Το ερώτημα δεν ήταν λοιπόν αν γίνεται, αλλά αν τελικά θα συνέβαινε.  Είχε να κάνει κυρίως  με τον χρόνο.

Συχνά λέγεται ότι με το ΑΝ δεν γίνεται τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, κάποια ΑΝ είναι καθοριστικά και θα τεθούν πριν φτάσεις σε μια τέτοια νίκη. Συχνά, όταν οι αθλητές ρωτάνε “Μπορώ;” Απαντάμε “Μπορείς ΑΝ…”

Για όσους έχουν ασχοληθεί με το άθλημα λίγο παραπάνω, σε έναν τέτοιο αγώνα υπάρχουν δύο μεγάλα ζητούμενα .

Δύο τεράστια ΑΝ πριν κερδίσεις. Το πρώτο είναι ΑΝ θα καταφέρεις να μπεις στο γήπεδο και να παίξεις. Υπάρχει μια πιθανότητα να σε καταβάλει το άγχος με διάφορους τρόπους – είτε λόγω των πολλών σκέψεων, είτε της μεγάλης προσμονής, είτε τελικά ενός ξαφνικού φόβου την κρίσιμη στιγμή – και τελικά να μην καταφέρεις να «μπεις» στο παιχνίδι. Το δεύτερο μεγάλο ΑΝ  είναι το ΑΝ δεν δειλιάσεις την μεγάλη στιγμή. Όταν δηλαδή θα έρθει η ώρα να κερδίσεις. 

Ο Στέφανος απέδειξε ότι ήταν έτοιμος τεχνικά, σωματικά, αλλά κυρίως ψυχολογικά να κάνει αυτά τα δύο ΑΝ ΝΑΙ και είναι τεράστιο κατόρθωμα ότι το κατάφερε με την πρώτη φορά. Ασφαλώς το «φιλικό» στο Hopman’s Cup τον βοήθησε πολύ, αλλά και  πάλι το να καταφέρει να παίξει τόση πολλή ώρα σε οριακό επίπεδο και τελικά να κερδίσει, απέναντι σε έναν αθλητή που έχει κερδίσει 20 Grand Slam αποτελεί ασύλληπτο επίτευγμα. 

Δείχνει κάποιον που είναι  ικανός όχι να παίζει καλά, αλλά και να κερδίζει. Γιατί είναι άλλο παίζω καλά και άλλο κερδίζω και αυτά τα δύο -πιστέψτε με- έχουν μια τεράστια απόσταση.

Από τακτικής πλευράς. Πολύ σωστά κατά την γνώμη μου, επέλεξε να έχει την πρωτοβουλία και πολύ σωστά τόσο σαν σκέψη όσο και σαν εκτέλεση τόλμησε σε όλες τις κρίσιμες στιγμές. Κατέλαβε όλο τον χώρο που του άφησε η αναμενόμενα «σφικτή» προσέγγιση  του Federer  και έφτασε σε μια τεράστια  νίκη που την άξιζε 100%.

ΝΑΙ.  Ήταν πραγματικά ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο. Το τένις είναι ένα δίκαιο άθλημα και πάντα κερδίζει ο καλύτερος.