"Ξεκίνησα λίγο πολύ από το μηδέν. Η μητέρα μου είχε παίξει επαγγελματικά, στις πρώτες 100 της WTA, ο πατέρας μου ήταν προπονητής. Η οικογένειά μου δεν ήταν πλούσια, θα έλεγα μεσαία τάξη. Ήρθε η στιγμή, στα 12-13 μου, που έπρεπε να αρχίσω να ταξιδεύω αν ήθελα να ακολουθήσω το όνειρό μου και να γίνω επαγγελματίας. Τότε ήρθε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Εκείνη ακριβώς την περίοδο. Αυτό το έκανε πολύ δύσκολο για μένα. 

Ο μπαμπάς μου σταμάτησε από τη δουλειά του και άρχισε να ταξιδεύει μαζί μου, χωρίς να έχει εισόδημα. Ευτυχώς, στην οικογένεια υπήρχε ένας συγγενής που μας βοήθησε και μας στήριξε οικονομικά. Μια θεία μου. Χωρίς εκείνη, θα ήταν εντελώς αδύνατο να ακολουθήσω αυτό το όνειρο. Το να ταξιδεύω επίσης σε πολλές χώρες που δεν τα πήγαιναν καλά με την Ελλάδα εκείνη την περίοδο, με έκαναν το μαύρο πρόβατο. Ένιωσα πολύ άβολα, σα να ήμουν μειονότητα.

Θεωρούσαν ότι ήμουν μέρος του προβλήματος, ότι ήταν δικό μου λάθος, λάθος του μπαμπά μου, λάθος όλων των ανθρώπων, ότι όλοι (οι Έλληνες) είμαστε τεμπέληδες, δεν δουλεύουμε, δεν κάνουμε κάτι παραγωγικό. Αυτό με έκανε υποθέτω και πιο σκληρό, γιατί ήθελα να αποδείξω σε όλους ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ήταν σαν ένα μάθημα και έπρεπε να περάσω από πολλές δυσκολίες, μερικές φορές δεν μπορούσα να πληρώσω τους λογαριασμούς που κάναμε με τον πατέρα μου στο ξενοδοχείο, ή την πιστωτική κάρτα του πατέρα μου.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να ταξιδέψουμε και βασικά ήταν αυτό που προσπαθούσαμε να κάνουμε. Αυτή είναι η ιστορία. Τις περισσότερες φορές τα καταφέρναμε. Έλειπα, δεν ήμουν στην Ελλάδα και όταν επέστρεψα για να δω την οικογένειά μου και να περάσω χρόνο με τα ξαδέρφια μου είδα ότι η κατάσταση ήταν πολύ καταθλιπτική και πως οι άνθρωποι ήταν απελπισμένοι. Ήθελα να προσφέρω κάτι στην κοινότητα, στην πατρίδα μου, παίζοντας καλό τένις.

Θυμάμαι πως ήμουν πολύ νέος και είχα το μεγάλο όνειρο μια μέρα να έχω φωνή, να είμαι ένας καλός εκπρόσωπος και καλός πρεσβευτής της χώρας μου, για να προωθήσω την Ελλάδα και να δείξω τι μπορεί να κάνει ως έθνος."

Ο Στεφ, μίλησε και για τον πνευματικό του προπονητή, που την περίοδο εκείνη αποτέλεσε μεγάλο στήριγμα για εκέινον: "Ο mental coach μου παρείχε τη μεγαλύτερη υποστήριξη εκείνη την εποχή. Ήταν εκεί, μιλούσαμε μέσω Skype, FaceTime, οτιδήποτε, αρκετές φορές. Πάντα με πίεζε να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό και να αντιμετωπίζω την κατάσταση ώριμα και χωρίς άγχος, προσπαθώντας να επικεντρωθώ στο στόχο μου. Μου προσέφερε πολλά και έφερε πολλά στο παιχνίδι μου. Μπορώ ακόμα να ακούσω την ήρεμη φωνή του και φυσικά συνεχίζω να δουλεύω μαζί του, αλλά ο τρόπος που μου έδειξε τα πράγματα, απλά με ενθάρρυνε. Μου είπε, να μην έχω κανέναν φόβο σ' αυτόν τον κόσμο. Αυτοί που επιβιώνουν είναι αυτοί που είναι ατρόμητοι και που πραγματικά τα καταφέρνουν."