Πριν λίγες μέρες πολλοί από εμάς παρακολουθήσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον τους επαναληπτικούς ημιτελικούς του Champions League. Οπωσδήποτε, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον υπήρξε σε αυτόν μεταξύ της Μπάγιερν Μονάχου και της Ατλέτικο Μαδρίτης. Η θεωρητική διαφορά δυναμικότητας, η διαφορετική αντίληψη στην τακτική, το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα, όλα συνηγόρησαν στο να αυξηθεί κατακόρυφα το ενδιαφέρον αυτού του επαναληπτικού ημιτελικού και να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του «ίσως  πάλι ο Δαυίδ  κερδίσει τον Γολιάθ».

Από το πρώτο παιχνίδι είχαμε καταλάβει το είδος του παιχνιδιού που επρόκειτο να δούμε. Μονότερμα με αντεπιθέσεις. Καθόλου θεαματικό αλλά πολύ ενδιαφέρον. Η Ατλέτικο έβαλε σε κάθε αγώνα από ένα γκολ και αμυνόταν περιμένοντας τον χρόνο να τελειώσει. Τελικά ο πιο αδύναμος θεωρητικά, ο αμυνόμενος κέρδισε τον ισχυρό επιτιθέμενο. Ίσως μπορούμε να πούμε: « πάλι ο Δαυίδ κέρδισε τον Γολιάθ» και οι περισσότεροι να πανηγυρίζουν.  

Με αφορμή τον αγώνα  αυτό θα επιχειρήσουμε μια ενδιαφέρουσα ανάλυση, έναν παραλληλισμό αν προτιμάτε, μεταξύ ποδοσφαίρου και τένις. Οι περισσότεροι, αμέσως  θα παρομοίαζαν αυτό το παιχνίδι με ένα κλασικό αγώνα τένις μεταξύ δύο αθλητών που ο ένας επιτίθεται και ό άλλος αμύνεται. Το μυαλό μας τρέχει αμέσως στο σπουδαίο rivalry των τελευταίων ετών μεταξύ Federer και Nadal. Πρόχειρα θα φτάναμε στο συμπέρασμα ότι και στο τένις συμβαίνει ξανά και ξανά το ίδιο. 

Αντιθέτως, στο  τένις δεν γίνεται κάτι τέτοιο. Τα δύο αθλήματα είναι εντελώς διαφορετικά, με βασικότερη διαφορά αυτήν του τρόπου μετρήματος. Το τένις είναι αναμφισβήτητα από τα δικαιότερα αθλήματα. Στο τένις δεν γίνεται να  κερδίσεις βάζοντας ένα «τυχερό γκολ» και περιμένοντας το χρόνο να τελειώσει. Η νίκη δεν έρχεται ποτέ λόγω του χρόνου, πρέπει εσύ να φτάσεις στην νίκη ή στην άλλη περίπτωση να σου τη δώσει ο αντίπαλός σου. Για παράδειγμα δεν υπάρχει στην στατιστική κάτι ανάλογο του: 

κατοχή 70:30 τελικές 20:3 και τελικό αποτέλεσμα 0:1. 

Στο τένις κάθε πόντος θα είναι είτε του ενός είτε του άλλου. Για να πάρει τον πόντο ο αμυνόμενος πρέπει να τον χάσει ο επιτιθέμενος. Όταν ο Nadal ή Djokovic κερδίζουν τον Federer παίζοντας λιγότερο επιθετικά από εκείνον αυτό δεν αποτυπώνεται στην στατιστική με κατοχή, ευκαιρίες και τελικές όπως θα λέγαμε στο ποδόσφαιρο. Αποτυπώνεται με έναν ισολογισμό winners προς unforced που δικαιολογεί το αποτέλεσμα. Ο επιτιθέμενος έχει επιχειρήσει να κάνει περισσότερους πόντους αλλά ίσως έκανε και περισσότερα λάθη, και γι’ αυτό τελικά έχασε.

Στο ποδόσφαιρο μπορούμε να πούμε «κέρδισε επειδή έβαλε ένα τυχερό γκολ», ή «έχασε ο καλύτερος».  Στο τένις όχι.

Στο τένις δεν χάνει και δεν κερδίζει ποτέ κανένας άδικα. Το εντυπωσιακότερο δεν είναι καλύτερο. Δεν αποτυπώνεται  πουθενά στο σκορ ούτε  το «ωραίο», ούτε το «δυνατά». 

Συχνά ακούμε να λέγεται: «αυτός βάζει μόνο την μπάλα μέσα» σαν αυτό να είναι το ευκολότερο πράγμα. Δεν είναι όμως. Γι αυτό το λόγο  όποιος το καταφέρνει μπορεί και κερδίζει σε κάθε επίπεδο αντίστοιχα κάποιον που παίζει εντυπωσιακότερα, αλλά λιγότερο αποτελεσματικά.

Δυστυχώς ή ευτυχώς στο τένις το αποτέλεσμα είναι πάντα δίκαιο.  Αυτό  είναι ένα μέρος της ομορφιάς του.