Το αγωνιστικό τένις είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο απαιτητικά αθλήματα. Ο αθλητής του τένις είναι υποχρεωμένος να αγωνίζεται για κάθε πόντο σε συνθήκες υψηλής έντασης. Ένα μεγάλο πλήθος παραμέτρων θα συμβάλλουν τελικά στην επίδοση αλλά και την απόδοσή του. Η τεχνική κατάρτιση, η φυσική κατάσταση, η ψυχολογική ισορροπία, η κινησιονοητική ικανότητα, ο βαθμός συγκέντρωσης, η ταχύτητα λήψης αποφάσεων, η αντοχή στην πίεση και στην απογοήτευση, η γρήγορη επαναφορά στον συναισθηματικό έλεγχο και αρκετοί ακόμα παράγοντες θα καθορίσουν τελικά την απόδοση του αθλητή.

Έτσι υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναλύσει κανείς το φαινόμενο Federer.

Αν μου ζητούσατε να πω ποια είναι η βασικότερη αιτία για την οποία ο Federer έφτασε στην απόλυτη καταξίωση θα έλεγα η διάρκεια. Κάθε αμφισβήτηση σταμάτησε όταν τα 17 έγιναν 20 και ξαναβρέθηκε στο Νο 1 στα 37 του χρόνια. Αυτό για μένα επετεύχθητε για δύο βασικούς λόγους.

Ο ένας είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε αυτό που λέμε ήττα. Αντίθετα με τους περισσότερους «σταρ», ο Federer δεν τα παράτησε, παίζοντας χρόνια χωρίς να κερδίσει κάποιο Grand Slam. Δεν τα παράτησε ακόμα και όταν έφτασε να είναι τραυματισμένος 35 χρονών και Νο 17 στην παγκόσμια κατάταξη, μόλις ένα χρόνο πριν!!!

Διαχειρίστηκε την ήττα καλύτερα απ’ όλους μέχρι σήμερα και δικαιώθηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο.

Ο δεύτερος λόγος, που πιστεύω ότι σχετίζεται απόλυτα με αυτή την απίστευτη διάρκεια, είναι η τεχνική του. Τον όρο τεχνική μπορούμε να τον ορίσουμε με αρκετούς διαφορετικούς τρόπους. Οποιονδήποτε ορισμό κι αν επιλέξουμε όμως η τεχνική θα περιλαμβάνει πάντα ως βασική παράμετρο την εργονομία. Θα λέγαμε ότι η τεχνική σε έναν μεγάλο βαθμό καθορίζεται και αξιολογείται με βάση την εργονομία. Το παιχνίδι του Federer είναι περισσότερο από προφανές ότι βασίζεται στην τεχνική πολύ περισσότερο απ’ ότι στην δύναμη. Αυτό κάνει το παιχνίδι πιο εύκολο και αν θέλετε πιο απολαυστικό. Δεν χρειάζεται να σκοτώνεσαι κάθε μέρα μέσα στο γήπεδο για κάθε πόντο. Αισθάνεσαι ότι όλο αυτό δεν σε δυσκολεύει, μπορείς να παίζεις για πολλά χρόνια.

Πριν κάποια χρόνια, τότε που το αντίπαλο δέος, o Nadal, ήταν νέος δυνατός και χωρίς τα προβλήματα τραυματισμών να έχουν περισσέψει όπως σήμερα, δεν έμοιαζε να έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Όλοι έλεγαν τότε, εντάξει, ο ένας «χορεύει» αλλά ο άλλος «σκοτώνει». Αν βρεθεί ο δυνατός λοιπόν, η τεχνική «πάει περίπατο».

Σήμερα όμως που τα πράγματα εξελίχθηκαν στον χρόνο δεν λέμε το ίδιο.

Τελικά η τεχνική παίζει σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό. Ο ένας από τα 25 του ταλαιπωρείται από τραυματισμούς και τώρα στα 32 αναλογίζεται το κόστος των τραυματισμών για την υγεία του και παραπονιέται για τα σκληρά γήπεδα. Ο άλλος, παίζοντας περισσότερα χρόνια στα ίδια γήπεδα και με ένα εμφανώς πιο αδύναμο σώμα, τραυματίστηκε για πρώτη φορά σοβαρά στα 35 του εκτός γηπέδου και στα 37 παίζει ακόμα άνετα κι ωραία καλύτερα απ’ όλους. Αποδεικνύοντας με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι δεν θέλει τόσο κόπο όσο κυρίως τρόπο.

Η τεχνική είναι εργονομία, η εργονομία υγεία και ευκολία και αυτά τα δύο διευκολύνουν την διάρκεια. Η διάρκεια κάνει τα 17 18, τα 18 19, τα 19 20 και βλέπουμε!

Η τεχνική, δεν είναι μια ανούσια εμμονή. Παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόδοση σε όλα τα σπορ και στο τένις ίσως τελικά και κυρίαρχο. Η τεχνική είναι τελικά ο τρόπος να απολαμβάνεις το παιχνίδι περισσότερο αλλά και για περισσότερο.