Καλησπέρα σε όλους,

Είχα χρόνο να ενημερώσω το blog, οπότε καιρός ήταν να γράψω και κάτι… Το τελευταίο δίμηνο μετά την επάνοδό μου στα γήπεδα, είμαι κυριολεκτικά με μια βαλίτσα στο χέρι… Δεν έχω παράπονα γιατί νιώθω ότι βελτιώνομαι και είμαι στο σωστό δρόμο τενιστικά… Σίγουρα δεν είναι εύκολο και η κούραση πολλές φορές είναι μεγάλη, αλλά για να πετύχεις κάτι καλό σε αυτή τη ζωή και ειδικά στο χορό του τένις και τον αθλητισμό θέλει πολύ δουλειά, θυσίες, υπομονή και πιστη…

Την επάνoδό μου στην αγωνιστική δράση την έκανα στο Durban στη Νότιο Αφρική. Η αρχή δεν ήταν εύκολη μετά από δύο σχετικά κοντινούς τραυματισμούς. Η αποχή ήταν μεγάλη με αποτέλεσμα να έχω μείνει αρκετά πίσω. Αν και το τένις ήταν πολύ μέτριο ως κακό στο Durban, φυσιολογικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν οι πρώτοι μου αγώνες μετά από αρκετό καιρό, οι δυο βδομάδες πέρασαν πολύ ευχάριστα καθώς έμεινα με την οικογένεια μου που μένει στο Durban, θείους, θείες, ξαδέρφια, ψυγεία(!) κλπ οπότε ήταν ωραία… Από το Durban επέστρεψα στην Αθηνα για μία μέρα.

Επόμενος σταθμός ήταν το Ισραήλ, που έπαιξα λίγο καλύτερα και έφτασα ως τα ημιτελικά, χάνοντας σε 3 σετ, αλλά χωρίς να είμαι και πολύ ευχαριστημένος από την απόδοση μου… Ένιωθα όμως ότι κάτι γινόταν καθώς χωρίς να παίζω ιδιαίτερα καλά κατάφερνα να κερδίσω μερικά ματς και να χάσω την πρόκριση στο τελικό στις λεπτομέρειες...

Μετά το Ισραήλ γύρισα για καμιά δεκαριά μέρες προπόνησης και λίγης ξεκούρασης στην Αθηνα και από εκεί πήγα στη Θεσσαλονίκη για το Shark Tennis Open, όπου νομίζω φύγαμε όλοι με τις καλύτερες εντυπώσεις… Ήταν ένα τρομερά καλά οργανωμένο τουρνουά για τα ελληνικά δεδομένα, με πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα στα γήπεδα του Ομίλου Αντισφαίρισης Θεσσαλονίκης, ενώ μάζεψε πολύ κόσμο η κερκίδα. Μάλιστα ήταν κατάμεστη στον τελικό και νομίζω πως και ο κόσμος χάρηκε καλο τένις. Έχασα στο τελικό από τον Alex σε 3 σετ (75, 46, 63) μετά από σχεδόν 3 ώρες, αλλά έγινε ένα πολύ καλο ματς που το ευχαριστήθηκε ο κόσμος που είναι πολύ σημαντικό... Τενιστικά μου έκανε πολύ καλο το τουρνουά γιατί ήταν το πρώτο μου σε χώμα και άρχισα να νοιώθω καλά τα χτυπήματα και τα πατήματα στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να μου γυρνάει και η αυτοπεποίθεση μέσα στο γήπεδο σιγά σιγά…

Θα ήθελα να ευχαριστήσω και να δώσω πολλά συγχαρητήρια στους εμπνευστές και διοργανωτές του τουρνουά τους κυρίου Πετρίδη και Μπέτα, τον Όμιλο Αντισφάιρισης Θεσσαλονίκης και όλους όσοι βοήθησαν να γίνει το Shark Tennis Open, ένα τόσο πετυχημένο και ευχάριστο γεγονός μέσα στη χρονιά.

Από τη Θεσσαλονίκη έφυγα κατευθείαν για το Βελιγράδι της Σερβίας όπου έχασα στον 2ο γύρο αλλά παίζοντας και πάλι καλό τένις. Στο παιχνίδι που έχασα ένιωσα πως είχα πολλές ευκαιρίες να το κερδίσω, και σε γενικές γραμμές ότι όλη η δουλειά που είχα κάνει τους τελευταίους μήνες εντός και εκτός γηπέδων είχει αρχίσει να αποδίδει καθώς φαινόταν να επέστρεφε το καλο τένις που είχα παίξει τη χρονια πριν τραυματιστώ σοβαρά στον αστράγαλο...

Από τη Σερβία έφυγα κατευθείαν πίσω για την Αθηνα καθώς προλάβαινα να παίξω στο Open στο Atlantis. Έπαιξα πολύ καλά στο και στο τελικό κατάφερα να κερδίσω τον Alex αυτή τη φορά σχετικά εύκολα 62, 64.

Από το Atlantis έφυγα κατευθείαν στη Ρουμανία για άλλο ένα τουρνουά, όπου έφτασα ως τα προημιτελικά, χάνοντας από έναν καλό αθλητή, τον Ούγγρο Adam Κέλνερ, Νο 230 στο κόσμο, με 63, 64, αλλα πάλι νιώθοντας ότι είχα ευκαιρίες να κερδίσω το ματς… Από τη Ρουμανια γύρισα Κυριακή βραδυ καθώς είχε βροχές και είχε πάει πίσω το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα να μείνω στο σπίτι λιγότερο από μία μέρα, καθώς τη Δευτερα μαζευτήκαμε για το Davis Cup και αναχωρήσαμε για Θεσσαλονίκη.

Δυστυχώς στο Davis Cup δεν είχαμε το αποτέλεσμα θα θέλαμε και ηττηθήκαμε με 3-2 από το Μονακό. Όλα τα παιχνίδια ήταν πολύ κοντά και με λίγη τύχη, με κυριολεκτικά ένα δύο πόντους διαφορα ίσως το αποτέλεσμα ήταν αυτό που όλη θέλαμε για να μείνουμε στην κατηγορια.

Σε προσωπικό επίπεδο νομίζω ότι έπαιξα πολύ καλά στο Davis Cup και από μια αδράνεια, μια χαλάρωση, ούτε εγώ δε ξέρω τι ακριβώς συνέβη, κατέφερα και έχασα το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα. Ο αγώνας αυτός ήταν πολύ καθοριστικός για τη συνάντηση, καθώς ήδη χάναμε 1-0, αλλά από 63, 52 με δυο breaks πάνω, έχασα με 63, 76, 63, 63 μετά από σχεδόν 4 ώρες...

Νομίζω ακόμα και εγώ είχα σοκαριστεί με το πόσο καλά έπαιζα σε ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι με ένα σχετικά καλό παίχτη για το επίπεδο, και κέρδιζα τόσο άνετα καθώς αν πήγαινε 2-0 σετ νομίζω το ματς είχε σχεδόν τελειώσει...

Και όμως το τένις είναι ιδιαίτερο άθλημα και χωρίς να το καταλάβω χαλάρωσα, μου έφυγε λίγο η συγκέντρωση, ούτε εγώ δε ξέρω τι ακριβώς έπαθα, το 5-2 έγινε 5-5 πολύ γρήγορα - νομίζω έχασα 11 πόντους σερί!!!!!! Και κάπου εκεί το ματς άλλαξε και πλέον ήταν πολύ δύσκολα τα πράματα, καθώς άλλαξαν οι ισορροπίες, τα έχασα και εγώ λίγο μέσα στο γήπεδο, νευρίασα, δε πίστευα πως τα κατάφερα έτσι να μου γλιστρήσει τόσο το ματς, και μετά ήταν δύσκολα τα πράματα και έχασα… Και το παιχνίδι του Alex ήταν πολύ κοντά. 4 σετ και μετά το διπλο 5 σετ, αλλά δυστυχώς χάσαμε και έτσι από το Σάββατο είχε κριθή η συνάντηση...

Την Κυριακή τα παιχνίδια ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα, αλλά μια καλή ευκαιρία για ένα ακόμη ματς και ένα τεστ να δούμε που βρισκόμαστε, καθώς και οι δυο παίχτες του Μονακό ήταν σε καλο επίπεδο. Ο Lisnard πρώην τοπ 70 και ο Ballerret πρώην τοπ 200… Παρόλη τη στενοχώρια και την κούραση κατάφερα και έπαιξα πολύ καλά την Κυριακή και κέρδισα το LIsnard 76 61. Νομίζω ένα καλό σημάδι για τη συνεχεια, καθώς παίχτηκε καλο τένις...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Όμιλο Αντισφάιρισης Θεσσαλονίκης για την πολύ καλή φιλοξενία καθώς περάσαμε 3 ολόκληρες εβδομάδες εκεί φέτος και όλο τον κόσμο που ήρθε στα γήπεδα και μας υποστήριξε παρά την αφόρητη ζεστη!!!

Από τη Θεσσαλονίκη επέστρεψα στην Αθηνα για ένα τρίμερο και είχα προγραμματίσει να πάω στην Πολωνία για ένα Challenger… Έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα ίσως δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή καθώς έφτασα στο Poznan της Πολωνίας όπου είχε σχεδόν 20 βαθμούς διαφορά από τον καιρό στην Αθήνα χωρίς δυνάμεις. Νομίζω μου βγήκε όλη η κούραση των τελευταίων εβδομάδων μαζεμένη συν την κούραση από το Davis Cup που σε καταβάλει και σωματικά και ψυχολογικά καθώς είναι πολύ σημαντικό πράγμα για έναν αθλητή να εκπροσωπεί τη χώρα του και να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατόν... Έτσι έφτασε η ώρα να παίξω το Σάββατο και από το πρωί που ξύπνησα ήξερα ότι θα έχω πρόβλημα καθώς ένιωθα πολύ πολύ κουρασμένος. Πάλεψα λίγο το πρώτο σετ αλλά μετά πραγματικά κλάταρα και έχασα 75 61...

Γύρισα πάλι για μερικές μέρες στην Αθηνα να γεμίσω λίγο μπαταρίες και ενέργεια για τη συνεχεια, και από χτες (21/7) βρίσκομαι στο Umag τις Κροατίας για ένα ATP Τour τουρνουά… Έτσι όπως είναι το καλεντάρι έχει παρα πολλά τουρνουά αυτή την εβδομάδα συν club αγώνες στη Γερμανία, οπότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μπω στα προκριματικά και έτσι αποφάσισα πως είναι μια καλή ευκαιρία να παίξω σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά, για να δούμε και τι γίνεται και στο πιο υψηλό επίπεδο από αυτό που έχουμε συνηθίσει … Για να δούμε λοιπόν…

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους  που έχουν στάθει διπλα μου όλο αυτό το καιρό και με έχουν στήριξει με το παραπάνω και με έχουν βοηθήσει να επιστρέψω σε ένα καλό επίπεδο  σε με πολύ δύσκολη περίοδο για τι καριέρα μου καθώς είχαν μπει και σκέψεις ότι θα ήταν καλύτερα να σταματήσω αυτή την προσπάθεια που κάνω. Οι σοβαροί τραυματισμοί είναι ότι πιο επώδυνο και δύσκολο για έναν αθλητή να ξεπεράσει…Ένα μεγάλο ευχάριστω λοιπόν στο προπονητή μου εδώ και πάρα πολλά χρονια, το Σταύρο Μιχαλόπουλο, τον γυμναστή μου τον κύριο Νίκο Σισμανίδη, το φυσιοθεραπευτή και καλο φίλο μου Ανδρέα Κοντό, το γιατρό του ΣΕΓΑΣ το κύριο Διονύση Χισσα, τους φίλους μου και την οικογένεια μου…

Αυτά για τώρα. Θα τα ξαναπούμε σύντομα…Να περνάτε καλά

Θοδωρής