Ήταν ένας αγώνας που έχουμε δει αρκετές φορές. Μεταξύ δύο παικτών που από μικρή ηλικία ανταγωνίζονται καθώς έχουν μόλις μια εβδομάδα διαφορά ηλικίας. Είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση από αυτές που στην ορολογία του τένις ονομάζουμε rivalries. Μια αναμέτρηση αυξημένου και επαναλαμβανόμενου ανταγωνισμού, μεταξύ δύο παικτών υψηλού επιπέδου. Τα μέχρι σήμερα αποτελέσματα σαφώς και έφερναν τον Djokovic να είναι ο κυρίαρχος, έχοντας κερδίσει 24 αναμετρήσεις έναντι μόλις 10 του Murray. Η κυριαρχία του αυτή ήταν ακόμη εντονότερη τα τελευταία 2 χρόνια με μια επιμέρους επικράτηση 11-2 από τον Μάρτιο του 2014 μέχρι τον τελικό του φετινού Roland Garros. Οι δύο τους βρέθηκαν επίσης αντιμέτωποι στους τελικούς των δύο πρώτων Grand Slams της χρονιάς με νικητή και στα δύο τον Σέρβο. Όλη αυτή η εικόνα των στατιστικών αντικατοπτριζόταν αρκετά καθαρά και στην εικόνα του αγώνα. Ιδιαίτερα στα κρίσιμα παιχνίδια υπήρχε η αίσθηση ότι ο Djokovic είχε πάντα το πάνω χέρι. Οι δύο τελικοί στην αρχή της χρονιάς ήταν χαρακτηριστικά δείγματα. Έβλεπες τον αγώνα και από την ώρα που έμπαιναν στο γήπεδο είχες την αίσθηση ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα κερδίσει τελικά ο Djokovic.

Μετά όμως το Roland Garros οι δύο παίκτες ακολούθησαν τελείως αντίθετες πορείες.

Ο Djokovic είχε κάποιους τραυματισμούς που τον έβγαλαν από τον ρυθμό του. Αποκλείστηκε νωρίς στο Wimbledon αλλά και στους Ολυμπιακούς. Δεν ξέρω αν δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τους τραυματισμούς του ή αν δεν κατάφερε να ξαναβρεί τον ρυθμό στο παιχνίδι του, αλλά παρουσίασε όλο αυτό το διάστημα μια απρόσμενη – ίσως και ανεξήγητη – αστάθεια στην συνολική λειτουργία του. Το Master’s ήταν λοιπόν μια ευκαιρία. Στα παιχνίδια των ομίλων χωρίς τον άμεσο αποκλεισμό έχεις την ευκαιρία να ξαναβρείς τις ισορροπίες σου και να ανακτήσεις κάπως αυτοπεποίθησή σου. Κατά την διάρκεια των ομίλων αλλά κυρίως στο ημιτελικό με τον Nishikori - περισσότερο λόγω των ισορροπιών στα σκορ και λιγότερο λόγω της απόδοσής του - φάνηκε να ξεπερνάει κάπως τα προβλήματά του. Πριν τον τελικό σου έδινε τελικά την εντύπωση πως ίσως είχε έρθει και πάλι η ώρα του. Η στιγμή, η ευκαιρία αν θέλετε που έψαχνε για να ξαναβρεί τον εαυτό του ήταν τώρα εδώ. Κερδίζει τον τελικό του Master’s και ξαναγίνεται Νο 1. Για να το πετύχει αυτό είχε μπροστά του έναν αγώνα απέναντι σε έναν παίκτη που τον ξέρει καλά και έχει "συνηθίσει" θα λέγαμε να κερδίζει. Κατά κάποια έννοια αυτό είναι πιο εύκολο ψυχολογικά από το να αγωνίζεσαι απέναντι σε έναν νέο επίδοξο διεκδικητή ή έναν αντίπαλο που δεν κερδίζεις τόσο συχνά.

Αντίθετα ο Murray από το Γαλλικό Όπεν και μετά έχει ακολουθήσει μια τελείως αντίθετη πορεία. Άλλαξε προπονητή, (ειλικρινά απορώ πως γίνεται να αφήνεις τον Lendl και να παίρνεις την Mauresmo!! Φαίνεται ότι σε όλα τα επίπεδα ο παραλογισμός είναι ο ίδιος) βρήκε τον ρυθμό του, κέρδισε και πάλι ένα Grand Slam και τους Ολυμπιακούς. Διένυσε την καλύτερη περίοδο στην μέχρι σήμερα καριέρα του και ανέβηκε για πρώτη φορά στην 1η θέση της παγκόσμιας κατάταξης. Φτάνει στο το Master’s με αυξημένη αυτοπεποίθηση και αήττητος για ένα μεγάλο διάστημα.

Στο Master’s όμως δεν παρουσιάστηκε τόσο "καθαρός". Έμπλεξε στο ματς του ομίλου με τον Nishikori, αλλά κυρίως στον ημιτελικό με τον Raonic. Γλίτωσε από το στόμα του λύκου παίζοντας τον μεγαλύτερο σε διάρκεια αγώνα που έχει παιχτεί ποτέ σε Master’s για να φτάσει στον τελικό "μετά κόπων και βασάνων" θα έλεγε κανείς. Τώρα έχει την πίεση να αποδείξει πράγματα και να τερματίσει τη χρονιά για πρώτη φορά στην καριέρα του στο Νο. 1. Ζει καινούργιες καταστάσεις και αναμφισβήτητα είναι αυτός που έχει το ψυχολογικό βάρος του τελικού.

Φτάνοντας λοιπόν στον τελικό τα στοιχεία έμοιαζαν να είναι κάπως υπέρ του Djokovic. Λίγο η κούραση του Murray από τον ημιτελικό, λίγο η "σχετική ψυχολογία" στα μεταξύ τους παιχνίδια, λίγο το déjà vu του πράγματος σε έκαναν να αναρωτιέσαι: "ρε μπας και γίνει πάλι;". Στην αρχή του παιχνιδιού, με τα δύο double faults στο πρώτο game, άρχιζες να το ξαναβλέπεις και όταν ο Murray γλιτώνει το πρώτο game και δεν βρίσκει ρυθμό άρχιζεις να αναρωτιέσαι εντονότερα. Αλλά από την άλλη μεριά ούτε ο Djokovic φαινόταν να μπορεί να "πατήσει γκάζι". Το παιχνίδι έπαιρνε όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός πολύ κλειστού και νευρικού παιχνιδιού που θα κέρδιζε όποιος κατάφερνε να κάνει τα λιγότερα λάθη ή αν θέλετε να το πούμε σε μια πιο θετική κατεύθυνση όποιος κατάφερνε να ξεφύγει πρώτος. Τελικά αυτός που βρήκε πρώτος τα πατήματά του ήταν ο Murray. Έφτασε πρώτος σε δύο break points στο 6ο game και σε break στο 8ο για πάρει το σετ χωρίς να κινδυνεύσει με 6-3.

Η συνέχεια του αγώνα είχε τα χαρακτηριστικά νομοτέλειας. Ο Murray βρήκε την αυτοπεποίθησή του. Ο Djokovic διολίσθησε στα χαρακτηριστικά της τελευταίας περιόδου χάνοντας και ένα μέρος από την "διο ολίγον επανακτηθήσα" αυτοπεποίθηση του και βρέθηκε σχετικά γρήγορα πίσω με 1-4 αλλά το κυριότερο με δύο breaks κάτω. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Djokovic δεν είχε κανένα break point μέχρι το 3-6 1-4 και αυτό από μόνο του τα λέει όλα για το ποιος έπρεπε να κερδίσει αυτόν τον αγώνα. Ακόμα και αν ανέκτησε αμέσως το ένα δεν φάνηκε ότι είχε – μιλάμε για την Κυριακή το βράδυ - το "μέγεθος" να επιστρέψει. Πιο πολύ φοβόσουν ότι θα "σκοντάψει" ο Murray παρά ότι θα το "γύρναγε" ο Djokovic. Τελικά απλά και εύκολα - θα έλεγε κανείς - ο Murray κέρδισε έναν αγώνα που ήταν καλύτερος.

Πιστεύω ότι του αξίζει όλο αυτό. Είναι ένα παράδειγμα επιμονής όλα αυτά τα χρόνια και τώρα ήρθε η ώρα του να το εξαργυρώσει. Δεν ξέρω αν έχουμε περάσει σε μια εποχή άλλα σίγουρα είδαμε έναν αγώνα με αντεστραμμένους του ρόλους. Έναν αγώνα με κυρίαρχο - σε όλους τους τομείς - τον Murray και όχι τον Djokovic όπως είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα στους τελευταίους μεγάλους τελικούς.