Γεια σας και Καλή Χρονιά.

Μια νέα χρονιά για το τένις ξεκινάει ή μάλλον ξεκίνησε και η αλήθεια είναι ότι το μόνο βέβαιο είναι ότι σε τίποτα δεν μοιάζει με την προηγούμενη. Είναι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα των τελευταίων ετών όσον αφορά στην θέση του Νο. 1 στον κόσμο στην κατάταξη των Ανδρών. Για πρώτη φορά ίσως μετά από πολλά χρόνια σκεφτόμαστε ποιος θα μπορέσει τελικά να τελειώσει την χρονιά στο Νο. 1. Ας δούμε εν τάχει τα δεδομένα που της δίνουν ένα παράξενο ενδιαφέρον.

1) Η μετάλλαξη του Djokovic

Γενικά η εικόνα του έχει κάπως «θαμπώσει». Ένα χρόνο πριν κανείς μα κανείς δεν περίμενε την παγίδευση του σε αυτό το απίστευτο σπιράλ κακής απόδοσης αντίθετα συζητούσαμε αν θα περάσει τον Federer και το ρεκόρ των 17 Grand Slams. Η αλήθεια είναι ότι αν και από πλευράς θέσεως δεν έχει συμβεί κάτι το τόσο κακό – είναι ακόμα Νο. 2 στον κόσμο - η μετάλλαξή του είναι τόσο εντυπωσιακή που ακούγονται πολλά και παράξενα και ο καθένας μπορεί - ή ακόμα και έχει το δικαίωμα - να υποπτεύεται «θεωρίες συνομωσίας». Δεν θα μπω σε αυτές τις αναλύσεις καθώς δεν έχουν κανένα τεχνικό ενδιαφέρον. Υπάρχει αν μη τι άλλο τεχνική εξήγηση σε όλο αυτό που λέει το εξής πολύ απλό:

Η απόδοση σε όλα τα σπορ αλλά περισσότερο στα ψυχολογικά – και το τένις είναι ίσως το πιο ψυχολογικό – καθορίζεται κατά έναν μεγάλο βαθμό από την αυτοπεποίθηση. Όσο λοιπόν δεν εκπληρώνονται οι προσδοκίες τόσο η αυτοπεποίθηση λιγοστεύει και όσο η αυτοπεποίθηση λιγοστεύει τόσο τα αποτελέσματα χειροτερεύουν ανατροφοδοτώντας το έλλειμμα της αυτοπεποίθησης. Εκτυλίσσεται έτσι ένα αυτοτροφοδοτούμενο σπιράλ αβεβαιότητας και όσο αυτή η ρουφήχτρα χρονικά παρατείνεται τόσο περισσότερο σε ρουφάει στην αστάθεια και την αβεβαιότητα και όσο περισσότερο χρόνο σε ρουφάει τόσο μεγαλύτερο χρόνο χρειάζεσαι για να επανεπιβεβαιωθείς. Είναι προφανές ότι ο Djokovic έχει παγιδευτεί σε ένα τέτοιο σπιράλ και αν δεν βγει γρήγορα ενδεχομένως να μην μπορέσει να ξαναφτάσει στα επίπεδα απόδοσης που θα τον φέρουν και πάλι στο Νο. 1. Μοιάζει σαν κάποιον που δεν περίμενε ποτέ να του συμβεί αυτό που του συμβαίνει και έτσι δεν έχει την ψυχραιμία να το αντιμετωπίσει. Ίσως και να γλίστρησε στο υπερφίαλο και τώρα ήρθε η ώρα να το πληρώσει.

2) Η ηλικία του Federer

Αντίθετα με τον Djokovic, o Federer διαχειρίστηκε καλύτερα από όλους ποτέ πιστεύω τις ήττες του και αυτός ήταν κατά την γνώμη μου ένας από τους βασικότερους παράγοντες – μαζί με την αβίαστη τεχνική του – που συνετέλεσαν στην πολύ μεγάλη σε διάρκεια διατήρησή του σε πολύ υψηλές θέσεις αλλά και αποδόσεις . Παρ' όλα αυτά, ο χρόνος είναι αμείλικτος. Αν και την στιγμή που γράφεται το άρθρο αυτό έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις που ίσως του δώσουν το 18ο Grand Slam του, βρίσκεται στην 17η θέση και δεν πιστεύω ότι μπορεί να αποτελέσει ξανά το Νο. 1 στον κόσμο.

3) Η προσωπικότητα του Murray

Κάθε παίκτης θα κληθεί στην πορεία του να ανταποκριθεί σε πολλούς και διαφορετικούς ρόλους. Όπως είδαμε παραπάνω, ο Djokovic δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να διαχειριστεί το ίδιο καλά με τον Federer τον ρόλο του «χαμένου». Αντίθετα ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Federer δεν κατάφερε ποτέ να αντιδράσει στην μεγάλη πίεση με τον τρόπο που αντιδρούσε ο Djokovic. Δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του «εργάτη».

Μένει να δούμε πως θα αντιδράσει ο Murray στον ρόλο του No. 1 και η εικόνα του μέχρι στιγμής δεν δείχνει έναν αθλητή που μπορεί να το κάνει. Δεν δείχνει να έχει τον απαιτούμενο υπερεγωϊσμό. Το Νο. 1 χρειάζεται και ένα star style που δεν το βγάζει με τίποτα ο Βρετανός. Ίσως και να τα καταφέρει τελικά αν «σκοντάφτουν» επί μακρόν όλοι οι άλλοι.

4) Το σώμα του Nadal

Κατά την άποψή μου ο Nadal είναι το μεγάλο ερωτηματικό της χρονιάς. Αναμφισβήτητα έχει την καλύτερη νοοτροπία απ’ όλους. Με τις προϋποθέσεις που διαμορφώνονται έχει την πιθανότητα να ξαναβρεθεί στην θέση του οδηγού. Αντίθετα όμως από τον Federer έχει να διαχειριστεί έναν τρόπο παιχνιδιού που ταλαιπωρεί το σώμα του. Μόνο αν καταφέρει σχετικά γρήγορα να βρει έναν αποδοτικό τρόπο παιχνιδιού που να μην ταλαιπωρεί τόσο πολύ το σώμα του έχει πιθανότητες να το καταφέρει, αλλά αισθάνομαι ότι στην εξίσωση αυτή οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του.

5) Οι νέοι

Υπάρχει μια γενιά νέων που έρχονται με κάποια φόρα που τροφοδοτείται από τις ικανότητες αλλά και το θράσος τους, με κύριους εκπρόσωπους κατά την άποψή μου τον Raonic, τον Thiem και τον μικρό Zverev. Την ομάδα συμπληρώνουν ο ασεβής Kyrgios και «χλωμός» Nishikori.

Ο Raonic - που δεν είναι και μικρός πια - έχει βελτιωθεί πολύ. Έχει φτάσει στο Νο. 3 αλλά δεν πιστεύω ότι έχει ακόμα την πληρότητα για να γίνει το Νο. 1 στον κόσμο.

Ο Zverev δεν είναι σε καμιά περίπτωση αρκετά ώριμος για κάτι τέτοιο, ίσως αργότερα. Ο Kyrgios δεν έχει ούτε κατ' ελάχιστον την απαιτούμενη νοοτροπία και ο Nishikori μοιάζει να στερείται προσωπικότητας.

Αν επέλεγα κάποιον, αυτός θα ήταν ο Thiem. Είναι ο πιο τεχνικός ο μοιάζει ο πιο ισορροπημένος και αρκετά ώριμος πια. Αλλά όπως είπαμε και παραπάνω δεν μπορούν όλοι να παίξουν όλους τους ρόλους. Δείχνει να έχει το ταλέντο αλλά μέλει να αποδείξει αν έχει την προσωπικότητα να παίξει τον ρόλο του αρχηγού.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η χρονιά που ξεκινάει είναι εξόχως απρόβλεπτη. Κατά την άποψή μου δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να αρχίσει - αλλά σαφώς και δεν θα ολοκληρωθεί - μια μερική έστω «αλλαγή φρουράς», και αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.