομίζοντας ότι κερδίζει μόνο λόγω της Τεχνικής του. Αλλά ακόμα και αν κάποιος παίκτης κερδίζει αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι η Τεχνική του είναι και καλή. Γιατί η Τεχνική δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας απόδοσης.

Η Τεχνική θα πρέπει να αξιολογείται με βάση την γνώση δηλαδή τα τεχνικά χαρακτηριστικά και όχι με βάση το αποτέλεσμα.

Έτσι, ανεξάρτητα από το «στιλ», κάθε οριοθέτηση και ανάλυση της Τεχνικής οφείλει να σέβεται τις θεμελιώδεις αρχές της Φυσικής Επιστήμης, τόσο ανεξάρτητα από το σώμα μας όσο και σε συνάρτηση με το σώμα μας ως Εμβιο-μηχανική.

Η εφαρμογή των θεμελιωδών αυτών Αρχών, όπως και στα άλλα αθλήματα (η ρίψη του δίσκου και του ακοντίου, το άλμα εις ύψος και επί κοντώ κτλ), έτσι και στο τένις, μειώνει το εύρος των ωφέλιμων εκτελέσεων και οδηγεί αναπόφευκτα σε Μια Βασική Τεχνική για το κάθε χτύπημα, που η εφαρμογή της θα μας οδηγεί στο αποδοτικότερο χτύπημα.

Η σημασία της τεχνικής

Παρ’ όλα αυτά κανένας προπονητής δεν αφήνει κανένα αθλητή να κάνει ότι θέλει. Αυτό όμως μοιάζει να αντιβαίνει στην επικρατούσα άποψη ότι δεν υπάρχει μια Τεχνική. Γιατί αν δεν υπάρχει μια Τεχνική τότε πολύ απλά δεν υπάρχει καμιά Τεχνική. Γιατί λοιπόν να μην επιτρέπουμε σε όποιον θέλει να κάνει ότι θέλει στο βαθμό που αυτό είναι αποτελεσματικό;

Η αναντίρρητη πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι όλοι διδάσκουν και επιμένουμε οι αθλητές τους να μάθουν και να εκτελούν όσο καλύτερα γίνεται όλα αυτά που θεωρούν σωστά και αναγκαία. Έτσι, ένας προπονητής που έχει δεχθεί ως αναγκαία τέσσερα (4) τεχνικά στοιχεία, θα επιμείνει ο αθλητής του να μάθει και να εκτελεί αυτά τα τέσσερα τεχνικά στοιχεία όσο καλύτερα γίνεται. Ενώ από την άλλη, ένας προπονητής που έχει αποδεχθεί ως σωστά και αναγκαία δέκα (10) τεχνικά στοιχεία, θα επιμένει αντίστοιχα ο αθλητής του να εκτελεί όσο καλύτερα γίνεται αυτά τα δέκα τεχνικά στοιχεία, ώστε να επιτυγχάνει το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα. Συχνά, όλοι λένε στους μικρούς αθλητές ότι αυτό που σε «βολεύει» σήμερα δεν θα είναι αποδοτικό στο μέλλον. Αυτό είναι μια αναμφισβήτητη αλήθεια που προκύπτει τόσο μέσα από την γνώση όσο και μέσα από την εμπειρία, καθώς πολλές φορές έχουμε συναντήσει την περίπτωση αθλητών που φτάνοντας σε πολύ ψηλό η ακόμα και υψηλότατο επίπεδο απόδοσης αναγκάζεται να αλλάξει κάποια τεχνικά πρότυπα-μοντέλα καθώς αντιλαμβάνεται ότι τα μοντέλα που κατέχει μέχρι αυτή την δεδομένη στιγμή δεν είναι αρκούντως αποδοτικά πια.

Όλοι λοιπόν διδάσκουμε αυτά που ξέρουμε και αξιολογούμε ως αναγκαία για την περεταίρω ανάπτυξη ενός παίκτη.

Ένα χτύπημα λοιπόν που μας κάνει να «νοιώθουμε καλύτερα την μπάλα στην ρακέτα» δημιουργεί μια καλή ανατροφοδότηση και έτσι αυξάνει την αυτοπεποίθηση και ελευθερώνει μέρος του χώρου της προσοχής, επηρεάζοντας αλυσιδωτά και καθοριστικά θετικά, όλους τους βασικούς τομείς της απόδοσης του αθλητή.

Ορατή και αόρατη τεχνική

Μέσα από την αγωνιστική δραστηριότητα, κάποιοι ιδιαίτερα προικισμένοι αθλητές ξεχωρίζουν. Καταφέρνουν να κάνουν το άθλημα να φαίνεται απλό. Μας κάνουν να αισθανόμαστε, ότι έχουν μια ξεχωριστή ικανότητα αντίληψης. Δεν θα καταλάβουμε πως αντιλαμβάνονται το που και το πώς θα χτυπήσουν την κάθε μπαλιά, αλλά θα μας εκπλήξει το ότι θα επιτυγχάνουν μέσα από τις επιλογές τους αυτές.

Θα καταφέρνουν, μέσα από δικές τους προσωπικές ικανότητες, να φτάνουν τελικά στο αποτέλεσμα.

Ο καθένας με τον δικό του μοναδικό θα λέγαμε τρόπο.

Μπορούμε να πούμε, πως οι αθλητές αυτοί, διαθέτουν μια ξεχωριστή ικανότητα επιτυχίας που δεν αισθανόμαστε ότι μπορεί πάντα να διδαχθεί, αλλά είναι απαραίτητο να την κατέχεις για να ξεχωρίσεις.

Κατέχουν θα λέγαμε μια Αόρατη Τεχνική.

Σύμφωνα δηλαδή με την θεωρία του Γκάρτνερ, καταφέρνουν να συνδυάσουν και να αθροίσουν, με έναν ιδανικό - προσωπικό - τρόπο, τις μεμονωμένες ξεχωριστές ευφυΐες και ικανότητες που διαθέτουν.

Αν τελικά τρέξουν δύο οδηγοί με το ίδιο αυτοκίνητο, πολύ συχνά θα πετύχουν σημαντικά διαφορετικές επιδόσεις.

Ο καλύτερος κατέχει την ικανότητα μιας ιδιαίτερης αντίληψης.

Κατέχει αυτό που θα λέγαμε την Αόρατη Τεχνική.

Παρ’ όλα αυτά, σημαντικό επίσης είναι να γίνει κατανοητό ότι ένα καλύτερο αυτοκίνητο μας βοηθά να αισθανόμαστε πιο άνετα στις μεγάλες ταχύτητες κάνοντας μας να φαινόμαστε πιο ικανοί.

Μόνο ο κατάλληλος συνδυασμός Ορατής (διδασκόμενης) και Αόρατης (ατομική ιδιαιτερότητα) Τεχνικής μπορούν να δημιουργήσουν την βέλτιστη απόδοση.

Ο Στάθης Χαριτωνίδης είναι Προπονητής Τένις και καθηγητής Φυσικής Αγωγής απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι ο προπονητής με τις περισσότερες Πανελλήνιες Νίκες καθώς και τους περισσότερους Πρωταθλητές Ελλάδος στο σύνολο των κατηγοριών σε Εθνικό επίπεδο.

Ως αθλητής έχει κατακτήσει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νέων κάτω των 18 ετών και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανδρών στα Διπλά, ενώ έχει φτάσει δύο φορές στα ημιτελικά του Πανελληνίου Πρωταθλήματος των Ανδρών στα μονά.

Εργάζεται ως προπονητής από το 1985 και έχει εργαστεί με ιδιαίτερη επιτυχία επί μακρόν στους μεγαλύτερους συλλόγους στην Ελλάδα. Έχει διατελέσει Προπονητής του Fed Cup από το 2006 – 2008.

Σήμερα περισσότεροι από 40 μαθητές του εργάζονται ως προπονητές, κάποιοι σε μεγάλους συλλόγους της χώρας.

Αρθρογραφεί ως The Coach στο Tennis News.

Στάθης Χαριτωνίδης 694 799 5758

Ο Νίκος Πανουσάκης είναι μαθηματικός συγγραφέας και ζωγράφος. Διδάσκει Μαθηματικά σε ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες της εκπαίδευσης, από παιδιά Λυκείου μέχρι και Διδακτορικούς φοιτητές. Είναι παλαιό μέλος της Μαθηματικής Εταιρείας και έχει εκδώσει 6 βιβλία μαθηματικών, συνεργαζόμενος με τον εκδοτικό οίκο Κοκοτσάκη.

Ταυτόχρονα είναι και ζωγράφος. Ένα από τα κύρια θέματά είναι η «Κίνηση» και ιδιαίτερα στον αθλητισμό. Έχει επανειλημμένα λάβει μέρος σε διάφορες εκθέσεις. Έργα του έχουν εκτεθεί στον Φιλοτεχνικό Σύλλογο «Παρνασσός» και έχουν δημοσιευθεί από το περιοδικό Tennis Society. Έχει επιμεληθεί και τα σχέδια του βιβλίου μερικά από τα οποία παρουσιάζονται.

Νίκος Πανουσάκης 694 647 9211