"Νιώθω πολύ χαρούμενη αυτή τη στιγμή. Είναι κάτι που έκανα για μένα και όχι για τον κόσμο. Δέχομαι κάθε κριτική, είτε είναι θετική, είτε αρνητική και ξέρω πως υπάρχει κόσμος που πρέπει να κάνει σίγαση τα σχόλια, εμένα όμως μου αρέσει να έρχομαι σε αντιπαράθεση, είμαι πολύ πεισματάρα. Αν μου πεις να κάνω κάτι, θα κάνω το αντίθετο. Μέχρι και 10 λεπτά πριν τον αγώνα διάβαζα σχόλια που έλεγαν ότι δεν θα κέρδιζα σήμερα. Αυτό ανάβει τη φλόγα μέσα μου."

Ταυτόχρονα με τα αρνητικά σχόλια, υπήρχαν πάντα και πολύ μεγάλες προσδοκίες από την Gauff -από τις οποίες ενδέχεται και να πηγάζουν τα σχόλια αυτά- αφού ομολογουμένως υπήρξε μια παίκτρια junior φαινόμενο. Γι' αυτό και αυτός ο τίτλος, ελευθερώνει πολλή από την πίεση που ένιωθε: "Νιώθω πως πέτυχα κάτι σπουδαίο, αλλά την ίδια στιγμή είμαι και συνηθισμένη να υπάρχει κόσμος με πολύ μεγάλες προσδοκίες για μένα, από τότε που ήμουν 15 χρονών. Τώρα προφανώς έχουν μπει όλα σε μια πιο μεγάλη κλίμακα, αλλά είμαι προετοιμασμένη, ξέρω πως να διαχειριστώ τους ρυθμούς μου. Απλά έδιωξα λίγη πίεση από πάνω μου και παραμένω διψασμένη για περισσότερα. Είναι μακρύς δρόμος.

Στα 15 δεν είχα αναπτυχθεί ακόμα ως παίκτρια και ένιωθα πως ο κόσμος περίμενε από τότε να κερδίσω Grand Slam. Θυμάμαι στα 17 μου, μετά από μια ήττα, να βγαίνει ένα στατιστικό πως δεν πρόκειται να κερδίσω Slam πριν την ηλικία που το έκανε η Serena. Κάτι τέτοια πράγματα με έκαναν να νομίζω πως υπάρχουν προθεσμίες που έπρεπε να προλάβω και πως αν δεν τα καταφέρω, δεν θα έχω πια τη δυνατότητα να φτάσω σε μεγάλα επιτεύγματα. Είναι τρελό το πόσα πράγματα έπρεπε να ακούω και να διαβάζω για μένα."

Μετά το Wimbledon έφτασε στο αποκορύφωμα όλης αυτής της σκληρής κριτικής, που την έκανε να νιώσει ότι τα όνειρά της απομακρύνονται: "Θα έλεγα πως ήταν μετά την ήττα στο Wimbledon. Ο κόσμος άρχισε να λέει ότι ήδη είχα φτάσει στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων μου, πως είχα τελειώσει. Ο κόσμος νομίζει πως δεν βλέπω τα σχόλια, αλλά το κάνω. Ήξερα μετά από εκείνο το ματς πως είχα πολλή δουλειά να κάνω. Νομίζω πως όλα ξεκίνησαν στην Ουάσινγκτον. Εκεί είχα ξανά την πίεση, αν και ακόμα δεν την είχα βρει εντελώς.

Στο παρελθόν έβλεπα τον εαυτό μου μόνο ως τενίστρια, οπότε θεωρούσα πως αν δεν τα πήγαινα καλά στο τένις, δεν θα είμαι καλή άνθρωπος. Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως ισχύει το αντίθετο. Χρησιμοποίησα το τένις μου για να δείξω ότι αξίζω ως άνθρωπος και όταν έχανα ένιωθα ότν δεν άξιζα. Οι γονείς μου συνεχώς μου θύμιζαν σ' αυτό το ταξίδι ότι θα με αγαπούν ό,τι και αν συμβεί."

Η Gauff δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στον πατέρα της, τον οποίο για πρώτη φορά είδε να κλαίει στη ζωή της, όπως αποκάλυψε στην ομιλία της στην απονομή: "Όταν τον αγκάλιασα δεν πρόλαβα καν να τον δω, αλλά τον άκουσα να κλαίει. Ήξερα πως η μητέρα μου θα έκλαιγε, είτε έχανα είτε κέρδιζα. Έλεγα όλη την ώρα στον εαυτό μου: 'Θεέ μου, είναι πραγματικό όλο αυτό;' Ένιωσα ότι ήταν πραγματικό όταν κάθισα πριν από την απονομή. Σχεδόν ξέχασα να δώσω το χέρι μου στη διαιτητή."