Στον τελικό των ανδρών του Roland Garros είδαμε για μια ακόμη φορά αυτό που περιμέναμε. Αυτή τη φορά μπορούμε να πούμε «δυστυχώς» αλλά και «ευτυχώς». Δυστυχώς, γιατί δεν ευτυχήσαμε να ζήσουμε ένα ΜΕΓΑΛΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΓΩΝΑ που ελπίζαμε με ιδιαίτερη αγωνία και ευτυχώς γιατί τελικά ήμασταν μάρτυρες μιας ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ του αθλήματος. Τελικά ο Djokovic κέρδισε συνεχόμενα τα 4 Majors και κατάφερε κάτι που είχε να συμβεί περίπου 50 χρόνια. 

Σε ότι αφορά στο παιχνίδι κέρδισε ο προφανής κυρίαρχος έναντι ενός σχετικά αδύναμου διεκδικητή. 

Ο Djokovic  ήταν εμφανώς επηρεασμένος από την κρισιμότητα του παιχνιδιού. Ήταν για αυτόν  ένα εξαιρετικά δύσκολο ψυχολογικά παιχνίδι που είχε πάρα πολλά να χάσει και πάρα πολλά να κερδίσει. Ξεκίνησε τον αγώνα λογικά σφιγμένος αλλά πολύ πειθαρχημένος. Σε όλο το διάστημα του παιχνιδιού, που κατά κάποια έννοια πιεζόταν, προσπαθούσε πιο πολύ να βρει τον εαυτό του παρά να κάνει υπερβάσεις. Περισσότερο  με συμβατικούς τρόπους παρά να διακινδυνεύει ξαφνιάζοντας . Αν έχεις δει τον Becker να παίζει, τον έχεις ακούσει να μιλάει για το τένις ή να σχολιάζει παιχνίδια, μπορείς να κατανοήσεις τι γίνεται. Ο Djokovic έχει αλλάξει κατά την γνώμη μου εμφανώς την αντίληψή του για την διαχείριση του παιχνιδιού. Παλαιότερα ήταν πιο «μοντέρνος»,  τώρα παρουσιάζεται πιο «κλασικός» στις επιλογές του. Δεν παίζει όμοια κάθε πόντο. Δεν πηγαίνει ανάποδα στην λογική. Υπομένει στα δύσκολα και τολμά όταν νοιώθει σίγουρος. Έτσι έχτισε συστηματικά το παιχνίδι του και περίμενε την ευκαιρία να προσπεράσει. Μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. 

Από την άλλη ο Murray, αν και  ξεκίνησε το παιχνίδι καλά, αν και του δόθηκαν ευκαιρίες να κάνει την κατάσταση πραγματικά δύσκολη για τον Σέρβο τελικά δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού. Δε τόλμησε όταν βρέθηκε στην θέση να κάνει break στο πρώτο game του δεύτερου σετ  έχοντας κερδίσει το πρώτο και δεν άντεξε όταν ο Djokovic υπό την υπερβολική πίεση του win-stress έδειξε να χάνει τον βηματισμό του και να επιστρέφει στην αρχική του τακτική «Περιμένω». Τελικά του έδωσε τα λάθη που ήλπιζε ο Σέρβος και κατά κάποια έννοια τον έβγαλε από την δύσκολη θέση. Ο ίδιος ο Djokovic είπε για το match point : «ήλπιζα σε ένα λάθος του Murray»

Είναι προφανές ότι ο τελικός του Roland Garros σαν μεμονωμένη περίπτωση περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην περίπτωση του άτυπου Grand Slam που έκανε ο Djokovic και έχει να συμβεί στο τένις από το 1969! Καθώς έχει κερδίσει τα 6 από τα 8 τελευταία Grand Slams σταθεροποιείται πια μια νέα κατάσταση μονοκρατορίας και  επανέρχεται η συζήτηση του καλύτερου παίκτη όλων των εποχών 

Αυτό που θα πρέπει από την αρχή να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, είναι το πώς ορίζουμε το «ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών». 

 Ο  Djokovic  έχει κάνει ένα άτυπο Grand Slam,  αλλά έχει κερδίσει «μόνο» 12 Majors. Ο Federer 17 Majors αλλά δεν έχει καταφέρει το άτυπο Grand Slam.  Ο Laver  έχει 2 Grand Slams 11 Majors αλλά για ένα σχετικά μεγάλο χρονικό διάστημα δε διαγωνιζόταν σε  Majors γιατί βρέθηκε στην μετάβαση από τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό. Ο Djokovic έχει 12 τίτλους με κύριους αντιπάλους παίκτες πoυ έχουν και εκείνοι αντίστοιχα 17 ο Federer  και  14 ο Nadal.  Ο  Federer έχει κατακτήσει  17 Μajors με δεύτερους κυρίως με πολύ λιγότερα (Roddick, Safin, Hewitt). Η Graf έχει 22 ίσως γιατί κάποιος μαχαίρωσε την Selles κοκ.

 Αυτή η σκέψη από  μόνη της μας κάνει να καταλάβουμε ότι αυτή η συζήτηση θα είναι πάντα δύσκολο να καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Ποιος είναι καλύτερος ;  

Τελικά πιστεύω πως σε ένα μη μετρίσιμο άθλημα όπως το τένις αυτή η κρίση θα παραμένει για πάντα υποκειμενική. Αν υπήρχε  «παγκόσμιο ρεκόρ»  κάπου στην μέτρηση  ίσως τα πράγματα να ήταν ευκολότερα. Ίσως τελικά να μην έχει και σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι την εποχή αυτή έχουμε το προνόμιο να ζούμε αναμετρήσεις μεταξύ αθλητών  που αθροιστικά κατέχουν περίπου 50 Grand Slams και αυτή είναι ίσως τελικά ...

... η καλύτερη εποχή όλων των εποχών για το τένις !!!