Πρώτος σταθμός: Βαρκελώνη

Το πρωί της Δευτέρας, 15 Απριλίου, ξεκίνησε το ταξίδι για τον πρώτο από τους τρεις σταθμούς, το περίφημο 500άρι του Godo. Κατευθείαν από το αεροδρόμιο, πήγαμε νωρίς το μεσημέρι στο άλλοτε προαστιακό χωριό και σήμερα γειτονιά της Βαρκελώνης, Σαρριά, όπου βρίσκεται το κλαμπ. Πάνω στην ώρα για τη συνέντευξη Τύπου του σπουδαίου Rafael Nadal, τον οποίο για πρώτη φορά είδαμε στην Ισπανία, όπου -όχι άδικα- είναι κάτι σαν τοτέμ.

Το κλίμα στο "βασιλικό" τένις κλαμπ της Βαρκελώνης, το οποίο παρεμπιπτόντως αυτή τη χρονιά γιόρταζε τα 125 χρόνια από την ίδρυσή του, είναι πάντα πολύ καλό, σε μια οικογενειακή ατμόσφαιρα, αφού πρόκειται για ένα μικρό κλαμπ στο οποίο οι περισσότεροι εργαζόμενοι γνωρίζονται μεταξύ τους και όσοι μπαινοβγαίνουν στα δημοσιογραφικά, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι και εργαζόμενοι του τουρνουά, είναι πάντα φιλικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν.

Στα ματς που είδαμε από κοντά και ξεχωρίσαμε, ήταν αναμφίβολα ο προημιτελικός του Στέφανου Τσιτσιπά με τον Facundo Diaz Acosta, στο οποίο ο πρωταθλητής μας όχι μόνο βρέθηκε πίσω με σετ, αλλά χρειάστηκε να σβήσει και 2 match points στο tie-break του 3ου σετ, το οποίο τελικά πήρε με 10-8! Ο χαρακτηριστικός πανηγυρισμός του στο τέλος, πέφτοντας στο έδαφος του Pista Rafa Nadal, τα λέει όλα για το πόσο δύσκολη και σημαντική νίκη ήταν.

Ένα ματς επίσης που ξεχώρισε ήταν και ο τελικός, παρά το γεγονός ότι αυτή τη φορά δεν είχαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Ο Τσιτσιπάς ηττήθηκε από τον Casper Ruud με 7-5, 6-3, σταματώντας τον Έλληνα τενίστα μετά από ένα σερί 11 διαδοχικών νικών στο χώμα και παίρνοντας και τη ρεβάνς για τον χαμένο τελικό του Monte-Carlo, που είχε προηγηθεί μια εβδομάδα πριν. Αν και ο Τσιτσιπάς ήταν ξεκάθαρα πιο κουρασμένος και δεν μπόρεσε να τα δώσει όλα, ήταν ένας ωραίος τελικός και το παιχνίδι που συνδυαστικά είχε το υψηλότερο επίπεδο στο τουρνουά.

Από τη Βαρκελώνη στη Μαδρίτη

Λίγες ημέρες μετά το τέλος του τουρνουά της Βαρκελώνης, πήραμε το πολύ βολικό high-speed τρένο, που σε λιγότερο από 3 ώρες σε πάει στη Μαδρίτη.

Το Mutua Madrid Open είναι ένα πολύ διαφορετικό τουρνουά σε σχέση μ' αυτό της Βαρκελώνης, απ' όλες τις απόψεις. Οι εντυπωσιακές και σύγχρονες εγκαταστάσεις, με τους τεράστιους χώρους, τα πάρα πολλά γήπεδα και τις πολλές δραστηριότητες που μπορείς να κάνεις μέσα σ' αυτά, σίγουρα στερούν κάτι από την αίγλη του αμιγώς τενιστικού κλαμπ - άλλωστε το Caja Magica είναι ένας πολυχώρος και το 1000άρι του τένις φιλοξενείται μόλις 15 χρόνια εκεί - ενώ αν μιλήσουμε για τα δημοσιογραφικά σίγουρα δεν υπάρχει αυτό το οικογενειακό κλίμα του Godo.

Πρόκειται ωστόσο για εγκαταστάσεις με χώρους που έχουν σχεδιαστεί άψογα και ένα τουρνουά πολύ οργανωμένο και φιλόξενο, που σε πολλά πράγματα θυμίζει Grand Slam. Οι φίλαθλοι έχουν δωρεάν πρόσβαση στα προπονητικά γήπεδα, όπου μπορούν να παρακολουθήσουν αλλά και να πάρουν πιο εύκολα αυτόγραφα και selfies με τους αγαπημένους τους παίκτες, πολλές δραστηριότητες και πολλές επιλογές για να κάτσουν να φάνε ή να πιουν κάτι ανάμεσα στα παιχνίδια, με αποτέλεσμα το Caja Magica να είναι ένας προορισμός για όλη την οικογένεια και για όλη την ημέρα. Η επισκεψιμότητα ήταν αισθητά μεγαλύτερη σε σχέση με αυτή της περσινής χρονιάς, στην οποία το tennisnews.gr επίσης βρέθηκε στη Μαδρίτη. Σ' αυτό βοηθούν και οι αργίες, αφού εκτός απ' ότι το τουρνουά επεκτείνεται πλέον σε δυο Σαββατοκύριακα, υπήρξαν και οι επιπλέον αργίες της Τετάρτης 1ης Μαΐου και της Πέμπτης 2ης Μαΐου (ημέρα που γιορτάζεται η απελευθέρωση της Μαδρίτης από τις Ναπολεόντιες δυνάμεις). Αν λάβουμε υπόψη και τις πολλές ατυχίες που είχαμε στο τουρνουά των ανδρών, με τους τραυματισμούς πολλών εκ των κορυφαίων του τουρνουά, η προσέλευση του κόσμου έως και την τελευταία ημέρα ήταν εντυπωσιακή.

Όσον αφορά τις στιγμές που ξεχωρίσαμε στο αγωνιστικό μέρος, σίγουρα ο τελευταίος αγώνας του Nadal στη Μαδρίτη, ίσως και στην Ισπανία, στην ήττα του από τον Jiri Lehecka στο Manolo Santana, το βράδυ της Τρίτης 30 Απριλίου. Παρότι ο αγώνας ολοκληρώθηκε μετά τα μεσάνυκτα και ακολούθησε και ένα αφιέρωμα για τον Rafa, εννοείται πως στο κεντρικό court του Caja Magica, χωρητικότητας περίπου 13 χιλιάδων θεατών, δεν έπεφτε καρφίτσα. Όλα αυτά, ενώ η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι Ισπανοί φίλαθλοι σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και, ειδικότερα τα τελευταία λεπτά, ήταν ανατριχιαστική.

Κι ενώ το τουρνουά των ανδρών σίγουρα δεν πήγε όπως θα περίμεναν οι περισσότεροι, το τουρνουά των γυναικών μας αποζημίωσε και με τον παραπάνω, με έναν τελικό που θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Στο αναμφίβολα το ματς της χρονιάς μέχρι στιγμής, η Iga Swiatek και η Aryna Sabalenka έδωσαν μια τιτανομαχία που ξεπέρασε τις 3 ώρες, με την πρώτη να φτάνει τελικά στη νίκη με 7-5, 4-6, 7-6 (7), σώζοντας 3 championship points!

Τελευταίος σταθμός, η Αιώνια Πόλη

Οι ιστορικές ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Foro Italico, που δημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αλλά και ο σχεδόν ένας αιώνας ιστορίας του τουρνουά της Αιώνιας Πόλης, κάνουν τα πάντα διαφορετικά στο 1000άρι της Ρώμης, Internazionali d' Italia. Οι ιστορικοί και όμορφοι χώροι, με τα δεκάδες αγάλματα, το "Walk of Fame" των θρυλων του ιταλικού αθλητισμού και η θέα του Τίβερη στην απέναντι μεριά των εγκαταστάσεων, δίνουν μια άλλη αίγλη σ' αυτό το τουρνουά, με την αίσθηση να είναι πάντα διαφορετική όταν περπατάς σ' αυτούς τους χώρους, όσες φορές και αν τους έχεις θαυμάσει από την τηλεόραση.

Ο κόσμος και στη Ρώμη έδωσε πολύ εντυπωσιακό "παρών" όλες τις ημέρες, με όλα τα γήπεδα και τους χώρους να είναι γεμάτοι και τις δυο εβδομάδες του τουρνουά. Και παρότι για κάποιον μη ντόπιο η πρόσβαση ομολογουμένως ήταν δυσκολότερη (το μετρό της Ρώμης δεν φτάνει ως τα γήπεδα κι επιπλέον αυτή την περίοδο κλείνει από τις 9 μ.μ. τις καθημερινές εξαιτίας έργων), ήταν εντυπωσιακή και η προσέλευση των τουριστών στο τουρνουά, με τα ελληνικά να είναι μια από τις γλώσσες που ακούγαμε αρκετά συχνά.

Στα παιχνίδια που ξεχωρίσαμε, βρίσκεται αναμφίβολα αυτό του Τσιτσιπά με τον Nicolas Jarry, το οποίο μπορεί να μας άφησε μια πικρή γεύση στο τέλος, οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε τη μεγάλη στιγμή του Jarry, που έφτασε στη μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του, αλλά και τις τρομερές συγκινήσεις που προσέφερε αυτός ο αγώνας, με τις εναλλαγές συναισθημάτων, το υψηλό του επίπεδο και την ωραία ατμόσφαιρα στις κερκίδες του Centrale. 

Επίσης και ο γυναικείος τελικός, όπου για δεύτερο συνεχόμενο τουρνουά συναντήθηκαν οι δυο κορυφαίες παίκτριες των τελευταίων ετών, Swiatek και Sabalenka. Αν και η Swiatek αυτή τη φορά κέρδισε ευκολότερα και σίγουρα δεν ήταν εξίσου καλός αγώνας με αυτόν της Μαδρίτης, δεν έλειψε η πίεση από τη Sabalenka, ειδικά στο ξεκίνημα του 2ου σετ. Το ότι οι δυο τους έπαιξαν για 2ο σερί τουρνουά στον τελικό και γενικά μαζί με την Elena Rybakina δείχνουν μια εντυπωσιακή σταθερότητα όλη τη σεζόν, δείχνει πως το γυναικείο τένις έχει επέλθει σε μια νέα εποχή, όπου οι τρεις αυτές παίκτριες έχουν τη δυνατότητα να το πάνε πολύ ψηλά και βεβαίως δεν βγάζουμε από το κάδρο και τις υπόλοιπες παίκτριες του Top 10 που επίσης παίζουν σε πολύ καλό επίπεδο, με πιο μεγάλο παράδειγμα αυτό της Coco Gauff, που κέρδισε το US Open πέρσι.

Τέλος, στη Ρώμη συναντήσαμε και δυο Ελληνίδες που κυνηγούν το όνειρο του επαγγελματικού τένις και είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν πολύτιμες εμπειρίες παίζοντας στα γήπεδα του Foro Italico, στο τουρνουά των 16αριών: τη Μυρτώ Πρωιμάκη και την Κατερίνα Ουσταμπασίδου. Αν δεν διαβάσατε το σχετικό αφιέρωμα, αξίζει να του ρίξετε μια ματιά.

Σ' αυτό το σημείο θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και τη Volkl Tennis Greece, που στήριξε τις αποστολές του tennisnews.gr στη Μαδρίτη και τη Ρώμη.