Εδώ και πολλά χρόνια,  μια μικρή ομάδα ανθρώπων - και σε αυτή την ομάδα συγκαταλέγω σαν έναν από τους χαρακτηριστικότερους τον εαυτό μου- πίστευε στο όνειρο, πίστευε και πλήρωνε με διαφόρους τρόπους για αυτό που κάνει τώρα ο Στέφανος. Πίστευε ότι  μπορούσε να συμβεί.

Οι πολλοί μας έβλεπαν σαν ονειροπόλους, σαν ονειροπαρμένους, σαν συναισθηματικά αδύναμους, σαν μη πραγματιστές σαν μη ρεαλιστές και όλα αυτά τα γραφικά. Μου έχουν πει επανειλημμένα πρόεδροι ομοσπονδιών, πρόεδροι συλλόγων, καθηγητές πανεπιστημίων αλλά και πάρα πολλοί προπονητές: «Στάθη αυτά που λες, αυτά που φαντάζεσαι δεν γίνονται, είναι ανεδαφικά δεν μπορεί να συμβούν είσαι γραφικός είσαι φαντασμένος.  Άφησε  τα αυτά και ασχολήσου με το τένις πιο εμπορικά». Αυτά  και πολλά τέτοια ακούω εδώ και 30 και πλέον χρόνια. Τώρα φαντάζομαι ότι όλοι αυτοί θα τρέξουν να βγάλουν μια φωτογραφία με τον Στέφανο όταν θα τον συναντήσουν και μετά θα την βάλουν στο σαλόνι.

Εγώ λοιπόν σήμερα νιώθω μια τεράστια ευχαρίστηση,  μια τεράστια ικανοποίηση μια πολύ μεγάλη δικαίωση αν θέλετε γιατί τελικά αυτό που κάποιοι λίγοι φανατιζόμασταν γίνεται να γίνει. Θέλει κόπο, θέλει ικανότητες, θέλει θυσίες, θέλει και χρήματα αν θέλετε αλλά γίνεται.

Είμαι επίσης πεπεισμένος, ότι αυτό πού έκανε χθες ο Στέφανος θα μπορούσαν να το είχαν κάνει και κάποια άλλα - όχι πολλά - αλλά και  άλλα παιδιά αν το πίστευαν. Αν τελικά δεν τους επιβάλλονταν οι πολλοί.

Με αυτή την έννοια λοιπόν ο Στέφανος είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ. Είναι αυτός που μου λέει ότι δεν είμαι τρελός. Γιατί δεν είναι το παιδί που έφυγε στο εξωτερικό από τα 12. Προπονήθηκε κυρίως στην Ελλάδα και  έπαιζε στην Ελλάδα μέχρι τα 15 του. Είναι πραγματικά Έλληνας.

Έτσι μέσα από την καρδιά μου λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ και τα θερμά μου συγχαρητήρια σε αυτό το παιδί, την οικογένειά  του αλλά και σε όλους όσους πίστεψαν και βοήθησαν στο να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο.

Το πραγματικό ταξίδι τώρα ξεκινάει.

Πάρετε μια καλύτερη τηλεόραση. Θα την χρειαστείτε.

Στάθης Χαριτωνίδης