"To Wimbledon ήταν η πρώτη φορά που ήμουν ανταγωνιστική σε παγκόσμια κλίμακα. Υπήρχε πολύς ενθουσιασμός εκεί, μια αδρεναλίνη που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά στο παρελθόν. Ήμουν πολύ περήφανη και χαρούμενη που μπορούσα να παίξω στο σπίτι μου, μπροστά στο κοινό μου, ήταν ένα ξεχωριστό συναίσθημα εκεί έξω στο Court 1, το μεγαλύτερο γήπεδο που βρέθηκα ποτέ έως τότε, οπότε ήμουν πολύ νευρική, αλλά ταυτόχρονα το απόλαυσα κιόλας", είπε η Raducanu, η οποία έδωσε μια συνέντευξη εφ'όλης της ύλης στο Sky Sports.

Λίγες εβδομάδες μετά ήρθε το US Open, όπου η 19χρονη Βρετανίδα ξεκίνησε από τα προκριματικά και κατάφερε να το κατακτήσει - κάτι που δεν έχει γίνει ξανά στη συνολική ιστορία όλων των Grand Slams.

"Έφτασα στη Νέα Υόρκη με τον στόχο να περάσω τα προκριματικά. Ήμουν πολύ κουρασμένη. Είχα την πιο απίθανη περίοδο και νομίζω πως το κλειδί γι' αυτό ήταν ότι συγκεντρωνόμουν στην κάθε μέρα ξεχωριστά. Ο χρόνος πέρασε γρήγορα, ένιωσα πως ήταν πολύ γρήγορο ως το τέλος. Στην αρχή σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να φύγω ακόμα, ήθελα να μείνω εκεί. Και μετά έφτασα στις τελευταίες φάσεις του τουρνουά, οπότε άρχισα να σκέφτομαι 'μήπως; γιατί όχι;'

Η Raducanu παραδέχτηκε πως την πρώτη φορά που μπήκε στο Arthur Ashe ένιωσε έντονη νευρικότητα, όμως όσο περνούσε η ώρα δεν το σκεφτόταν και στο τέλος κατάφερε να κάνει το καλύτερο παιχνίδι της και συνάμα να μην την αποδιοργανώσει η μεγάλη στήριξη που είχε από χιλιάδες κόσμο στις κερκίδες.

"Οι καλύτερες αναμνήσεις που έχω από τη Νέα Υόρκη, ήταν το πόσο καλά πέρασα εκεί. Ένιωσα πως αντιμετώπισα τα δικά μου προσωπικά εμπόδια και κατάφερα να τα ξεπεράσω. Για παράδειγμα, την πρώτη φορά που βγήκα έξω στο Ashe, ήμουν πολύ νευρική και δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που άρχισε ο αγώνας και είχα κακό ξεκίνημα. Μετά το ξεπέρασα και μέχρι το τέλος τα πήγα πολύ καλά, μπροστά σε τόσους πολλούς ανθρώπους."

Είναι λογικό στην ηλικία της Raducanu, να μην υπάρχει τόσο μεγάλη συνέπεια στα αποτελέσματά της. Μετά το US Open δεν ήρθε κάποια αντίστοιχη επιτυχία και η κριτική που ασκήθηκε ήταν έντονη, από τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί στον κόσμο. Όλη αυτή την κατάσταση τη διαχειρίζεται με το να μην την απασχολεί η γνώμη των άλλων, παραμόνο των κοντινών της ανθρώπων.

"Ο κόσμος πάντα θα έχει γνώμη και προσδοκίες για μένα, αλλά δεν το σκέφτομαι αυτό. Για μένα, δεν έχει σημασία. Αυτό που μετράει είναι οι δικές μου προσδοκίες, αυτά που θέλω να πετύχω. Θέλω να βελτιώνομαι, να δω τον εαυτό μου να γίνεται καλύτερος, χωρίς να με ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, εκτός από τον κύκλο μου."