Ο Bahrami είναι ένας από τους μεγαλύτερους διασκεδαστές στο tour, συνεχίζοντας ακόμα μέχρι σήμερα, στην ηλικία των 66 ετών, να προσφέρει μοναδικό θέαμα με τις αναμετρήσεις του στα ταμπλό των legends στα Grand Slams.

Η πορεία του ήταν πολύ ξεχωριστή, αφού παρότι αγαπούσε από μικρό παιδί αυτό το άθλημα δεν ήταν εύκολο να το εξασκήσει και όταν τελικά το έκανε, έπρεπε να το κάνει με αυτοδίδακτο τρόπο. Αυτό ωστόσο τον έκανε και τόσο διαφορετικό από τους υπόλοιπους.

Στο επίσημο podcast του Wimbledon, o Ιρανός - κάτοχος και γαλλικού διαβατηρίου από το 1989 - τενίστας, διηγήθηκε τη μοναδική ιστορία του:

"To 1960, όταν ήμουν 4-5 χρονών, ο πατέρας μου ήταν κηπουρός στο μεγαλύτερο αθλητικό κέντρο του Ιράν, στην Τεχεράνη. Όταν ανατρέχω τώρα σε εκείνα τα χρόνια, θυμάμαι πως υπήρχαν 13 γήπεδα τένις σε μια χώρα 30 εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτά ήταν όλα τα γήπεδα που είχαμε. Ως εκ τούτου, τα γήπεδα ήταν πάντα κλεισμένα από τα μέλη, τους πλούσιους ανθρώπους, και εγώ δεν ήμουν ένας από αυτούς.

Τελικά με δέχτηκαν κάποια στιγμή και μου είπαν ότι μπορούσα να πάω εκεί, αλλά μόνο ως ball boy. Με πλήρωναν 10 σεντς την ώρα για να είμαι ball boy και το έκανα αυτό από τα 5 μου μέχρι τα 13. Όταν έφτασα 13, η ομοσπονδία χρειαζόταν νέους παίκτες. Οι άνθρωποι της ομοσπονδίας ήξεραν ότι είχα κάποιο ταλέντο, οπότε μου έδωσαν δυο ρακέτες και μου είπαν ότι μπορούσα να παίξω. Μέχρι τότε είχα παίξει με φαράσι, με τηγάνι, με ένα κομμάτι ξύλου, ακόμα και με την παλάμη του χεριού μου!

Ποτέ δεν είχα προπονητή τένις, ποτέ δεν είχα πάρει καοιο μάθημα τένις στη ζωή μου. Οπότε ήμουν αυτοδίδακτος, απλά βλέποντας τους άλλους να παίζουν. Και γι' αυτό παίζω μ' αυτόν τον τρόπο σήμερα και ο κόσμος φαίνεται να το διασκεδάζει. Επειδή ποτέ δεν είχα κάποιον προπονητή για να μου πει: Εντάξει, Mansour, σταμάτα αυτές τις ανοησίες και παίξε σοβαρά τένις."

 

 

 

Ver esta publicación en Instagram

Una publicación compartida por Wimbledon (@wimbledon)