"Είναι λίγες οι στιγμές που ένας θρίαμβος μοιάζει απίστευτος και αυτή είναι μια από αυτές" έγραψε το ROLAND GARROS στην επίσημη ιστοσελίδα του και σίγουρα είναι μια φράση που περιγράφη την περίπτωση. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένας παίκτης κατακτά ένα GRAND SLAM 10 φορές, είναι αρκετό για να το κάνει ένα πρωτάθλημα ξεχωριστό και για να κάνει τον Nadal έναν ξεχωριστό άνθρωπο.

Ο Nadal ήταν από πλευράς αριθμών με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών στο χώμα. Η μόνη ένσταση σε αυτό βρίσκεται στο γεγονός ότι ο Borg σταμάτησε πολύ νωρίς (έχοντας περίπου ίδια ποσοστά). Όπως και να το σκεφτεί κανείς το 9 νίκες σε 12 χρόνια αποτελούσε μια κυριαρχία που σε έκανε ούτως ή άλλως να ζαλίζεσαι λίγο, ή μάλλον πολύ!! Προσωπικά πιστεύω ότι το μεγαλείο του Nadal δεν βρίσκεται στον αριθμό 10, που είναι ένα ψυχολογικό όριο.

Βρίσκεται ακριβώς σε αυτό που δεν κατάφερε ο Borg. Στο γεγονός της επιμονής.

Ο Nadal επιμένει πεισματικά και τελικά δικαιώνεται. Επιστρέφει σε μεγάλες επιτυχίες μετά από μια παρατεταμένη περίοδο τραυματισμών, κακών αποτελεσμάτων αλλά - κυρίως - και κακής απόδοσης.

Αυτή η ικανότητα του, για μένα του δίνει κύρος και απαιτεί τον σεβασμό όλων τόσο στον αθλητή όσο και στον άνθρωπο.

Το να ξεκινάς μικρός, με άγνοια κινδύνου, με μεγάλη όρεξη, με ανεβασμένη ψυχολογία, να "παίρνεις το ρεύμα" και να φτάνεις στο Νο. 1 του κόσμου είναι μια τεράστια επιτυχία. Το να ξεπερνάς όμως όλη την αρνητική εμπειρία της καθόδου από το Νο. 1 στο 5, το 12 ή οτιδήποτε άλλο, να επιμένεις και να επιμένεις, να πίνεις την πίκρα με τον κουβά, να αμφισβητείσαι δημόσια ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό, να βλέπεις διάφορους "παράξενους" να σε ξεπερνάνε ή άλλους να λένε ότι θέλουν, να αισθάνεσαι τελικά μόνος και να προσπαθείς να επανεπιβεβαιωθείς ακόμη και στον εαυτό σου, αυτό είναι κάτι το διαφορετικό. Το να το καταφέρνεις είναι κάτι το μεγαλειώδες.

Είναι σαν να ανεβαίνεις στο Έβερεστ ξανά. Με όλους τους καιρούς από όλες τις πλευρές. Δεν γίνεται να έτυχε. Είναι αναμφισβήτητα κάτι που σε κάνει αποδεδειγμένα ξεχωριστό αθλητή και άνθρωπο.

Από αγωνιστικής πλευράς είναι από τις ελάχιστες φορές που ο τελικός των Γυναικών ήταν ένα πιο ενδιαφέρον - ίσως ακόμα και καλύτερο - παιχνίδι από τον τελικό των Ανδρών. Στην πραγματικότητα ήταν δύο αγώνες με τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά με το αντίθετο αποτέλεσμα. Δύο παίκτες, - Wawrinka και Ostapenko - που βασίζονται στην δύναμη και παίζουν ένα παιχνίδι πρωτοβουλίας, εναντίων δύο παικτών - Halep και Nadal - που παίζουν ένα παιχνίδι διαχείρισης και ισορροπιών. Προσωπικά πριν τους τελικούς πίστευα ότι η Halep απέναντι σε μια νεαρή αθλήτρια που αγωνίζεται για πρώτη φορά σε τελικό ενός Grand Slam θα κέρδιζε πιο εύκολα από τον Nadal.

Τα παιχνίδια αυτά όμως κρίνονται στο κατά πόσο θα μπορέσει ο ένας να επιβάλλει το παιχνίδι του στον άλλο. Για να το πω λίγο διαφορετικά στο κατά πόσο θα βάλει ο ένας τον άλλο στο ρόλο που δεν θέλει.

Τελικά ο Nadal και πάλι απέδειξε ότι μπορεί εκεί που δεν μπορούν οι άλλοι. Εκεί που δεν μπόρεσε η Halep. Πίεσε πρώτος, κράτησε τον αντίπαλό του πίσω και έξω, του έκλεισε όλες τις πόρτες και τον υποχρέωσε τελικά να επιχειρεί απονενοημένα.

Κατά την γνώμη μου, δεν είναι ότι δεν έπαιξε καλά ο Wawrinka αλλά ότι έπαιξε πολύ καλά και κυρίως πολύ σωστά ο Nadal. Αυτό αποδεικνύεται αβίαστα από το γεγονός ότι έκανε τελικά περισσότερα winners (27/19) από έναν παίκτη που βασίζεται κυρίως στα winners και αυτό από μόνο του τα λέει όλα!!!

Ο Nadal δεν κέρδισε αλλά επικράτησε κατά κράτος όχι μόνο στον τελικό αλλά σε όλο του τουρνουά και σε όλες τις συνθήκες. Στον τελικό απλά έγινε εμφατικό, καθώς σε όλη την διαδρομή μέχρι εκεί αντιμετώπισε ουσιαστικά μόνο τον Thiem.

Ανέκτησε όλη την χαμένη αυτοπεποίθησή του - ίσως κέρδισε και λίγη παραπάνω - και το Wimbledon αναμένεται συναρπαστικό.