Στα προηγούμενα δύο Grand Slam ασχοληθήκαμε με τους τελικούς των ανδρών.

Σε αυτό το US OPEN όμως ο τελικός των ανδρών δεν έχει νομίζω κάτι περισσότερο να μας προσφέρει από τον τελικό του Wimbledon. Τα στοιχεία που ορίζουν το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα  είναι ακριβώς τα ίδια. Η λογική λέει ότι αν ο Federer δεν κατάφερε να το κάνει στο χόρτο, στο σκληρό θα ήταν δυσκολότερο. Το παιχνίδι και πάλι κρίνεται στην ψυχολογία. Ο Federer παρουσιάζεται για μια ακόμη φορά πιο επιθετικός στο παιχνίδι - κάνει περισσότερα winners, και πηγαίνει περισσότερες φορές στο φιλέ - αλλά τελικά και πάλι είναι διστακτικός στα σημεία που προηγείται στο σκορ. Έτσι αδυνατεί τελικά να εκμεταλλευτεί τις πιο πολλές ευκαιρίες και όπως είπαμε και στον προηγούμενο τελικό απλά δεν μπορείς να κερδίσεις με 17% επιτυχία στα break points και τελικά 4/24, έναντι ενός παίκτη με 46% επιτυχία και με 2 break περισσότερα σε 11 λιγότερες ευκαιρίες (6/13). 

Το παιχνίδι που έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα σε αυτό το Grand Slam είναι ο ημιτελικός των γυναικών μεταξύ της Serena Williams και της Roberta Vinci. 

Από τεχνικής απόψεως, νομίζω ότι το παιχνίδι κρίνεται στο ότι η Vinci καταφέρνει τελικά να κάνει τον πόντο να διαρκεί όλο και λίγο περισσότερο. Για του λόγου το αληθές το 3^ο σετ παρ’ όλο που έχει το ίδιο σκορ με το δεύτερο (6/4), διαρκεί 9 λεπτά - ή αν θέλετε 20% περισσότερο - και κατά διαστήματα μοιάζει περισσότερο με ένα τυπικό παιχνίδι εναλλαγών παρά με ένα τυπικό παιχνίδι έντασης που συνηθίζει να επιβάλει η Williams.

Περιληπτικά, μπορούμε να πούμε ότι η Vinci καταφέρνει μέσα από την ποικιλία του παιχνιδιού της να υποβάλει την αντίπαλό της σε μια δοκιμασία πολλών προσαρμογών και έτσι να μειώσει την ένταση, να τρέξει περισσότερο και να αυξήσει τελικά την διάρκεια του πόντου. Χρησιμοποιεί αρκετά και σωστά το slice backhand ρίχνοντας τον ρυθμό, κάνει drop shots και ανεβαίνει αρκετές φορές στο φιλέ.

Δεν μπήκε σε έναν «τακτικό πόλεμο» απέναντι σε μία εμφανώς πιο δυνατή αντίπαλο, αλλά κατάφερε και οδήγησε την αντίπαλό της σε έναν «κλεφτοπόλεμο». Σε έναν τύπο παιχνιδιού που σαφώς τις έδινε περισσότερες πιθανότητες από το 1/300 των γραφείων στοιχημάτων.

Το παιχνίδι σιγά-σιγά ξεφεύγει του τυπικού για τα δεδομένα της Williams  παιχνιδιού - των 2-4 εναλλαγών με πολύ ψηλή ένταση και με την ίδια στην θέση του οδηγού του ρυθμού - και καταλήγει να είναι ένα παιχνίδι περισσότερων εναλλαγών με πολλές προσαρμογές και σχετικά χαμηλότερη ένταση. 

Παράλληλα η Vinci δεν περιορίζεται απλά στο να προσπαθεί να μείνει στον πόντο για όσες περισσότερες μπαλιές μπορεί, αλλά αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ορίζοντας σε πολλές περιπτώσεις αυτή τον ρυθμό του παιχνιδιού. Το να μπορέσεις να πας στο φιλέ 18 φορές απέναντι στην Williams - που συνήθως σε πυροβολεί συνεχώς περιορίζοντας σε ρόλο αμυνόμενου - δείχνει ότι έχεις καταφέρει τουλάχιστον κατά κάποια διαστήματα να ελέγχεις το παιχνίδι. 

Την μεγαλύτερη σημασία για την τελική έκβαση του παιχνιδιού όμως δεν την είχε το τεχνικό κομμάτι, αλλά ή σκέψη. Είναι ένα τυπικό παράδειγμα του πόσο εμφανής γίνεται η σημασία όλων των παραμέτρων της απόδοσης όταν το παιχνίδι φτάνει σε οριακά σημεία. 

Η Williams δεν το σκέφτηκε έτσι στο μυαλό της αυτό το παιχνίδι και αυτό φαίνεται από την συνέντευξη τύπου που δίνει μετά τον  αγώνα. Επικεντρώνεται περισσότερο σε κάτι που δεν περίμενε - στην απόδοση της αντιπάλου της – λέγοντας  «έκανε το παιχνίδι ζωής της» και κατά κάποια έννοια δικαιολογεί τον εαυτό της «δεν ένοιωθα  ψυχολογική πίεση», «δεν έκανα πολλά κρίσιμα λάθη» κτλ. 

Αλλά αυτό ακριβώς υποκρύπτει το πραγματικό πρόβλημα. 

Μοιάζει πως η Williams πιο πολύ έπαιξε παρά σκέφτηκε το παιχνίδι και στο παιχνίδι. Χάνει ένα ραντεβού με την ιστορία τελικά, για δύο-τρία χτυπήματα που ούτε καν θυμάται στην συνέντευξη τύπου. 

Κατά την γνώμη μου τα δύο συνεχόμενα double faults είναι το σημείο καμπής του παιχνιδιού. Είναι το σημείο που η Vinci περνάει από το να αγωνίζεται απλά, στο να αγωνίζεται ελπίζοντας για τη νίκη και το χαμένο return στον πρώτο πόντο του τελευταίου game είναι το σημείο στο οποίο η Vinci περνάει από την ελπίδα στην πίστη για την νίκη. 

Από την συνέντευξη τύπου των δύο παικτριών προκύπτει τελικά το κρίσιμο.

Ενώ η Williams αναφέρεται κυρίως σε γενικότητες, η Vinci τα θυμάται όλα. 

Θυμάται τα δύο double faults  της Williams και το πολύ κρίσιμο χαμένο return στον πρώτο πόντο του τελευταίου game θυμάται τι σκέφτηκε και πως αντέδρασε. 

Η Vinci κερδίζει ένα ιστορικό παιχνίδι και πραγματοποιεί μια από της μεγαλύτερες εκπλήξεις στο σύγχρονο τένις γιατί καταφέρνει τελικά να βάλει τα πράγματα στην σωστή σειρά κυρίως μέσα στο κεφάλι της στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού. 

Γιατί τελικά όταν τα πράγματα γίνονται πολύ κρίσιμα όλα έχουν τη σημασία τους και μικρές λεπτομέρειες κάνουν την κρίσιμη διαφορά.