Το ενδιαφέρον που αναπτύσσεται στο μονό των ανδρών είναι κατά τεκμήριο και αυτό που οριοθετεί το συνολικό ενδιαφέρον ενός πρωταθλήματος Grand Slam. Όλα τα υπόλοιπα συνήθως κινούνται γύρω από αυτόν τον παράγοντα. Αλλά στο φετινό Wimbledon είχαμε αρκετά – και για μας τους Έλληνες ακόμη περισσότερα - ενδιαφέροντα να συμβαίνουν εκτός ή και παράλληλα του μονού ανδρών που ομολογουμένως δεν είχε το επιθυμητό ενδιαφέρον. Θα αρχίσουμε λίγο ανάποδα με πρώτες τις Ελληνικές επιτυχίες αν και αναμφισβήτητα το γεγονός του φετινού Wimbledon είναι η ισοφάριση των 22 Grand Slams της Steffi Graf από την Serena Williams.

Οι Ελληνικές επιτυχίες

Η Μαρία Σάκκαρη ξεκινώντας από τα προκριματικά και φτάνοντας μέχρι τον δεύτερο γύρο του κυρίως ταμπλό, ισοφάρισε την επίδοση της στο Australian Open. Αυτό όμως που κατά την γνώμη μου είναι το σημαντικό και αυτό που θα πρέπει να «πάρει μαζί της», είναι ότι για μια ακόμη φορά απέδειξε (στον αγώνα με την Venus Williams, όπως και στον αντίστοιχο με την Suarez Navaro στο Australian Open), ότι βρίσκεται κοντά σε αυτό που αποκαλούμε «υψηλό διεθνές επίπεδο». Αυτό κατά την γνώμη μου είναι πιο ωφέλιμο από το να έκανε έναν ή δύο γύρους ακόμα με πιο βατές αντιπάλους και να κατέρρεε εν συνεχεία στο παιχνίδι με μια παίκτρια «υψηλού επιπέδου». Το ότι καταφέρνει και «στέκεται» περισσότερο από καλά σε αυτά τα μεγάλα παιχνίδια, (και στα δύο πήρε ένα σετ), δείχνει ότι έχει το βασικότερο προσόν για να φτάσει ψηλά. Την πίστη στον εαυτό της .

Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έφτασε για μια ακόμη φορά πολύ μακριά στο ταμπλό του μονού - και πολύ κοντά στον στόχο του - χάνοντας στα ημιτελικά και στις λεπτομέρειες από αυτόν που κατέκτησε τελικά το τουρνουά. Ταυτόχρονα κατέκτησε το Διπλό κατατάσσοντας τον εαυτό του στους νικητές του Wimbledon. Αναμφισβήτητα όλο αυτό είναι μια μεγάλη επιτυχία. Κανένας Έλληνας και πολύ λίγοι παγκοσμίως έχουν στο σπίτι τους ένα κύπελλο 1ης θέσεις από το Wimbledon. Νομίζω όμως ότι η συνολική του συγκομιδή από τα Junior Grand Slams τον αδικεί καθώς σταθερά φτάνει σε 4αδες και 8αδες σε όλα σχεδόν τα Junior Grand Slams εδώ και δύο χρόνια χάνοντας τελικά κάποιον αγώνα στις λεπτομέρειες. Δικαιούται πιστεύω από την συνολική του παρουσία και ίσως τελικά μπορέσει - έχει ακόμα το US OPEN μπροστά του – να κατακτήσει ένα Junior Major.

Το σημαντικότερο γεγονός

Αναμφισβήτητα το σημαντικότερο γεγονός του φετινού Wimbledon είναι η ισοφάριση των 22 Grand Slams της Steffi Graf από την Serena Williams. Η Williams που «σκόνταφτε» σταθερά θα λέγαμε μπροστά σε αυτή την στιγμή κατάφερε να μείνει όρθια τελικά και ξεπερνώντας την ψυχολογική πίεση του πρώτου σετ - βασιζόμενη κυρίως στο service της - να γίνει η δεύτερη παίκτρια με 22 τίτλους στο μονό. Μόνο που ακούς «22 Grand Slam» ζαλίζεσαι. Οπωσδήποτε όμως είναι κάτι που της αξίζει χωρίς συζήτηση. Έχει καταφέρει να μείνει σε ψηλό επίπεδο πολλά χρόνια (από το 1998)!!! Έχει επιβιώσει από πολλά κύματα «νέων παικτριών» (θα σας θυμίσω ότι έχουν σταματήσει οι νεότερές της Cljisters και Henin και δεν την έχει πλησιάσει ουσιαστικά καμία από τις «καινούργιες») έχει μείνει στον χώρο με επιμονή και υπομονή και τελικά παίζει σήμερα στα 35 της πραγματικά καλύτερα από τις υπόλοιπες. Θα τολμούσα να πω ότι τελικά τα 22 ίσως είναι λίγα, αν αναλογιστούμε ότι τα τελευταία χρόνια έχει χάσει αρκετές ευκαιρίες να πάρει και άλλα.

Ο Murray απλά και λογικά

Ο Andy Murray απλά και λογικά εκμεταλλεύτηκε το στραβοπάτημα του Djokovic και έφτασε στην κατάκτηση του 3ου του Grand Slam. Στον τελικό κατάφερε να επιστρέψει καλά τα σερβίς του Raonic, - ο Raonic είχε 25 άσσους σε 5 σετ με τον Federer και μόλις 8 σε τρία «γεμάτα» σετ με τον Murray -, να ελέγξει τον ρυθμό των εναλλαγών και τελικά να το κάνει να φαίνεται έως και εύκολο.

Αυτό που εντυπωσίασε πολλούς είναι πως κατάφερε να κερδίσει εύκολα - με 2 και 3 - και τα δύο tie breaks απέναντι σε έναν παίκτη με πολύ καλό service. Αυτό που συμβαίνει όμως συνήθως με αυτούς που σερβίρουν πολύ καλύτερα από ότι παίζουν είναι ότι παίρνουν τελικά πολύ λιγότερους πόντους όταν επιστρέφουν από όσους παίρνουν οι αντίπαλοί τους όταν σερβίρουν αυτοί. Για του λόγου το αληθές ο Murray σέρβιρε 104 φορές σε 19 games ενώ ο Raonic 114 φορές σε 17 games. Ο Raonic είχε παράλληλα ένα ποσοστό 23% στους πόντους από επιστροφή ενώ ο Murray 32%. Η προβολή αυτής της παραμέτρου συνήθως δεν τους ευνοεί στο tie break όπου οι πόντοι δεν μηδενίζουν όπως γίνεται με τα games. Έτσι ενώ αν έπαιρνες το service game σου με deuce και έχανες το return game σου με 0 θα ήταν ένα όλα games στο tie break το σκορ θα είναι 7 5 για τον αντίπαλό σου. Επιπλέον η αυξημένη ψυχολογική πίεση επηρεάζει αρνητικά τα ποσοστά του 1ου service επιβαρύνοντας τη θέση του Raonic.

Τα πραγματικά εντυπωσιακά στοιχεία στο παιχνίδι αυτό ήταν όμως δύο κατά την γνώμη μου:

α) ότι ο Raonic (που έκανε μόνο 8 άσους, μόλις έναν περισσότερο από τον Murray) κέρδισε λιγότερους πόντους ποσοστιαία στο 1ο του service 67% απ’ ότι στο 2ο 70%. Ενώ ο Murray «λογικά» - όπως είπαμε - είχε ποσοστά 86% και 55% αντίστοιχα.

β) ότι τελικά ο Raonic έτρεξε πιο πολύ από τον Murray! 2430.3 μέτρα και 11.2 μέτρα ανά πόντο έναντι 2367.9 μέτρων και 10.9 μέτρων ανά πόντο του Murray. Αυτό πέραν από ένα στατιστικό στοιχείο δείχνει ίσως και ένα τεχνικό στοιχείο.

Το τένις που δεν πέθανε!

Εδώ και αρκετά πλέον χρόνια είχε αναπτυχθεί μια τενιστική φιλολογία σχετικά με τον «θάνατο» του Serve and Volley. Οι αιτίες ήταν πολλές με βασικότερο το ότι «οι παίκτες είναι πλέον πολύ καλοί στο return» (όχι ας πούμε σαν τον Borg το ΄80 ή τον Agassi το ’90!!). Στο Wimbledon αυτό λοιπόν παρουσιάστηκε από τον Raonic η αναβίωση του Serve and Volley ή του approach and volley που χωρίς να το εκτελεί με κάποιον ιδιαίτερα καλό τρόπο τον έφερε μέχρι τον τελικό. Το παιχνίδι στον φιλέ ζει.

Η εβδομάδα των προπονητών 

Αυτή η εβδομάδα και ιδιαίτερα η Κυριακή ήταν η ημέρα των προπονητών.

Ο Murray ξανά με τον Lendl στο πλευρό του κερδίζει άλλο ένα Grand Slam. Το πιο εύκολό του θα έλεγα.

Ο McEnroe με τον Roanic επιτυγχάνουν με βάση το καλύτερο αποτέλεσμα του παίκτη.

Ο F.Santos με την Πορτογαλία αποδεικνύει ότι και οι προπονητές χρειάζονται.

Σε ψηλό επίπεδο οι μικρές διαφορές είναι καθοριστικές και επηρεάζονται σημαντικά από όλες τις παραμέτρους. Ο προπονητής τελικά είναι, όπως και να το κάνουμε, μια σημαντική παράμετρος που καθορίζει το αποτέλεσμα.