"Ήταν στα μέσα του Οκτωβρίου το 2016. Εγώ, οι φίλοι μου και ο πατέρας μου, αποφασίσαμε να πάμε για τρέξιμο νωρίς το πρωί, στην παραλία. Ήταν μέρα ξεκούρασης για όλους, δεν είχαμε αγώνα. Ήμασταν σε νησί για να παίξουμε σε Futures τουρνουά. Μέναμε σ' αυτό το όμορφο και πολυτελές ξενοδοχείο που είχε γήπεδα τένις, στα οποία θα γινόταν το τουρνουά.

Ξύπνησα νωρίς και πήγα για 30-45 λεπτά για τρέξιμο και αερόβιες ασκήσεις. Ύστερα αποφασίσαμε να κάνουμε σάουνα, γιατί πλησίαζε ο χειμώνας και έκανε κρύο. Μείναμε περίπου 20-25 λεπτά στη σάουνα και μετά εγώ κι ένας φίλος μου αποφασίσαμε να πάμε στην παραλία και να βουτύξουμε στο θαλασσινό νερό. Είχε καταιγίδες εκείνη τη μέρα και βουτήξαμε ανυποψίαστοι για το τι θα συνέβαινε.

Πηδήξαμε στη θάλασσα, αλλά είχε μεγάλα κύματα, ήταν δύσκολες συνθήκες. Δεν σκοπεύαμε να κολυμπήσουμε μακριά, απλώς να δροσιστούμε αντί να κάνουμε κρύο ντους στο ξενοδοχείο.

Η θάλασσα ήταν πολύ κρύα και θυμάμαι να χτυπάω το πόδι μου σε βράχο. Γύρισα το κεφάλι μου για να κοιτάξω και ήμουν ήδη 30-40 μέτρα μακριά από την ακτή, χωρίς να κατραλαβαίνω τι συμβαίνει. Ήταν το πιο παράξενο συναίσθημα. Δεν ένιωσα ποτέ τόσο περίεργα, τόσο χαμένος στο χρόνο.

Αρχίσαμε να παλεύουμε με τα κύματα που γίνονταν όλο και μεγαλύτερα. Είχε καταιγίδα και θυελλώδεις ανέμους. Δεν θυμάμαι κάποια κόκκινη σημαία στην παραλία ή κάποιον ναυαγοσώστη. Αλλά θυμάμαι ότι άρχισα να νιώθω πανικό. Δεν θυμόμασταν από που είχαμε μπει.

Ήταν το χειρότερο συναίσθημα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα να πνίγομαι. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Κανείς δεν ήταν εκεί για να με βοηθήσει. Ήρθα τόσο κοντά στον θάνατο.

Παλεύοντας με τα κύματα, προσπαθούσα να πάρω όσο το δυνατόν περισσότερες ανάσες. Έστριψα το κεφάλι μου να δω τον φίλο μου, αλλά δεν ήταν εκεί. Δεν μπορούσα να τον βρω. Ο μπαμπάς μου πλησίασε στην αμμουδιά και μπορούσα να δει ότι είχαμε πρόβλημα.

Πήδηξε στο νερό, προσπαθούσαμε να κολυμπήσουμε προς τα εκεί, αλλά ήταν τελείως αδύνατο να τα καταφέρουμε. Παλεύαμε με τα κύματα. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα, τόσο λιγότερες γινόντουσαν οι πιθανότητες να τα καταφέρω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Θυμάμαι να παραδίνομαι. Σα να πάγωσε ο χρόνος, δεν υπήρχε κίνηση, δεν ένιωθα τίποτα. Ένα ξαφνικό flashback όλης μου της ζωής μέσα στο κεφάλι μου. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Όλη η παιδική ηλικία μου και οι ευχάριστες αναμνήσεις μου. Θυμάμαι να πνίγομαι. Η αίσθηση του θανάτου. 

Για μια στιγμή νόμιζα ότι ήμουν νεκρός. Ειλικρινά δε θα το ήθελα ούτε για τον χειρότερο εχθρό μου αυτό. Ήταν ζήτημα επιβίωσης. Ο πατέρας μου με πλησίασε, ήταν εκεί για να με βοηθήσει. Θυμάμαι να φωνάζω και να ουρλιάζω με όλη μου τη δύναμη για βοήθεια, αλλά ένιωθα ότι δεν μπορούσε να ακούσει. Ένιωθα μόνος εκείνη τη στιγμή. Όταν έφτασε λίγο αργότερα, άρχισε να με σπρώχνει. Μπορούσα να δω τον φόβο στα μάτια του. Ο φόβος ήταν και στα δικά μου μάτια.

Μου έδωσε ελπίδα όταν ήρθε εκεί. Αν ήταν να πεθάνουμε, να χάσουμε τις ζωές μας εκείνη τη μέρα, θα έπρεπε να το κάνουμε μαζί. Ήταν ήρωας. Δε νοιαζόταν για εκείνον. Ύστερα θυμάμαι αυτή τη στιγμή της ανακούφισης. Όταν επέστρεψε η ελπίδα. Θυμάμαι να πατώ πάνω σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο και να νιώθω υπέροχα. Απίστευτο συναίσθημα. Αν δεν ήταν εκείνος ο ύφαλος στο σημείο που πάλευα για τη ζωή μου, δε νομίζω να τα κατάφερνα.

Θυμάμαι το πρώτο βήμα. Την πρώτη ανάσα που κατάφερα να πάρω μετά από πολλή ώρα. Ήταν το καλύτερο συναίσθημα στον κόσμο. Ανάσαινα πολύ βαριά. Ο πατέρας μου συνέχισε να ψάχνει για τον φίλο μου. Τον έσωσε κι αυτόν. Μας έσωσε όλους και μετά απ' αυτό καταφέραμε να φτάσουμε στην παραλία. Ο κοραλλιογενής ύφαλος μας βοήθησε.

Θυμάμαι να πατώ στην αμμουδιά. Ξάπλωσα στην άμμο για 15-20 λεπτά, προσπαθώντας να καταλάβω πως συνέβησαν όλα αυτά. Ήταν μια περιπέτεια που δεν περιμέναμε να μας συμβεί ποτέ. Και αυτή ήταν η μέρα που είδα τη ζωή μέσα από μια διαφορετική προοπτική.

Έδωσα μεγαλύτερη αξία στη ζωή μου, θυμάμαι να λέω στον εαυτό μου πως μετά απ' αυτό, δεν μπορείς να νιώθεις φόβο. Αυτό ήταν το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί. Αυτή η εμπειρία με άλλαξε ψυχολογικά σαν άνθρωπο. Ήταν μια στιγμή ευγνωμοσύνης για μένα την οικογένειά μου και τους φίλους μου - που δεν πεθάναμε στη θάλασσα εκεινη τη μέρα. Δεν έπρεπε να συμβεί, αλλά συνέβη. Και ευχαριστώ τον Θεό ή όποιον ήταν εκεί. Εκείνη τη στιγμή μας έσωσε, μας έδωσε την ευκαιρία να παλέψουμε."