Είναι ένας τελικός που θέλουμε να δούμε. Πολλές φορές αυτοί οι αγώνες μεταξύ ενός αδιαμφισβήτητου Νο 1  όπως ο Djokovic και ενός  αδιαμφισβήτητου αουτσάιντερ  - που μπορεί να κερδίσει - όπως ο  Wawrinka είναι ίσως πιο ενδιαφέροντες τελικά από έναν αγώνα μεταξύ δύο ισοδύναμων διεκδικητών γιατί περιλαμβάνουν και το στοιχείο της έκπληξης. Τα δεδομένα του συγκεκριμένου αγώνα προϊδεάζουν για μια «έκπληξη».

Ο Djokovic σαφώς δεν είναι στην κατάσταση που ήταν στην αρχή της σεζόν.  Έχει χάσει τόσο στο Wimbledon όσο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες νωρίς και από αντιπάλους που ίσως δεν το περίμενε. Είναι κάπως «τσαλακωμένος», σωματικά και διανοητικά. Έχει χάσει την ψυχολογία του αήττητου. Από την άλλη πλευρά ο Wawrinka που δεν έχει κερδίσει αυτή την χρονιά κανέναν παίκτη της πρώτης δεκάδας, σώζει νωρίς στο τουρνουά έναν αγώνα από match point, κάνει επιτέλους μια νίκη  απέναντι σε έναν Top 10 αντίπαλο κερδίζοντας τον Nishikori και φτάνει στον τελικό που είναι η ειδικότητά του.

Έχει κερδίσει και τους 10 τελικούς  που έχει παίξει από το 2014!! Έχει ξανακερδίσει τον Djokovic στο τελικό του Roland Garros. Πριν τον αγώνα μοιάζει να είναι ο «παίκτης των τελικών» και μετά τον αγώνα γίνεται  πλέον αναμφισβήτητα ο Παίκτης των Τελικών. Αν δεις το παιχνίδι του προσεκτικά όλο αυτό είναι κατά κάποια έννοια λογικό (όχι το 11/11, αυτό περιέχει και μια δόση τύχης ή ίσως και υπερβολής). Το παιχνίδι του Ελβετού έχει στοιχεία που κάνουν φυσιολογικό το να αποδίδει πολύ καλά στους τελικούς. Κυρίως εκμεταλλεύεται την ικανότητά του να χτυπάει την μπάλα με μεγάλη ένταση. Είναι λοιπόν λογικό από μια άποψη  όταν αισθανθεί άνετος και ήρεμος  να αποδίδει πολύ καλά. Κάθε παίκτης προσεγγίζει διαφορετικά έναν τελικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλο το τουρνουά και ο τελικός είναι δύο διαφορετικά πράγματα.

Στον τελικό υπάρχει μια ξεχωριστή  ψυχολογία. Κάποιοι παίκτες μεταμορφώνονται προς το καλύτερο και κάποιοι προς το χειρότερο. Είναι προφανές ότι ο Wawrinka ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Έχει αποδείξει μέχρι τώρα πως φτάνοντας στον τελικό απελευθερώνεται και αποδίδει το μέγιστο των δυνατοτήτων του.  

Το παιχνίδι, θα ξεκινήσει φυσιολογικά.  Ο καθένας θα περίμενε τον Djokovic  πειθαρχημένο και τον Wawrinka - με βάση τα παραπάνω - από ελεύθερο έως νευρικό.  Αν ο Wawrinka  παρουσιαζόταν περισσότερο ελεύθερος και ήρεμος θα ήταν και πολύ πιο επικίνδυνος.  Αν ήταν υπέρμετρα ενθουσιώδης και τελικά νευρικός, ίσως κατέληγε να γίνει εύθραυστος.  Ο Djokovic από νωρίς βρίσκεται στην θέση του οδηγού.  Έχοντας  χάσει μόλις 3 πόντους στο service του φτάνει εύκολα και γρήγορα στο 5-2. Εν συνεχεία ο Wawrinka του χαρίζει με δύο συνεχόμενα unforced errors το 40-15, την ευκαιρία για ένα δεύτερο break και δύο συνεχόμενα set points. Το παιχνίδι μέχρι αυτό το σημείο σου δίνει την αίσθηση ότι ίσως και να τελειώσει αν ο Djokovic κάνει πρώτος break και στο δεύτερο σετ.  Σε τέτοια ματς είναι πολύ σημαντικό να κλείσεις το σετ  γρήγορα και να ξεκινήσεις το δεύτερο χωρίς να βάλεις τον αντίπαλο στο παιχνίδι. Αλλά ο Djokovic κάνει ακριβώς το αντίθετο. Χωρίς κανέναν εμφανή  λόγο συμπεριφέρεται αλλόκοτα. Μετά από ένα καλό πρώτο service του Wawrinka που «σβήνει» το πρώτο set point,  πετάει αμέσως  στα σκουπίδια το δεύτερο χάνοντας ένα σχετικά εύκολο backhand return σε δεύτερο service και σηκώνει το χέρι  πανηγυρίζοντας  σαν να κοροϊδεύει τον εαυτό του!! Η εικόνα του σώματός του, δείχνει ότι δεν είναι ευχαριστημένος από τον εαυτό του. Παρουσιάζει ξαφνικά την εικόνα κάποιου με έλλειψη αυτοπεποίθησης.

Ο Wawrinka,  που νοιώθει τώρα ότι έχει ακόμα κάποιες αναπνοές στο σετ, βάζει τελικά δύο καλά χτυπήματα μέσα, γλιτώνει το break, βρίσκει την ισορροπία του και καταλαμβάνει ξαφνικά όλο τον χώρο που του παραχωρεί η διστακτικότητα  του Djokovic. Στη συνέχεια κερδίζει 11 από τους επόμενους 13 πόντους  και  φτάνει γρήγορα στο 5-5!! Έχουμε πλέον  δύο άλλους παίκτες και ένα άλλο παιχνίδι.  Αν και ο Djokovic κερδίζει τελικά το σετ στο tie break (πανηγυρίζοντας με τρόπο που δίνει  πολύ μεγάλη αξία σε κάτι που μέχρι πριν λίγη ώρα έμοιαζε εύκολο) η ισορροπία  του παιχνιδιού έχει αλλάξει τελείως.

Η ανασφάλεια που παρουσίασε ο Djokovic στο 5-2 του πρώτου σετ θα διατηρηθεί  σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα και θα καταγραφεί χαρακτηριστικά  σε δύο βασικά στοιχεία.

Πρώτον, θα αρχίσει  να παίζει σχεδόν ανάποδα. Θα πιέζει όταν χάνει και θα «μαζεύεται» όταν κερδίζει - χαρακτηριστική εικόνα παίκτη που ελπίζει περισσότερο από ότι πιστεύει - δίνοντας έτσι ουσιαστικά την πρωτοβουλία στον αντίπαλο. Δεύτερον και επακόλουθο, δεν θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί  αρκετές ακόμη ευκαιρίες που θα του δοθούν για να ανακτήσει τον έλεγχο του αγώνα.

Στην αρχή του δεύτερου σετ δέχεται break στο τέταρτο game από 40-15 επάνω και στο επόμενο δεν κάνει break ενώ έχει 40-0. Στην αρχή του τρίτου σετ δεν κάνει break ενώ έχει 40-15 στο πρώτο game και εν συνεχεία δέχεται break  στο δεύτερο game από 30-0 στο service του. Όλα αυτά μαζί είναι πολλές ευκαιρίες χαμένες που θα αποτυπωθούν στο απογοητευτικό 3/17 στα break points. Αυτό το στοιχείο τα λέει όλα από μόνο του. Δεν μπορείς να κερδίσεις ένα μεγάλο αγώνα με αυτό το στατιστικό. Σε έναν αγώνα των 5 sets , είναι σίγουρο  ότι θα χρειαστείς περισσότερα από τρία breaks. Αν λοιπόν έχεις μια αναλογία ευκαιριών προς επιτυχίες κοντά στο 1/6  - όπως είχε ο Djokovic σε αυτόν τον αγώνα -  θα χρειαστείς τελικά περισσότερες από 24 ευκαιρίες για break για να κερδίσεις . Αλλά είναι σχεδόν αδύνατον να βρεις περισσότερες από  24 ευκαιρίες για break σε έναν τελικό Grand Slam.

Κανένα από τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού του Djokovic δεν ήταν εκεί. Δεν ήταν συμπαγής, δεν ήταν ψύχραιμος, δεν είχε αυτοπεποίθηση, δεν ήταν σκληρός, δεν κέρδισε από τη ψυχολογία του, δεν κέρδισε από τα πόδια του, δεν κατάφερε να ξαφνιάσει  και να είναι καλύτερος στις  κρίσιμες στιγμές. Πιστεύω  ότι ένας από τους λόγους που δεν άντεξε ούτε από την φυσική πλευρά (αν και έτρεξε τελικά λιγότερο από τον Wawrinka στον αγώνα αυτό!!! και είχε παίξει τον μισό χρόνο μέχρι τον τελικό) ήταν ότι έπαιζε τελικά σε όλο τον αγώνα κάτω από μεγάλη ψυχολογική πίεση που του δημιουργούσε η ανασφάλειά του.  Σε καμιά περίπτωση δεν ήταν ο εαυτός του και όταν δεν είσαι ο εαυτός σου τότε ακόμα και ένα απίστευτο στατιστικό επιτυχίας  51-0 - που έχεις σε αγώνες σου στο US OPEN  όταν έχεις πάρει το πρώτο σετ - δεν είναι αρκετό.

Ο Djokovic  δεν έχασε από τους τραυματισμούς του γιατί στην περίπτωση αυτή  δεν θα έφτανε στα 17 break points. Δεν του έλειψε τελικά ούτε η «συνολική απόδοση» που οπωσδήποτε δεν ήταν καλή με βάση τον εαυτό του. Του έλειψε η «απόδοση στις κρίσιμες στιγμές». Έχασε από ένα στοιχείο που είναι συνήθως το δυνατό του στοιχείο.

Ο αγώνας αυτός δεν έχει καμία ομοιότητα με τον τελικό του Roland Garros του 2015 παρά μόνο στο σκορ 3-1 από 0-1 σετ. Τότε ο εξαιρετικός κέρδισε τον πολύ καλό. Στον τελικό του Roland Garros κέρδισε αυτός που απέδωσε εξαιρετικά και ξεπέρασε τον αντίπαλό του. Στον τελικό του US OPEN έχασε αυτός που δεν απέδωσε όπως θα έπρεπε την κρίσιμη στιγμή.