Ο αθλητικός ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ζαρώτης, αναλύει μερικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και μερικά που καλό θα ήταν να αποφύγουμε ως γονείς στον αθλητισμό, για το καλό του παιδιού.

Πιο συγκεκριμένα, αν:

• Πηγαίνω και παρακολουθώ όλες τις προπονήσεις του παιδιού
• Συζητώ μαζί του αγωνιστικά και τεχνικά στοιχεία
• Αναζητώ στο διαδίκτυο πληροφορίες για τους αγώνες και τους αντιπάλους του παιδιού
• Ασκώ κριτική για τον τρόπο που αποδίδει στην προπόνηση ή στον αγώνα
• Μιλώ συχνά στον προπονητή του παιδιού για την απόδοσή του στους αγώνες
• Μιλάμε πολλές ώρες στο σπίτι για το άθλημα του παιδιού
• Στους αγώνες συχνά επεμβαίνω φωνάζοντας από την κερκίδα

Το παιδί θα έχει άγχος και δεν θα αποδίδει όσο μπορεί.

Αντίθετα, αν:

• Παραμένω στο χώρο της προπόνησης χωρίς να παρακολουθώ την προπόνηση
• Παρακολουθώ τους αγώνες του παιδιού χωρίς να φωνάζω από την κερκίδα
• Ενημερώνομαι από τον προπονητή για την πορεία του παιδιού μου όταν εκείνος κρίνει ότι είναι αναγκαίο
• Ρωτάω το παιδί αν περνάει καλά στην προπόνηση
• Δίνω χώρο στο παιδί να μου μιλήσει για το άθλημά του όταν το ίδιο επιθυμεί
• Του δίνω τη δυνατότητα να φτιάχνει μόνο του το πρόγραμμά του
• Το βοηθώ, όταν χρειαστεί, να βρει πληροφορίες για το άθλημά του στο διαδίκτυο
• Του παρέχω συναισθηματική υποστήριξη μετά από κάθε αγώνα
• Διατηρώ την ίδια στάση απέναντι στο παιδί είτε κερδίζει είτε χάνει

Τότε το παιδί θα ευχαριστιέται από τη συμμετοχή του και θα αποδίδει όσο περισσότερο μπορεί.