Ήταν η σειρά του Rafael Nadal. Αν και μου είναι πολύ συμπαθής η Stephens και σαν προσωπικότητα και σαν τένις -  γυναικείο τένις με μυαλό κάτι που σπανίζει τελευταία - o Nadal ήταν αναμφισβήτητα  το πρόσωπο του φετινού US OPEN. O τελικός, δυστυχώς - και πάλι - δεν προσφέρεται για σοβαρή τεχνική ανάλυση. Τα πράγματα ήταν απλά, όταν ο Andersson δεν σέρβιρε πολύ καλά, δεν υπήρχε ενδιαφέρον στον αγώνα. Τόσο όμως ο συγκεκριμένος αγώνας όσο και - κυρίως - ολόκληρο το πρωτάθλημα αναδεικνύει τον Nadal.

Η χρόνιά ολόκληρη αναδεικνύει, ότι για να κερδίζεις ξανά και ξανά, για να πρωταγωνιστείς πολλά χρόνια στην σειρά, για να παίρνεις τελικά 16 Grand Slam χρειάζονται και άλλα στοιχεία. Στοιχεία πολύ σημαντικά, που δεν τα αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι ως συστατικά της απόδοσης και της επιτυχίας. Ο Nadal λοιπόν κερδίζοντας το 16^ο Grand Slam μας παρουσίασε στο τέλος αυτή της τόσο ενδιαφέρουσας  χρονιάς άλλη μια πολύ σημαντική ικανότητά του. Την ικανότητά του να αλλάζει.

Χρειάζεται και προπονητής και χρειάζεται και να ακούς  για να μπορείς να αλλάξεις (το παραδέχθηκε ακόμα και ο Federer  που στα νιάτα του είχε άλλες απόψεις και έπαιζε σχεδόν δύο χρόνια χωρίς προπονητή). Πιστεύω ότι ο Moya συμμετέχοντας στην ομάδα του τον βοήθησει αρκετά σε κάποιους τομείς.  Όχι τόσο στο να τον πείσει  ότι πρέπει να αλλάξει, αυτό το είχε καταλάβει από μόνος του και το είχε εκφράσει επανειλημμένα. Τον βοήθησε να καταλάβει «πως» πρέπει να αλλάξει. Το βοήθησε να καταλάβει αυτό στο  οποίο αναφέρθηκε και ο ίδιος μετά τον ημιτελικό με τον Del Potro. Ότι χρειάζεται  κάποιες φορές να πάρεις της πρωτοβουλία και να γίνεις «μη προβλέψιμος».  Καθώς τα χρόνια έχουν περάσει είναι προφανές ότι συμβαίνουν αλλαγές που αφορούν τόσο στον ίδιο αλλά και στους αντιπάλους του. Αλλαγές που υπαγόρευαν την αλλαγή του.   

Αν θα θέλαμε λοιπόν  να βάλουμε έναν τίτλο στο φετινό US OPEN θα ήταν:  «Η ικανότητα να αλλάζεις».  Αν και στην πραγματικότητα ο τελικός προηγήθηκε του ημιτελικού, (ο αγώνας με τον Del Potro σαφώς και ήταν από κάθε άποψη πολύ δυσκολότερος από τον αγώνα με τον Anderson),  ο Nadal  βρέθηκε αντιμέτωπος δύο φορές με αντιπάλους που βασίζονταν στην δύναμη και κατάφερε και στις δύο περιπτώσεις να φέρει το παιχνίδι εκεί που έπρεπε,  αλλά  και  - κυρίως -   να παρουσιάσει ένα νέο πρόσωπο. Αν τον παρακολουθούσε κανείς από την αρχή του τουρνουά θα καταλάβαινε πόσο πολύ είχε δουλέψει για αυτό. Από την αρχή προσπαθούσε να βρει την θέση του στο return, να χτυπήσει την μπάλα λίγο περισσότερο όποτε του δινόταν η ευκαιρία, να πάει και λίγο στο φιλέ περισσότερο, να πάρει κάποιους πόντους ευκολότερα, να πάρει αυτός την πρωτοβουλία. Στους πρώτους γύρους φαινόταν σαν να μην μπορούσε να τα βάλει στην σειρά όλα αυτά. Σε κάποιες περιπτώσεις έμοιαζε λίγο έξω από τα νερά του,  χτυπούσε κάτι άκυρες μπάλες πολύ άσχημα και νόμιζες ότι τα έχει χαμένα. Αλλά τα τουρνουά χτίζονται για να κερδιθούν και στα τελευταία δύο παιχνίδια ο Nadal τα έβαλε όλα στην σειρά. Φόρεσε τα «καλά» του και παρουσιάστηκε αποφασισμένος, πειθαρχημένος όπως πάντα αλλά και - πάνω απ’ όλα – αλλαγμένος. Θα κάνει τελικά σχεδόν διπλάσια winners  (45/23) και μισά  λάθη από τον Del Potro και θα κερδίσει το τουρνουά με serve and volley !!!!

Τι άλλο να πεις. Tα διπλάσια winners από τον Del Potro πιστεύω τα λένε όλα για την αλλαγή στο παιχνίδι του, για την ικανότητα του να αλλάζει,  για την προσωπικότητα του.

Τώρα αρχίζει και πάλι η συζήτηση, 16 – 19, και οι δύο ζωντανοί. Το μόνο σίγουρο ότι η επόμενη χρονιά θα έχει ένα άλλο ενδιαφέρον πια. Το τένις αναβιώνει.  Ωραία πράγματα.