Τόσο στην πραγματική όσο και στην τενιστική σου ζωή ξεκινάς παιδί και ενηλικιώνεσαι. Αποκτάς σιγά- σιγά τον ρόλο του εφήβου και αργότερα τον ρόλο του ενήλικα. Τον ρόλο του διεκδικητή, αλλά και τον ρόλο του υπερασπιστή. Κάθε νέος ρόλος απαιτεί άλλες ικανότητες και άλλες δεξιότητες. Τις ικανότητες ή τις έχεις ή όχι. Δεν μπορεί επί παραδείγματι, ένα παιδί που έπαιζε καλά μπάσκετ στην παιδική ηλικία επειδή ήταν κινητικά ικανό, να παίζει πάλι καλά μπάσκετ ως ενήλικας αν δεν αποκτήσει το ελάχιστα αναγκαίο ύψος. Τις δεξιότητες τις αποκτάς μέσα από την διαδικασία της μάθησης. Κάθε νέος ρόλος, σε επαναφέρει κατά έναν τρόπο στο στάδιο του «αρχαρίου». Έχεις πάλι να μάθεις νέα πράγματα. Κατά κάποια έννοια γίνεσαι πάλι παιδί και ο Στέφανος τώρα είναι ένα «παιδί σταρ». Κάθε παιδική ηλικία έχει και παιδικές ασθένειες. Οι ασθένειες αυτές είναι φυσιολογικές. Δεν είναι βέβαιο ότι όλα τα παιδιά θα τις περάσουν όλες. Συνήθως είναι καλύτερα να τις περνάς στην παιδική ηλικία παρά στην εφηβεία ή την ενήλικη ζωή σου. Επίσης κάθε παιδί περνάει κάθε ασθένεια με διαφορετικό τρόπο, τόσο σε ότι αφορά στην ένταση όσο και σε ότι αφορά στην διάρκεια. Τα «εμβόλια» που πιθανόν να έχεις κάνει περνώντας την ίδια ασθένεια σε άλλο επίπεδο σίγουρα βοηθούν. 

Δεν ξέρουμε τα δεδομένα από μέσα, δεν ξέρουμε τις πραγματικές συνθήκες αν συμβαίνει κάτι που ίσως τον επηρεάζει ή πως νοιώθει το τένις του, αλλά το βέβαιο είναι ότι ο Στέφανος αντιμετωπίζει πλέον μια νέα πραγματικότητα. Η θέση που βρίσκεται τώρα, απαιτεί περισσότερο να υπερασπίζεται τον εαυτό του παρά να διεκδικεί αυτό που έχουν οι άλλοι. Όλοι θέλουν να τον κερδίσουν και μάλιστα χωρίς να έχουν πια τίποτε να χάσουν. Αυτός έχει την ψυχολογική επιβάρυνση της επαναπόδειξης έναντι όλων των άλλων πλην των 3 μεγάλων. Σε αυτόν το ρόλο, σε αυτό το επίπεδο είναι στην πραγματικότητα ένα παιδί που πρέπει να μάθει το νέο ρόλο του. . Είναι στην παιδική ηλικία του να γίνει Νο1, στην παιδική ηλικία του να γίνει Federer, Nadal ή Djokovic. Έίναι ένα παιδί που μοιάζει να περνάει μια παιδική ασθένεια. Περνάει θα λέγαμε την «ιλαρά» του επιπέδου του. Είναι κάτι φυσιολογικό και κάποιες φορές αναπόφευκτο. Υπό προϋποθέσεις ακόμα και ωφέλιμο.

Είναι βέβαιο ότι η ηλικία του του δίνει τον χρόνο και μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι έχει την ικανότητα να το ξεπεράσει. Η λογική λέει ότι θα γίνει καλά. Αν μάθει κάτι μέσα απ’ όλο αυτό, θα γίνει καλύτερος από πριν. Το μόνο κακό κατά την γνώμη μου, είναι ότι μέσα σε όλο αυτό «έμπλεξε» λίγο με τους συνομήλικους ανταγωνιστές του. Έχασε το ψυχολογικό ρεύμα που κάποια στιγμή φάνηκε ότι είχε έντονα απέναντί τους, αν θυμηθούμε πόσο εμφατικά κέρδισε το Next Gen.