Συστήσου στο φίλαθλο κοινό του τένις με πέντε λέξεις που χαρακτηρίζουν τα βιβλία σου.

Έγκλημα, μυστήριο, νουάρ, χιούμορ, έρωτας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο!

Η Ιφιγένεια Καράκη είναι μια 17χρονη τενίστρια-φαινόμενο, που έχει φτάσει στην κορυφή των τζούνιορς παίζοντας (και χάνοντας, πολύ επεισοδιακά) τελικό στο Ρολάν Γκαρός. Όλα δείχνουν πως ετοιμάζεται για τεράστια καριέρα, όμως αρχίζει να δέχεται απειλητικά μηνύματα για την ζωή της. Η μεγαλύτερη αδερφή της, Λένα, που είναι 29 χρονών, έχει μόλις γίνει αντιδήμαρχος στα Χανιά και η εμφάνισή της τροφοδοτεί τα κουτσομπολιά της πόλης για το πώς αναδείχτηκε, ζητάει από τον νεαρό ιδιωτικό ντετέκτιβ Γιώργο Δάντη να ανακαλύψει ποιος στέλνει τα μηνύματα και να προστατέψει την Ιφιγένεια. Ο Γιώργος, που νιώθει μεγάλη έλξη για την Λένα αλλά θέλει να μείνει πιστός στην κοπέλα του, θα ξεκινήσει να ψάχνει και θα βρεθεί αντιμέτωπος με οικογένειες γεμάτες μυστικά και εξίσου γεμάτες τσέπες, που μπορούν να αγοράσουν τα πάντα, και κυρίως να ξεφορτωθούν όποιον προσπαθήσει να τους σταθεί εμπόδιο.

Γιατί αποφάσισες η Ιφιγένεια να παίζει τένις και όχι κάποιο άλλο άθλημα;

Ήθελα να είναι ατομικό το σπορ της Ιφιγένειας, γιατί αυτό σχετίζεται με τον ιδιαίτερα δύσκολο χαρακτήρα της και με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχει μεγαλώσει. Και το τένις είναι ένα σπορ που λατρεύω.

Τον Δάντη, τον γνώρισα από αυτό το βιβλίο, μπορείς να μας αναφέρεις παλιότερες υποθέσεις του που έφερε σε πέρας;

Είναι το 4ο βιβλίο με ήρωα τον Γιώργο Δάντη. Κάθε βιβλίο διαβάζεται αυτόνομα, δεν χρειάζεται δηλαδή ο αναγνώστης να έχει διαβάσει ένα από τα προηγούμενα. Αλλά για τους παλιότερους αναγνώστες, φυσικά υπάρχουν πράγματα μέσα στο βιβλίο που αποτελούν ένα «κλείσιμο του ματιού», αφού ξαναβλέπουν χαρακτήρες που έχουν αγαπήσει. Τα 3 πρώτα βιβλία του Γιώργου Δάντη, που αποτέλεσαν την «Τριλογία της Κρήτης», ήταν τα «Καιρός για ήρωες», «Μια ανάσα μόνο», «Δεν είσαι εδώ». Είχα την χαρά να αγαπηθούν πολύ και από το κοινό, αφού διαβάστηκαν πολύ, τόσο από μεγαλύτερους σε ηλικία όσο και από εφήβους, και να τιμηθούν με πλήθος βραβείων και υποψηφιοτήτων, με πιο σημαντικές στιγμές το Κρατικό Βραβείο λογοτεχνίας για εφηβικό/νεανικό βιβλίο, για το «Μια ανάσα μόνο» και το βραβείο εφηβικού βιβλίου της χρονιάς από τον Αναγνώστη, για το ίδιο βιβλίο.

Γνωρίζεις πράγματα για το τένις και γενικά για τον αθλητισμό, και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που περιγράφεις τη ζωή της τενίστριας, Ιφιγένειας. Από που προκύπτουν αυτές οι γνώσεις σου, ήσουν παλιότερα αθλητής, μελετούσες κάποιο άθλημα; Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης;

Είμαι πολύ κολλημένος με το τένις. Έπαιζα τένις πολύ τακτικά από παιδί μέχρι την αρχή της εφηβείας μου. Δεν ήμουν τόσο καλός ώστε να περάσω στο επόμενο επίπεδο και δεν είχα και την πειθαρχία των σκληρών προπονήσεων για να το πετύχω, αλλά όταν δεν έπαιζα ήμουν δυστυχισμένος. Εκεί κάπου στην αρχή της εφηβείας βέβαια κερδίσαμε το Ευρωμπάσκετ του 1987, και ξετρελάθηκα όπως τόσοι πολλοί τότε με το μπάσκετ, οπότε άρχισα να παίζω πολύ περισσότερο μπάσκετ απ’ ότι τένις. Αλλά το τένις δεν το εγκατέλειψα ποτέ ούτε ως ερασιτέχνης αθλητής – ακόμα παίζω – ούτε ως φίλαθλος, αφού το παρακολουθώ ασταμάτητα από την δεκαετία του ’80, γράφω συνέχεια γι’ αυτό στα σόσιαλ, συζητάω με τους φίλους μου για το ποιος θα κερδίσει το επόμενο τουρνουά σε άντρες και γυναίκες. Άλλωστε αγαπημένος μου φίλος και κουμπάρος είναι ο Μανώλης Δολιανίτης, ένας από τους καλύτερους προπονητές στην Ελλάδα, που είναι Τεχνικός Διευθυντής και προπονητής στο Ηράκλειο Ο.Α.Α. 

Αγαπημένος μου τενίστας, ποιος άλλος; Ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, ο Ρότζερ Φέντερερ. Τεράστιοι παίκτες ο Ναδάλ και ο Τζόκοβιτς, και σε κάποια πράγματα ανώτεροι του Ρότζερ, αλλά συνολικά μπορεί κανείς εύκολα, αν παρακολουθεί τένις σε όλη του τη ζωή, να εξηγήσει γιατί ο Φέντερερ υπερτερεί. Δεν θα φάω όμως περισσότερο χώρο εδώ γι’ αυτό.

Επειδή ζω από το 2016 στο Περθ, στην Αυστραλία (έρχομαι κάθε χρόνο για ένα μήνα για διακοπές στην Ελλάδα) είχα την τρομερή χαρά να δω τον Φέντερερ 2 φορές ζωντανά να παίζει στο Hopman Cup, και πέρυσι είχα την χαρά μαζί με πολλούς φίλους εδώ να υποστηρίζουμε σε όλους τους αγώνες την ελληνική ομάδα (Τσιτσιπάς, Σάκκαρη, Περβολαράκης, Παπαμιχαήλ, Σακελλαρίδης, Γραμματικοπούλου) που κέρδισε τον όμιλό της και πήγε για τον ημιτελικό στο Σίδνεϊ. Ήταν τέτοια η υποστήριξη της ομάδας εδώ στο Περθ, που όλοι πιστεύουμε πως αν γίνονταν εδώ οι τελικοί θα είχαμε πάρει και την κούπα.

Παρατηρώ επίσης και μια λατρεία με την Κρήτη, τα Χανιά, την Κρητική ντοπιολαλιά, είναι το μέρος που αγαπάς. Η αγάπη αυτή για τον τόπο σου είναι "Κάτι σαν αγάπη" ή κάτι διαφορετικό; Μπορείς να το περιγράψεις; 

Έχω ζήσει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μου στα Χανιά. Είναι μια πόλη με μαγική ομορφιά, και με σκοτεινά κομμάτια που για μένα κάνουν την ομορφιά της ακόμα μεγαλύτερη. Έχω όλη την Κρήτη στην καρδιά μου, αλλά τα Χανιά βέβαια πολύ περισσότερο – εκεί πέρασα τα παιδικά μου χρόνια, εκεί γνωριστήκαμε με την γυναίκα μου, εκεί βρίσκονται οι γονείς μου, πολλοί αγαπημένοι φίλοι μας, εκεί ξέρω πολλές μυστικές γωνιές της πόλης, εκεί νιώθω συγκεκριμένες παραλίες ότι είναι ολόδικές μου ακόμα κι όταν είναι γεμάτες με τουρίστες. Όταν βρίσκομαι στα Χανιά μεθάω από την ατμόσφαιρα (μερικά βράδια βοηθάει και το κρασί).

Έχω τοποθετήσει τις υποθέσεις αρκετών από τα αστυνομικά μου μυθιστορήματα (Τριλογία της Κρήτης, Το ομορφότερο τέλος στον κόσμο, και τώρα το Κάτι σαν αγάπη) στα Χανιά εξαιτίας αυτής της αγάπης και βέβαια και το μυθιστόρημά μου για τη ζωή του Ελευθέριου Βενιζέλου, το «Όταν ήταν ευτυχισμένος» έχει ένα σημαντικό κομμάτι του που διαδραματίζεται στα Χανιά.

Αν δεν ήταν τα Χανιά ο τόπος που λαμβάνει χώρα το μυθιστόρημα, θα μπορούσε να ήταν κάποια άλλη πόλη, π.χ. μια πόλη που διεξάγεται ένα μεγάλο τουρνουά τένις;

Θα μπορούσε, αλλά δεν θα το ήθελα!

Ευχαριστούμε Πολυχρόνη και καλοτάξιδο το νέο σου βιβλίο.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

Ευχαριστούμε το Sporting House για την παραχώρηση των γηπέδων, προκειμένου να πραγματοποιηθεί η φωτογράφιση του βιβλίου.