"Ακόμα φοβάμαι τον πατέρα μου. Ποτέ δεν θα μεγάλωνα το παιδί μου με τον τρόπο που με μεγάλωσε", είπε ο Tomic, μιλώντας για την κακοποιητική συμπεριφορά που βίωσε ως παιδί στη συνέντευξη που έδωσε στην The Age της Αυστραλίας.

"Μου έχει κάνει πολλά πράγματα. Μου πετούσε μπάλες, ρακέτες και άλλα αντικείμενα. Είναι σίγουρα τρελός, αλλά με έκανε και τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Ήταν πειθαρχημένος 100%. Βλέποντάς το τώρα όμως, είμαι σίγουρος πως δεν θα μεγάλωνα έτσι το παιδί μου. Αλλά τότε δεν ήξερα κάτι καλύτερο. Πιστεύω πως είναι καλός άνθρωπος και είχε καλές προθέσεις, αφιέρωσε πολύ χρόνο για να με κάνει αυτό που είμαι."

Ο πατέρας του Bernard, John Tomic, αφιέρωσε τη ζωή του στο να αναπτύξει τον γιο του σε έναν πρωταθλητή του τένις. Στην ηλικία των 13 ετών, τον απομάκρυνε από το σχολείο, καθώς τον προπονούσε 10 ώρες την ημέρα. Η πολύ σκληρή προπόνηση και αυτός ο τρόπος διαπαιδαγώγησης όμως, δεν του βγήκε σε καλό μακροπρόθεσμα, αφού η ενήλική του ζωή συνοδεύεται από μια σειρά κακών αποφάσεων, που δεν του επέτρεψαν να βγάλει στο γήπεδο το 100% των δυνατοτήτων του.

"Οι προσδοκίες του πατέρα μου για μένα ήταν πάντα πολύ υψηλές. Ήθελε να φτάσω στο Νο.1 του κόσμου, να κατακτήσω 10-20 Grand Slam τίτλους, υπήρχε γενικά πολύ μεγάλη πίεση. Αυτό δεν ήταν εύκολο. Συνεχώς ζούσα υπό πίεση, κάποιες φορές δεν ήθελα να παίζω τένις. Δεν ήταν κάτι που μ' άρεσε 100% να κάνω. Αλλά κέρδιζα συνέχεια και με τις νίκες ερχόντουσαν καλά συναισθήματα, με τα οποία μεγάλωσα."

Ο Tomic ήταν αναμφίβολα ένα από τα μεγάλα ταλέντα της Αυστραλίας και σπανίως έχανε στις junior κατηγορίες. Ο πρώην πρόεδρος της Tennis Australia, Steve Healy, θυμάται τα χρόνια που ο Tomic έπαιζε στα junior και, όπως όλοι οι ταλαντούχοι παίκτες στη χώρα, είχε την οικονομική ενίσχυση της ομοσπονδίας, η οικογένεια όμως δεν επέτρεπε να εμπλακούν περαιτέρω.

"Δεν αποκάλυπτε (ο Bernard) πως ο πατέρας του ήταν τόσο δεσποτικός. Αν το έκανε, ίσως να μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Η δική μου εντύπωση ήταν πως δεν ήθελε να πάρουν τον έλεγχο της καριέρας του από τον πατέρα του. Είχε ένα τεράστιο ταλέντο και αυτό ήταν εμφανές από πολύ νεαρή ηλικία. Αλλά τα χρήματα (της Tennis Australia) τα έπαιρνε ο John. Πάντα μας έλεγε να του δώσουμε την επιταγή και θα φροντίσει εκείνος για όλα τα υπόλοιπα. Εμείς λέγαμε πως υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση, αλλά ο John έλεγχε απόλυτα τον Bernard συναισθηματικά. Είχε μια κυριαρχική παρουσία, δεν σκόπευε να φύγει από πάνω του."

Η κόντρα με τον Rafter και η συγγνώμη στον Hewitt

Μόλις στα 14 του, ο Tomic υπέγραψε την πιο ακριβή συμφωνία με τη Nike στον κόσμο, για αθλητές της ηλικίας του. Στα 16 του έγινε ο νεότερος παίκτης που κέρδισε αγώνα στην ιστορία του Australian Open, ενώ το 2011 έγινε ο νεότερος παίκτης που έφτασε στα προημιτελικά του Wimbledon από το 1986 (Boris Becker).

Όσο μεγαλύτερη πίεση δεχόταν από τον πατέρα του, τόσο περισσότερο ήθελε να ξεφύγει απ' αυτή την κατάσταση ο Tomic. Παραδέχτηκε στη συνέντευξη πως έχασε πολλούς αγώνες επίτηδες (tanking), γιατί ήθελε μ' αυτόν τον τρόπο να στείλει ένα μήνυμα. Το πρώτο γνωστό παράδειγμα ήταν απέναντι στον Andy Roddick το 2012, για τον 2ο γύρο του US Open.

"Του είχα πει πως ήταν ντροπή αυτό που έκανε", θυμάται ο Pat Rafter, ο οποίος ήταν διοικητικό στέλεχος της Tennis Australia τότε. "Του είπα πως δεν με ένοιαζε αν θα έχανε ή αν θα κέρδιζε, απλά ήθελα να μου δείξει ότι θα προσπαθούσε. Να μην σπαταλάει το χρόνο και τα χρήματα του κόσμου με το να μην προσπαθεί. Δεν ήθελα να ρισκάρω τη φήμη μου για τη συμπεριφορά του. Ήταν ένα παιδί που είχε σκληρή ανατροφή, γι' αυτό και θα έχω πάντα μια θέση στην καρδιά μου για εκείνον.

Γι' αυτό όμως ήμουν και το λάθος άτομο που αντιμετώπισε. Πάντα μιλούσα ανοιχτά για τα λάθη των άλλων και ήμουν πολλές φορές σκληρός, δεν καταλάβαινα πως ο κάθε άνθρωπος είχε τα θέματά μου. Δεν είμαι άτομο με ενσυναίσθηση, εύχομαι να ήμουν, αλλά συνήθως λέω τα πράγματα όπως είναι", κατέληξε ο Rafter, που ήταν ένας από τους πολλούς που είχαν κοντραριστεί με την οικογένεια Tomic.

Ένα απ' αυτά τα πρόσωπα, ήταν και ο Lleyton Hewitt, που ενώ πίστεψε στο ταλέντο του και είχε όλη την καλή διάθεση να τον βοηθήσει, η σχέση τους κατέληξε με τον χειρότερο τρόπο. Αντάλλαξαν βαριές κουβέντες και κατηγορίες, με γνωστότερες από αυτές, τότε που η οικογένεια Tomic κατηγόρησε τον Hewitt πως παίρνει χρήματα από την ομοσπονδία, ενώ ο Hewitt υποστήριξε πως ο Tomic τον απείλησε σωματικά και τον εκβίασε, όταν του αρνήθηκε θέση στην Εθνική ομάδα της Αυστραλίας.

"Ο Hewitt ήταν ένα από τα ινδάλματά μου. Μετά, έγινε ο προπονητής μου για 4-5 χρόνια. Έμαθα πολλά απ' αυτόν. Το τένις μιλάει από μόνο του, ήταν στο Νο.1 του κόσμου και ένας απίστευτος παίκτης", λέει τώρα ο Tomic, ο οποίος παραδέχτηκε ότι τον απείλησε σωματικά στη συνέντευξη, αλλά το έχει μετανιώσει.

"Ήμουν άδικος απέναντί του. Ήθελε να κάνω πράγματα που δεν ήθελα τότε, οπότε έγινα αλαζονικός. Ξέρω πως θα μπορούσα να είχα αποφύγει να πω και να κάνω αυτά τα πράγματα. Σίγουρα όμως πως μάλλον δεν θα μου έδινε ούτως ή άλλως wild card. Ήμουν στο Νο.250 του κόσμου και ήδη δεν με είχε αφήσει να παίξω στο Davis Cup για την Αυστραλία.

Τώρα καταλαβαίνω τη θέση του. Ξέρω πως έχει μετακομίσει στο Gold Coast, οπότε Lleyton, αν το βλέπεις αυτό, ας βγούμε για έναν καφέ. Παίρνω πίσω όλα όσα είπα. Αποδέχομαι το λάθος μου. Η κληρονομιά που αφήνει ο Lleyton και το τένις του μιλούν από μόνα τους, οπότε εύχομαι στο μέλλον να έχουμε ξαναφτιάξει τη σχέση μας."

Όσο για την εποχή με της κόντρας με τον Rafter, ο Tomic ζήτησε κατανόηση, αφού ήταν ένα παιδί και κανείς δεν του προσέφερε την απαιτούμενη βοήθεια: "Κανείς δεν με ρώτησε: 'Bernard, είσαι καλά; Σε απασχολεί κάτι;' Κανείς δεν μου προσέφερε βοήθεια. Είμαι άνθρωπος και έχω συναισθήματα, δεν είμαι απλά ένας διακόπτης που μπορείς να ανάβεις και να κλείνεις σαν ρομπότ. Εκείνη την εποχή ήμουν απογοητευμένος. Απογοητευμένος με τον εαυτό μου και με τους ανθρώπους, γιατί υπάρχουν και πράγματα στο παρασκήνιο που ο κόσμος δεν μπορεί να δει.

Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω αυτό: Αν βγαίνατε έξω στο γήπεδο και είχατε μια δύσκολη στιγμή στη ζωή σας, κάποιο οικογενειακό ζήτημα, ένα πρόβλημα στη σχέση των γονιών σας, μια σοβαρή ασθένεια ή έναν θάνατο, πως θα αισθανόσασταν; Ο κόσμος δεν βλέπει και δεν καταλαβαίνει όλα αυτά τα εμπόδια που έρχονται και καλείσαι να αντιμετωπίσεις σε ένα γήπεδο τένις. Σίγουρα θα είχα διαχειριστεί διαφορετικά τον αγώνα. Ίσως να μην έπρεπε να βγω στο γήπεδο. Μπορεί. Ίσως είναι δικό μου λάθος. Το δέχομαι και αυτό.

Είναι δύσκολο όμως. Όλη αυτή η πίεση που πέφτει στον παίκτη, σε έναν άνθρωπο, σε ένα παιδί. Μετά πρέπει να τα αντιμετωπίσω όλα αυτά, κλεισμένος σε ένα καβούκι. Δεχόμουν ακόμα και απειλές κατά της ζωής μου. Ο κόσμος μου έλεγε ότι είμαι ηλίθιος και να φύγω από τη χώρα. Δεχόμουν εκφοβισμό και αυτό δεν είναι ωραίο. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος στη ζωή μου. Μπορεί να έκανα λάθη, αλλά όχι κι έτσι."

Και ο Rafter παραδέχτηκε πως δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί μια κατάσταση σαν κι αυτή: "Έχετε δίκιο, (ο Tomic) δεν είχε μεγάλη υποστήριξη. Δεν ξέραμε όμως τι ήθελε. Όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση και είσαι δύσκολος στην επικοινωνία, πως να μπορέσω να σε προσεγγίσω; Πρέπει να με βοηθήσεις και εσύ, για να σε βοηθήσω, έτσι δεν είναι; Ίσως όμως να κάναμε λάθος."

Η κακομαθημένη περσόνα και η δεύτερη ευκαιρία

Μετά την πρώτη πτώση του Tomic, ακολούθησε μια άλλη περίοδος εκκεντρικότητας, με την οποία απομάκρυνε ακόμα και τους λίγους φίλους του τένις που συνέχιζαν ακόμα να τον υποστηρίζουν στην Αυστραλία.

Το 2018, όταν έμεινε εκτός Australian Open αποτυγχάνοντας να περάσει από τα προκριματικά, είπε στους δημοσιογράφους πως "απλά μετράω τα χρήματά μου, αυτό είναι το μόνο που κάνω. Μετράω τα εκατομμύρια μου".

Οι δηλώσεις αυτές δεν άρεσαν καθόλου στο αυστραλιανό κοινό, που θεώρησε πως ο Tomic δεν είναι τίποτα άλλο από ένας κακομαθημένος νέος, που δεν έχει όρεξη για δουλειά. Και δεν ήταν μόνο εκείνη η μέρα, αλλά μια σειρά από συνεντεύξεις, δημόσιες εμφανίσεις, ακόμα και προβλήματα με τον νόμο, που αναδείκνυαν για χρόνια μια τέτοια περσόνα.

"Νομίζω πως πολλές οι ενέργειές του ήταν αποτέλεσμα ανασφάλειας. Και είναι λυπηρό αυτό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πατέρας του φέρει ευθύνη και σε αυτό. Ήταν πολύ δύσκολο να ταιριάξει σ' αυτόν τον κόσμο και δημιουργούσε αντιπερισπασμούς από την αδυσώπητη προσπάθεια να υλοποιήσει τα όνειρα του πατέρα του", σημείωσε ο Healy.

Η επιτυχία και τα ακριβά συμβόλαια, έβαλαν τον Tomic σε μια ζωή γεμάτη με πειρασμούς, όπως γυναίκες, ακριβά αυτοκίνητα και καταχρήσεις, στους οποίους υπέκυψε σε μεγάλο βαθμό.

"Όταν ήμουν μικρός οραματιζόμουν να έχω μια Ferrari, να έχω ακριβά πράγματα. Αυτό όμως δεν σε κάνει ευτυχισμένο στο τέλος της ημέρας. Ναι, μπορεί να έχεις χρήματα, σπίτια και αυτοκίνητα, αλλά αυτό είναι στιγμιαίο. Ως άνθρωπος, βαθιά μέσα σου συνεχίζεις να αναζητείς κάτι που θα σε κάνει ευτυχισμένο", είπε ο Tomic.

"Μόλις ζήσεις αυτή τη ζωή, γίνεται λίγο εξαντλημένος και τη βαριέσαι. Γίνεται καταθλιπτικό μερικές φορές. Έχω ωριμάσει τώρα, δεν είμαι πια ο άνθρωπος που ήμουν. Σκέφτομαι διαφορετικά, βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Πιστεύω πως οι άνθρωποι μαθαίνουν όσο μεγαλώνουν και γι' αυτό δίνω αυτή τη συνέντευξη τώρα, για να πω στον κόσμο πως έχω αλλάξει. Θέλω να αποτελώ πρότυπο για τα παιδιά, ένα καλύτερο πρότυπο. Και να εκπληρώσω όλα αυτά που δεν μπόρεσα να κάνω στο τένις."

Όπως αποκάλυψε και σε μια συνέντευξή του στο τέλος του 2021, τα τελευταία χρόνια ο Tomic είναι βίγκαν και στην απόφασή του αυτή τον επηρέασε και ο τρόπος ζωής του Novak Djokovic, που τον ενέπνευσε γενικότερα. Το 2019, αφού τον είχε κερδίσει με 2-0 σετ, ο Djokovic συνάντησε τον Tomic στα αποδυτήρια και είχαν μια σύντομη συνομιλία.

"Ακόμα θυμάμαι να μου λέει: Bernard, αν είχα το μισό ταλέντο από το δικό σου, που θα βρισκόμουν τώρα;"

Ο 29χρονος πλέον Αυστραλός, ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία από τον κόσμο, από την ομοσπονδία και ουσιαστικά απ' όσους έχει απογοητεύσει. Θα πρέπει όμως να δουλέψει πολύ σκληρά και να αποδείξει στο γήπεδο πως την αξίζει, γιατί είναι πολύ δύσκολο να την κερδίσει αλλιώς.

"Πόσες φορές δίνεις σε κάποιον δεύτερες ευκαιρίες;" αναρωτήθηκε ο Rafter. "O Bernie είχε 5, ίσως και 10 ευκαιρίες. Όπως είπα όμως, έχω μια θέση στην καρδιά μου για εκείνον, οπότε ελπίζω πραγματικά αυτά που λέει να τα εννοεί. Αν μπορέσει να πραγματοποιήσει τους στόχους του, θα είμαι ειλικρινά χαρούμενος για εκείνον. Τον στηρίζω. Μπορεί να ήμουν ο λάθος άνθρωπος για να τον καθοδηγήσει, αλλά αν ερχόταν τώρα και μου ζητούσε να μιλήσουμε, θα καθόμουν μαζί του."

Στα 14 του, ο Tomic είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του. Είχε δώσει μια συνέντευξη και είχε πει ότι είχε ήδη την ψυχή του Hewitt και βρισκόταν στα μισά της διαδρομής για να αποκτήσει το mindset του Pete Sampras. Σήμερα, 15 χρόνια αργότερα, οι περισσότεροι θεωρούν πως είναι η μεγαλύτερη σπατάλη ταλέντου στην ιστορία του αθλήματος και βρίσκεται στο Νο.257 της παγκόσμιας κατάταξης.

"Ο χρόνος τελειώνει. Συνειδητοποίησα πως πρέπει να ξεφύγω από την παλιά μου ζωή και να επιστρέψω στο τένις. Να κλείσω την καριέρα μου με τον σωστό τρόπο και όταν αποσυρθώ από την ενεργό δράση να είμαι χαρούμενος και να μην έχω ενοχές.

Μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. Μπορούσα να κερδίσω το Wimbledon. Ξέρω όμως ότι μπορώ ακόμα να το πετύχω. Υπάρχει ένα περιθώριο 5-6 χρόνων για μένα ακόμα και θα κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω.

Το να έχω αυτό το ταλέντο και να μην το αξιοποιώ, ξέρω πως θα με στοιχειώνει όταν σταματήσω. Θέλω να το κάνω για μένα. Ούτε για σας, ούτε για τον πατέρα μου, ούτε για κανέναν άλλον. Θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να το κάνω. Βρίσκομαι στον πάτο και μόνο ψηλότερα μπορώ να πάω από εδώ."