2005 - Η έναρξη μιας δυναστείας
Όταν ο Nadal ένιωσε απόλυτα προετοιμασμένος και αποφάσισε να αγωνιστεί για πρώτη φορά στην καριέρα του στο Roland Garros, σίγουρα δεν περίμενε ούτε ο ίδιος τόσο καλά αποτελέσματα. Αυτό που ήξερε πάντως ήταν ότι στο χώμα οι δυνατότητές του ήταν μεγάλες και γι' αυτό επιλέγοντας έξυπνα και υπομονετικά, αποφάσισε να μην αγωνιστεί στο Γαλλικό Όπεν μέχρι το 2005, όταν και είχε βρει εξαιρετικό ρυθμό στη χωμάτινη σεζόν.

Αφού κατέκτησε τους τίτλους σε Monte-Carlo, Βαρκελώνη και Ρώμη, ο Rafa αποφάσισε να δώσει το παρόν στο πρώτο Roland Garros της καριέρας του, και ενώ τα προηγούμενα χρόνια είχε αγωνιστεί 2 φορές στο US Open και από μία στα υπόλοιπα Grand Slam. Ο 19χρονος τότε αριστερόχειρας, ήταν ούτως ή άλλως ένα από τα μεγάλα ονόματα του τουρνουά - παρά το γεγονός ότι πραγματοποιούσε την παρθενική του εμφάνιση στο Παρίσι - όμως λίγοι πίστεψαν ότι θα φτάσει μέχρι το τέλος, ειδικά όταν έφτασε η ώρα των ημιτελικών, όπου η κλήρωση τον "έριξε" πάνω στον Roger Federer.

Ο ήδη νικητής σε 4 Grand Slam Ελβετός, ήταν στο Νο1 του ταμπλό και του κόσμου, ενώ δεν είχε χάσει κανένα σετ στην πορεία του μέχρι τους "4", δείχνοντας ότι είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί και σε αυτό το Major. Ο Nadal είχε διαφορετική άποψη και σημειώνοντας δίχως αμφιβολία τον καλύτερο αγώνα της μέχρι τότε καριέρας του, επιβλήθηκε με 6-3, 4-6, 6-4, 6-3 του Ελβετού, εξασφαλίζοντας έτσι το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό ή καλύτερα κάνοντας αποφασιστικό βήμα για την κατάκτηση του τροπαίου, αφού αυτός ο ψυχωμένος "μικρός" μόνο με ένα θαύμα θα έχανε από τον Mariano Puerta στον τελικό.
http://www.youtube.com/watch?v=Sgak8FGvNo0

2006 - Βασιλιάς στον θρόνο του
Την επόμενη χρονιά ο Rafa ήταν ακόμη νέος (γιόρτασε στο Παρίσι τα 20α γενέθλιά του), όμως ήταν ήδη ένας πολύ πιο ώριμος και εξελιγμένος τενίστας, έχοντας σταθεροποιηθεί στην καλύτερη δυνατή θέση που θα μπορούσε να πάρει ο οποιοσδήποτε εκείνη την περίοδο, το Νο2 πίσω από τον αξεπέραστο Federer.
Το στοίχημα για τον Ισπανό, ήταν αν θα κατάφερνε να ανταπεξέλθει στην όποια πίεση του δημιούργησε ο περσινός του τίτλος στην πρωτεύουσα του φωτός, ένα στοίχημα που όπως φάνηκε δεν υπήρχε καν για τον ίδιο. Ο Nadal έχασε μόλις 2 σετ από τους εξαιρετικούς τότε Paul-Henri Mathieu και Lleyton Hewitt στην πορεία του μέχρι τον τελικό, όπου βρέθηκε μπροστά στη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του.
Για να φτάσει μέχρι το τέλος και να καταφέρει να υπερασπιστεί τον τίτλο του, έπρεπε να σταματήσει τον άνθρωπο που είχε νικήσει στα 3 προηγούμενα Grand Slam και που είχε να ηττηθεί σε παιχνίδι των 5 σετ από το περσινό Roland Garros, Roger Federer. Παίζοντας το γνωστό παιχνίδι του και ανεβάζοντας όσο περνούσε η ώρα την απόδοσή του εξουθενώνοντας παράλληλα και τον αντίπαλό του, ο Nadal απέδειξε πως ο περσινός του τίτλος μόνο τυχαίος δεν ήταν, καθώς κέρδισε ξανά στα 4 σετ τον Ελβετό και διατηρήθηκε στον θρόνο του στο Παρίσι.

2007 - Η επιστροφή του πρωταθλητή
Το άγχος και η πίεση είναι δύο λέξεις που δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο του Nadal και αυτό φρόντισε να αποδείξει και στο Roland Garros του 2007. Όταν όλοι πια μιλούσαν για έναν νέο κυρίαρχο των χωμάτινων επιφανειών, ενώ λόγω το νεαρό της ηλικίας του κάποιοι προέτρεξαν και άρχισαν να τον συγκρίνουν με τον θρύλο του παγκοσμίου τένις Bjorn Borg.
Ο Rafa πάντως φρόντισε να τους επιβεβαιώσει όλους για ακόμη μια φορά και στέρησε για 2η συνεχόμενη χρονιά στον τελικό του Roland Garros ένα μεγάλο ρεκόρ από τον Federer. Ο Ελβετός μπορεί να βρισκόταν στο καλύτερο σημείο της καριέρας του, όμως στο Philippe Chatrier υποτάχτηκε ξανά στο μεγαλείο του Ισπανού, που τον κέρδισε για 3η φορά στο συγκεκριμένο court με 3-1 σετ.

2008 - Με χαλαρούς ρυθμούς
Το 2008 δεν είχε τίποτα διαφορετικά με τις προηγούμενες 2-3 σεζόν, όσον αφορά την κυριαρχία των Federer-Nadal σε όλα τα μεγάλα τουρνουά. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι ο ολοκληρωμένος πλέον Ισπανός άρχισε να κερδίζει έδαφος και στις υπόλοιπες επιφάνειες, φτάνοντας για 1η φορά στην καριέρα του μέχρι τα ημιτελικά του Αυστραλιανού Όπεν και του US Open και κατακτώντας το 1ο του Grand Slam εκτός Roland Garros στο Wimbledon.
Στο Γαλλικό Όπεν ο "Παριζιάνος" Nadal ήταν κάτι περισσότερο από εντυπωσιακός. Όχι απλά κατέκτησε το 4ο διαδοχικό Roland Garros της καριέρας του, ισοφαρίζοντας το σπουδαίο ρεκόρ του Borg, αλλά το έκανε με τέτοιο τρόπο που σε έκανε να πιστέψεις πως αυτός ο άνθρωπος δε θα έχανε ποτέ ξανά αυτόν τον τίτλο. Παίζοντας καλύτερα από ποτέ, ο "Matador" έκανε το 7 στα 7 χωρίς να χάσει σετ (έχανε μέσο όρο 7 games ανά παιχνίδι), ενώ μετά από έναν τελικό που ο Federer δε θέλει να θυμάται συνέτριψε τον Ελβετό με 6-1, 6-3, 6-0, εκμεταλλευόμενος φυσικά και την εκτός τόπου και χρόνου εμφάνιση του τελευταίου.

2010 - Δίψα για τίτλο
Το 2010 ήταν μόλις η 2η φορά στην καριέρα του Nadal, που αγωνίστηκε στο Roland Garros χωρίς να είναι πρωταθλητής. Αυτό γιατί ένα χρόνο πριν, ο Ισπανός είχε γνωρίσει τη μία και μοναδική μέχρι σήμερα ήττα του στη διοργάνωση, από τον Robin Soderling για τον 4ο γύρο. Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά την παρθενική του ήττα στην αγαπημένη του διοργάνωση, ο Νadal επιβεβαιώσε τις φήμες περί τραυματισμού και δηλώνοντας πως υποφέρουν και τα δύο του γόνατα από τενοντίτιδα, απέσυρε τη συμμετοχή του από το AEGON Championships και εν συνεχεία και το Wimbledon.
Αυτά όχι μόνο δεν επηρέασαν τη συνέχεια της καριέρας του Ισπανού, αλλά τον έκαναν πιο δυνατό, συνδυάζοντας την επιστροφή του στο Γαλλικό Όπεν με τον καλύτερο δυνατό απολογισμό (7 νίκες στα 3 σετ). Εκδικήθηκε για την ήττα του από τον Soderling στον τελικό, όπου ο Σουηδός αγωνίστηκε για 2η συνεχόμενη χρονιά, όμως αυτή τη φορά υποκλίθηκε στον "Βασιλιά" των κόκκινων επιφανειών, γνωρίζοντας την ήττα με 6-4, 6-2, 6-4.

2011 - Πρωτοφανές εμπόδιο
Ομολογουμένως το 2011 δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά για τον Nadal, αφού η απότομη άνοδος του Novak Djokovic δεν επέτρεψε στον Ισπανό να κερδίσει ούτε καν τα τουρνουά που μονοπωλούσε τα τελευταία χρόνια, χάνοντας για πρώτη φορά στο χώμα από τον Σέρβο και μάλιστα χωρίς να πάρει σετ, στη Μαδρίτη και τη Ρώμη.
Παρόλα αυτά οι συγκυρίες έφεραν ξανά τον αριστερόχειρα στον θρόνο του Παριζιάνικου Grand Slam, αφού ο Federer έκανε όλη τη δουλειά αφήνοντας εκτός των Djokovic από τα ημιτελικά, κάτι που προφανώς διευκόλυνε το έργο του Ισπανού στον τελικό. Εκεί το έργο του Nadal μόνο εύκολο δεν ήταν, αλλά ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος για αποκλεισμό είχε προκύψει από τον 1ο κιόλας γύρο, σε μια πρωτοφανή γι' αυτόν δύσκολη αποστολή.
Όλα έδειχναν πως ο Ισπανός θα είχε ακόμα μία εύκολη πρεμιέρα στο Philippe Chatrier, όμως ο John Isner πραγματοποίησε ένα εκπληκτικό παιχνίδι και προηγήθηκε με 2-1 σετ! Ο Nadal μπορεί να βρήκε τον τρόπο να απαντάει στα σερβίς του Αμερικανού μέχρι να φτάσει και την επικράτηση, όμως ο Isner έμεινε για πάντα στην ιστορία, ως ο άνθρωπος που υποχρέωσε τον "Βασιλιά" στη μία και μοναδική μέχρι σήμερα νίκη του στα 5 σετ.

2012 - Ο σπουδαιότερος άνθρωπος του RG
Ο τελικός του φετινού Roland Garros, ήταν αναμφίβολα ο κρισιμότερος στην πρόσφατη και όχι μόνο ιστορία της open era, αφού Nadal και Djokovic διασταύρωσαν τις ρακέτες τους, με φόντο δύο από τα σπουδαιότερα ρεκόρ του παγκοσμίου τένις. Ο Nole διεκδικούσε το career slam, το οποίο θα τον έκανε ταυτόχρονα και τον μοναδικό άνθρωπο με 4 διαδοχικούς τίτλους σε Grand Slam, μετά τον Rod Laver από το 1969, κάτι που εξαιτίας του Ισπανού δεν πέτυχε σε δύο διαφορετικούς τελικούς ο Federer.
Ο Rafa ήταν ξανά η αιτία που ο Laver παρέμεινε μοναδικός κάτοχος του ρεκόρ, αφού νίκησε τον Djokovic μετά από έναν περιπετειώδη τελικό που ξεκίνησε την Κυριακή και ολοκληρώθηκε τη Δευτέρα. Με τον 7ο τίτλο του στο Παρίσι, ο Nadal άφησε πίσω του τον Borg με 6 τρόπαια στη λίστα με τους πολυνίκεις του θεσμού, για να γίνει ο σπουδαιότερος άνθρωπος στην ιστορία του, στα 26 του χρόνια.

*Να σημειωθεί πως ο Max Decugis έχει κατακτήσει 8 φορές το Γαλλικό Όπεν στην εποχή του ερασιτεχνικού τένις (1903, 1904, 1907, 1908, 1909, 1912, 1913, 1914), όλες όμως πριν από το 1925, όταν ακόμα επρόκειτο για εθνικό και όχι διεθνές τουρνουά, δηλαδή δεν επιτρεπόταν η συμμετοχή μη Γάλλου τενίστα.